ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

 

 

 

Οι ψυχές των ανθρωπων μετά θάνατο βρίσκονται  σ’ έναν χώρο, του οποίου δεν γνωρίζουμε τη φύση. Είναι όλες μαζί, στερούμενες επικοινωνιας. περιμένουν την ημερα της κρίσεως . Το βλέπουμε στην παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου 

(Λουκ. 16,19-31). 

Ο πλούσιος πέθανε και πήγε στον τόπο των βασανιστηρίων, ενώ ο φτωχός Λάζαρος οδηγήθηκε από τους αγγέλους στους κόλπους του Αβραάμ (Λουκ. 16,22).

Μεταξύ των δύο αυτών καταστάσεων υπαρχει χάσμα μέγα και αγεφύρωτο. Ο πλούσιος είναι στο σκοταδι,κι αναζητα λίγες σταγόνες νερού να δροσίσει την καιόμενη γλώσσα του. 

Θα ήθελε να γυρίσει στον κόσμο για να βάλει μυαλό στ’ αδέλφια του για να μην καταλήξουν, όπως κι αυτός, στο σκοταδι. Όμως δεν μπορούσε. Ζητούσε βοήθεια από τον Λάζαρο, ο οποίος ζούσε ευτυχισμένος στην ηρεμία και τη χαρά της αγκαλης του  Αβρααμ.

 

Το διάστημα ζωής που μεσολαβεί μεταξύ του θανάτου του ανθρώπου και της δευτέρας παρουσίας  της καθολικής κρίσης ειναι η μέση κατάσταση των ψυχών. Είναι το μεσοδιάστημα μέχρι τον δεύτερο ερχομό του Χριστού στον κόσμο. Ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή αναφέρει: 

και ούτοι πάντες μαρτυρηθέντες δια της πίστεως ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν του Θεού περί ημών  

κρείττον τι προβλεψαμένου 

ίνα μη χωρίς ημών τελειώθωσιν (Εβρ. 11, 39-40). 

 

Η μερική κρίση δεν είναι λόγος κενός, κάτι που λέμε ρητορικά και σχηματικά, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. 

Είναι κατάσταση πραγματικής ζωής, που εμείς που ζούμε ακομη δεν μπορούμε να καταλάβουμε. 

Αλήθεια, πως ζει η ψυχή χωρις  το  σώμα της με το οποίο ηρθε κι έζησε τόσα χρόνια στη γη ; 

Αυτή μονάχα το γνωρίζει και ο Θεός. Θα το μάθουμε κι εμείς, όταν έρθει η ώρα μας. Η ζωή δεν θα είναι ίδια για όλες τις ψυχές.

 

Όσοι έζησαν σωστα την ζωή τους αγάπησαν τον Θεό και τον συνάνθρωπο και πέθαναν ειρηνικά στους κόλπους της Εκκλησίας, θα πάνε στο φωτεινό μέρος της μέσης κατάστασης,  κοντά στον θεό, απολαμβάνοντας  μέρος της χαράς της ευλογίας  περιμένοντας  τη δεύτερη παρουσία του Χριστού για να λάβουν το πλήρες μέτρο της ευτυχίας του ουρανού, για το οποίο έζησαν στον εχθρικο τόπο της επίγειας ζωής.

 

Οσες τωρα έζησαν μακριά από τον Θεό, κομμένες από τη σωστική χάρη του, αδιάφορες για το λυτρωτικό έργο του  Χριστου   ζωντας απλα και μόνο για τις ορέξεις της φυσης τους, οντες σκληροι και απάνθρωποι για τον συνάνθρωπο, θα βιωσουν την αγωνια,  πάντοτε στην μέση κατάσταση, όπου θα τιμωρούνται μερικώς για την αντίθετη και απάνθρωπη διαγωγή τους, τρέμοντας την έλευση της δευτέρας παρουσίας του Κριτή.