ΠΟΙΗΣΩΜΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ

 

Γένεσις, Κεφάλαιο Α΄ 

Και Είπεν Ο Θεός: 

Ποιήσωμεν Άνθρωπον Κατ’ Εικόνα Ημετέραν Και Καθ’ Ομοίωσιν, 

και αρχέτωσαν των ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και των κτηνών και πάσης της γής και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γής. 

ΚΑΙ ΕΠΟΙΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ, ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΘΕΟΥ ΕΠΟΙΗΣΕΝ ΑΥΤΟΝ, ΑΡΣΕΝ ΚΑΙ ΘΗΛΥ ΕΠΟΙΗΣΕΝ ΑΥΤΟΥΣ. 

και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός, λέγων:

Αυξάνεσθε Και Πληθύνεσθε Και Πληρώσατε Την Γήν Και Κατακυριεύσατε Αυτής Και Άρχετε Των Ιχθύων Της Θαλάσσης Και Των Πετεινών Του Ουρανού Και Πάντων Των Κτηνών Και Πάσης Της Γής Και Πάντων Των Ερπετών Των Ερπόντων Επί Της Γής.  

ΚΑΙ ΕΙΠΕΝ Ο ΘΕΟΣ: 

Ιδου δεδωκα υμιν παντα χορτον σποριμον σπειρον σπερμα, ο εστιν επανω πασης της γης, και παν ξυλον, ο εχει εν εαυτω καρπον σπερματος σποριμου, υμιν εσται εις βρωσιν. Και εγενετο ουτως. 

Και Ειδεν Ο Θεος Τα Παντα, Οσα Εποιησε, Και Ιδου Καλα Λιαν. και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί, ημέρα έκτη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄

Και συνετελέσθησαν ο ουρανός και η γή και πάς ο κόσμος αυτών. Και Συνετελεσεν Ο Θεος Εν Τη Ημερα Τη Εκτη Τα Εργα Αυτου, Α Εποιησε,Και Κατέπαυσε Τη Ημέρα Τη Εβδόμη Από Πάντων Των Έργων Αυτού, Ών Εποίησε. 

 Και Ευλογησεν Ο Θεος Την Ημεραν Την Εβδομην Και Ηγιασεν Αυτην: Οτι Εν Αυτη Κατεπαυσεν Απο Παντων Των Εργων Αυτου, Ων Ηρξατο Ο Θεος Ποιησαι..

Α΄ – ΊΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης είναι το κλειδί γιά την κατανόηση της Παλαιάς.Το μυστήριο του ανθρώπου και της δημιουργίας δεν μπορούμε να το πλησιάσουμε μελετώντας μόνο την Παλαιά Διαθήκη.

Χωρις Την Καινη Διαθηκη Δεν Ειμαστε Ικανοι Να Εισδυσουμε Στη Θαυμαστη Πραγματικοτητα Που Ειναι Ο Ανθρωπος.

Ποιος Ειναι Ο Πραγματικος Ανθρωπος; 

Ποιος έδειξε στην κτίση και στην ιστορία, στους αγγέλους και στους ανθρώπους, τον πραγματικό άνθρωπο, τον άνθρωπο όπως τον θέλησε ο Θεός; 

Ποιος ηταν ο ανθρωπος της προαιωνιας βουλης του θεου και που και πως τον ειδαμε αυτον τον ανθρωπο; 

Τον Πραγματικο Ανθρωπο Σ’ Ολη Του Τη Δοξα Τον Αντικρυσαν, Καθως Ηδυναντο, Ο Πετρος, Ο Ιακωβος Και Ο Ιωαννης Επανω Στο Θαβωρ.

Τον είδαν μέσα σε κείνο το μυστήριο της πέρα από κάθε χρονική και τοπική διάσταση συνάντησης ολόκληρης της Εκκλησίας, της πρίν από το Χριστό και της μετά το Χριστό, των ζώντων και των τεθνεότων, των προφητών και των Αποστόλων, με τον αναστάντα και αναληφθέντα Κύριο Ιησού Χριστό, μέσα στην παρουσία της Θείας Ενέργειας και των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος. 

Το Θαβώρ δεν είναι ένα επεισόδιο της Ιστορίας, 

ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Και Εισοδος Στην Αιωνιοτητα Της Βασιλειας Των Ουρανων.

Ο Χριστός που είδαν οι τρείς Απόστολοι και με τον οποίο ομίλησαν, τόσο οι τρείς Απόστολοι, όσο και οι δύο προφήτες,Ειναι Ο Χριστος, Που Θα Ελθει Εν Δοξει Κριναι Ζωντας Και Νεκρους Στην Παρουσια Του Τη Δευτερη.

Είναι ο Χριστός της αιώνιας ζωής και Βασιλείας, της Νέας Ιερουσαλήμ, αυτός που θά καταργήσει τον ήλιο, γιατί θά είναι ο ίδιος Ήλιος ασύγκριτος ολοκλήρου της κτίσεως.

Οι Τρεις Αποστολοι Ειδαν Τον Πραγματικο  Ανθρωπο Και Μαρτυρησαν Σε Μας Γι’ Αυτον.

Τον είδαν όπως κανείς δεν τον είδε ποτέ, πρίν  Τον είδαν όπως κανείς δεν τον είδε ποτέ, ούτε πρίν ούτε μετά, αλλά όπως θα τον δούμε την μεγάλη εκείνη μέρα, όταν έλθει κρίναι ζώντας και νεκρούς. 

Και η κρίση Του η δίκαιη δεν θά είναι τίποτε άλλο, παρά εκείνη η Ενέργεια που έκανε τον Πέτρο, μεθυσμένο από την γλυκύτητά της, να πεί εκείνες τις τρελές κουβέντες: 

Καλόν ημάς ώδε είναι. Ποιήσωμεν τρείς σκηνάς, σύ μία και Μωσεί μία και Ηλίαν μία. Είναι κρίση, γιατι ο Πέτρος και οι άλλοι παρόντες μέθυσαν από αγάπη και θέλησαν να μείνουν εκεί γιά πάντα.

Όμως, όσοι δεν έχουν αγάπη, αντί γιά τον Παράδεισο που γεύτηκαν οι Απόστολοι Θά Γευτούν Την Κόλαση Της Δικής Τους Προαίρεσης, παρόλο που η ίδια φωτιστική Ενέργεια χύνεται πλουσιοπάροχα επί δικαίους και αδίκους. 

Θά είναι γι’ αυτούς κόλαση, Γιατι Τον Χριστο Δεν Τον Αγαπουν, Αλλα Τον Μισουν..

Αυτός είναι ο πραγματικός άνθρωπος. 

Ο άνθρωπος της προαιώνιας βουλής του Θεού, το κέντρο της Κτίσεως, η Θεωμένη ανθρώπινη φύση, η Θεωμένη κτίση, η ασύγχυτα ενωμένη με τη Θεία φύση στό πρόσωπο του Υιού και Λόγου του Θεού.Αυτός είναι ο πραγματικός άνθρωπος, ο υιός του ανθρώπου, ο υιός της Παρθένου, ο κατάδικος της ανθρώπινης δικαιοσύνης, ο σταυρωμένος, ο θαμένος, αλλά αναστημένος και καθισμένος στό θρόνο της Θεότητας.

Ο Πραγματικος Ανθρωπος Δεν Ειναι Φθαρτος, Αλλα Αφθαρτος.

Και είπεν ο Θεός: Ποιήσωμεν Άνθρωπον Κατ’ Εικόνα Ημετέραν.

Αυτός ο καθισμένος στό θρόνο της Θεότητος άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα των προσώπων της Αγίας Τριάδος. Είναι ένα από αυτά τα πρόσωπα και έχει φύση, που η ασύγχυτη ένωσή της με τη Θεία, σ’ αυτό το πρόσωπο που η ασύγχυτη ένωσή της με τη Θεία, σ’ αυτό το πρόσωπο, την έχει θεώσει.

Ο Χριστος Ειναι Η Εικονα Του Πατρος.

Να, γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε την Παλαιά Διαθήκη χωρίς την Καινή.

Πιστεύουμε ότι ο πατέρας μας, πατέρας της ανθρωπότητας, ΕΙΝΑΙ Ο ΑΔΑΜ, ο πρωτόπλαστος άνθρωπος. Αυτό είναι μόνον εν μέρει αλήθεια.

Ο Αδαμ Ειναι Η Οντολογικη Αρχη Της Φθαρτης Μας Φυσης.Αλλά, η φθαρτή μας φύση δεν είναι η πραγματική μας φύση.

Ο Πραγματικος Αδαμ Της Ανθρωποτητας, Η Πραγματικη Της Ριζα, Δεν Ειναι Ο Πρωτος Αδαμ, Αλλα Ο Δευτερος, Ο Κυριος Ιησους Χριστος.Χωρις Αυτον Ειναι Αδυνατη Η Κατανοηση Του Ανθρωπου.

Αυτός είναι ο πραγματικός Άνθρωπος κατ’ εικόνα του οποίου δημιουργήθηκε ο άνθρωπος.

Χωρίς αυτόν δεν υπάρχει κατανόηση της δημιουργίας, γιατί αυτός είναι το τέλος και ο σκοπός όλων των δημιουργημένων όντων.

Από τον πρώτο Αδάμ έχουμε την παλιά μας φύση, τη βιολογική μας ύπαρξη 

Εχουμε τους Δερματίνους Χιτώνας, δοσμένους σε μας από το Θεό γιά να μας προστατέψουν από τις συνέπειες της πτώσης έχουμε, σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο τον Νύσσης, τη δεύτερη δημιουργία του Θεού, τις φυσικές, δηλαδή, ιδιότητες που η πρόνοια του Θεού μας προμήθευσε, γιά να επιβιώσουμε από τις καταστρεπτικές συνέπειες της απομάκρυνσής μας απ’ Αυτόν.

Την πραγματική μας φύση, όμως, την άφθαρτη, ένδοξη φύση την έχουμε από τον υιό του Θεού και υιό του ανθρώπου, τον Ιησού Χριστό, που σαρκώθηκε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε και κάθησε σαν άνθρωπος στό θρόνο του Θεού. 

Πήρε επάνω Του τη φύση μας τη φθαρτή και την κατέστησε άφθαρτη και αιώνια, ανεβάζοντας την στα δεξιά του Θεού μέσα σε ανείπωτη δόξα.

Αυτος Ειναι Ο Πραγματικος Ανθρωπος, Ο Αθανατος, Αφθαρτος Και Αιωνιος Ανθρωπος. Μονον Η Κοινωνια Με Το Σωμα Και Το Αιμα Αυτου Του Ανθρωπου Μας Κανει Κι Εμας Τους Χωματινους Ανθρωπους Κοινωνους Θειας Φυσεως (Πέτρου Β΄, α΄ 4). 

Μόνον η κοινωνία των τέκνων της εκκλησίας με το Σώμα και το Αίμα του αναστάντος, κάνει την ανθρωπότητα ολόκληρη μέτοχο των τιμίων και μεγίστων επαγγελμάτων, της αιωνίου ζωής, που η χοϊκή μας φύση στερείται. 

Αυτός είναι ο πραγματικός πατέρας της ανθρωπότητας, γιατί αυτός της έδωσε όχι πρόσκαιρη, αλλά αιώνια ζωή.

Ύπνωσεν Αδάμ,αλλά θάνατον πλευράς εξάγει..σύ δε υπνώσας, Λόγε Θεού,βρύεις εκ πλευράς σου κόσμω ζωήν.’Ωσπερ πελεκάν τετρωμένος την πλευράν σου, Λόγε,σούς θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς. (Εγκώμια Μ. Παρασκεύης, Στάσις β΄).

Αυτό που ήρθε τελευταίο στην ιστορία είναι στην πραγματικότητα πρώτο. 

Το κάθε τι δημιουργήθηκε  εξ’ αιτίας Του. 

Το κάθε τι που δημιουργήθηκε είχε αυτή την πραγματικότητα σαν τελικό σκοπό.

Η προαιώνια βουλή του Θεού ήταν να προσφέρει τη ζωή Του, τη ζωή της Αγίας Τριάδος, σε όσα λογικά δημιουργήματα θά έφερνε στην ύπαρξη, όχι από κάποια ανάγκη, αλλά από καθαρή αγάπη.

Όμως, τη δημιουργημένη φύση τη χωρίζει χάσμα αγεφύρωτο από την άκτιστη φύση της Θεότητας.

Η διαφορά ανάμεσα στην κτιστή και άκτιστη φύση είναι τόσο απέραντη, που ακόμη και τα πιο τέλεια αγγελικά δημιουργήματα είναι αδύνατο να την ξεπεράσουν.

Ένα δημιούργημα είναι πάντοτε ξένο πρός τη Θεότητα, όσο τέλειο κι αν είναι. Αλλά ο Θεός είχε ήδη το σχέδιό Του, πρίν δημιουργήσει. 

Το χάσμα ανάμεσα στό Θεό και στα πλάσματά Του θά γεφυρωνόταν από το Θεό τον ίδιο. Ο Υιός και Λόγος του Θεού θά ένωνε στό πρόσωπό Του, στη δική Του υπόσταση, τις δύο αγεφύρωτες διαφορετικές φύσεις, την κτιστή και την άκτιστη, και μ’ αυτόν τον τρόπο θά μετάγγιζε στη κτιστή φύση τη ζωή της άκτιστης.

Β΄ – ΜΕΤΑ ΘΕΟΝ ή ΘΕΟΣ 

Μόνον εν Χριστώ μπορούν τα γεγονότα της κτίσεως να εξηγηθούν. 

Μόνον ο σαρκωμένος Λόγος του Θεού δίνει νόημα στον άνθρωπο και την κτίση ολόκληρη. 

Η χωμάτινη σάρκα, που ανέλαβε ο Λόγος, αναστήθηκε και ανέβηκε στα δεξιά του Θεού, έγινε από φθαρτή άφθαρτη, μπήκε στη ζωή της Αγίας Τριάδος και έκανε τον άνθρωπο τιμιώτερο από τα Χερουβείμ και ασυγκρίτως ενδοξότερο από τα Σεραφείμ. 

Εδώ, είναι το σημείο απ’ όπου η ιστορία μας πρέπει ν’ αρχίσει, όταν μιλούμε γιά τον άνθρωπο ή γιά ολόκληρη τη δημιουργία του Θεού. 

Όχι από τον πρώτο Αδάμ, αλλά από τον δεύτερο, 

Οχι από την πρώτη Εύα, αλλά από τη δεύτερη.

Και ο μέν δεύτερος Αδάμ, ο Χριστός, είναι Θεάνθρωπος. Είναι Θείο πρόσωπο, που ανέλαβε δίπλα στη δική Του Θεία φύση τη δική μας, την ανθρώπινη, και τη θέωσε.

Το πρώτο, όμως, ανθρώπινο πρόσωπο που έδειξε τον άνθρωπο όπως τον θέλησε ο Θεός, στην πραγματική του φύση Ειναι Η Βασιλισσα Των Ουρανων, που μπροστά της άγγελοι και άνθρωποι γονατίζουν, η πραγματική μας μητέρα, Αυτή Που Μας Γέννησε Στην Αιωνιότητα.Αυτή είναι το απλωμένο χέρι όλης της δημιουργίας, που ο Θεός το έπιασε και το θέωσε, κατά χάριν, και διά του οποίου θεώθηκε η φύση μας ολόκληρη, αφού είναι κοινή σε όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα. Και μέσα από τη δική μας ανθρώπινη φύση η δωρεά του Θεού επεκτείνεται σε όλα τα πλάσματα, τα νοερά και τα σαρκώδη, τα λεπτά και αερώδη αγγελικά τάγματα, ως τα βαριά και πετρώδη και πύρινα αστρικά σώματα, στό καθένα ανάλογα με τη φύση και δεκτικότητά του. Γιατί, όλα τα πλάσματα συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους.

Γι’ αυτό η δόξα της Παναγίας Μητέρας του Θεού είναι τόσο υψηλή.

Αυτή είναι το σημείο της επαφής του κτιστού με το άκτιστο, το σημείο από το οποίο εισδύει σ’ ολόκληρη την κτίση η Ζωή, η αφθαρσία και η αθανασία. 

Γι’ αυτό η Εκκλησία ψάλλει με τα λόγια του Αγίου Ανδρέου Κρήτης:

Χαίροις μετά Θεόν η θεός Τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα Αμέσως η δεχομένη των εκ Θεού δωρεών το πλήρωμα όλον Και εις άπαντας, αγγέλους ανθρώπους τε τούυτο διαπορθμεύουσα.Τέλος το σκοπιμότατον και ύστατον, Πάναγνε, δημιουργίας απάσης Δι’ ήν ο κόσμος εγένετο Και Σού τη γεννήσει, η αιώνιος του κτίστου βουλή πεπλήρωται.

Όλες οι αγγελικές φύσεις και ολόκληρη η απεραντοσύνη του σύμπαντος τρέφονται από τη Ζωή της Παναγίας Μητέρας του Θεού, που γιά μας τα κτίσματα είναι Θεός μετά το Θεό, αφού δι’ αυτής δεχόμαστε όλοι ολόκληρο το πλήρωμα των εκ Θεού δωρεών. 

Αυτή είναι το μόνο κτίσμα που δέχεται άμεσα την Ενέργεια της Αγίας Τριάδος και αυτή είναι που την ενέργεια αυτή την διαπορθμεύει σε όλους, αγγέλους και ανθρώπους. 

Αυτή και ο Λόγος του Θεού είναι τα δυό αγκαλιασμένα πρόσωπα του μεγάλου μυστηρίου της αιώνιας βουλής του Κτίστου. 

Τα δύο πρόσωπα, το κτιστό και το άκτιστο που έδωσαν στη δημιουργία ολόκληρη το ατελεύτητο πέλαγος των Θείων δωρεών. 

Ο Λόγος έδωσε εκ μέρους της Θεότητας και Εκείνη δέχτηκε εκ μέρους της κτίσεως εκείνη έδωσε ό,τι είχε στον υιό της, την ανθρώπινη φύση, κι εκείνος έδωσε στη μητέρα Του ό,τι είχε, τη Θεία Ζωή. 

Ω βάθος θείας αγάπης  

Αυτή η ασύγχυτη ένωση της θείας και της ανθρώπινης φύσης, που έγινε στη μήτρα της ταπεινής παρθένου Μαρίας, είναι η πηγή της αληθινής μας φύσης.

Γιατί η εικόνα του Θεού, σύμφωνα με την οποία εμείς οι άνθρωποι δημιουργηθήκαμε, δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα, αλλά ένα ζωντανό όν, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, που είναι η ζωντανή εικόνα του αοράτου Θεού.

Είναι αδύνατο γιά τα δημιουργήματα να δούν το Θεό, να μιλήσουν μαζί Του, να γευθούν τη θεία Ζωή Του. 

Η προαιώνια βουλή του Θεού, όμως, είχε αυτόν ακριβώς το σκοπό. Η θέληση του Θεού ήταν να συμμετέχουν τα κτίσματά Του στην εσωτερική ζωή της Αγίας Τριάδος. 

Ο Θεός μας έδωσε με τη Χάρη Του αυτά που ο ίδιος έχει από τη φύση Του. 

Μας προσκάλεσε να γίνουμε θεοί, να γίνουμε σαν κι Εκείνον. Όχι, βέβαια, να αποκτήσουμε τη φύση Του. Μας κάλεσε να γίνουμε θεοί, όχι κατά φύση αλλά κατά χάρη. 

Μας έκανε συγκληρονόμους του Μονογενούς Του Υιού. Αυτό σημαίνει, ότι μας χάρισε κάθε τι που ανήκει στον Υιό του Θεού. Και ο Υιός του Θεού έχει ό,τι και ο Πατέρας Του.

Πώς έγινε αυτό, αφού είναι αδύνατο να δούν τα δημιουργήματα τη θεία φύση; Είναι αδύνατο να δούν τα δημιουργήματα το Θεό και να ζήσουν. Εν τούτοις η αγάπη του Θεού βρήκε τον τρόπο. Ήρθε σ’ εμάς, όχι με τη δική Του φύση, αλλά με τη δική μας. 

Πήρε μέρος στη ζωή μας και μας προσκάλεσε να πάρουμε μέρος στη δική Του. 

Είδαμε το πρόσωπο του Λόγου του Θεού με ανθρώπινη όψη, μιλήσαμε μαζί Του με ανθρώπινες λέξεις, καθήσαμε στό ίδιο τραπέζι, πέσαμε στην αγκαλιά Του, ακούσαμε τους κτύπους της καρδιάς Του, μοιραστήκαμε την τροφή Του. Τα μάτια του Θεού, που έγινε άνθρωπος, κοίταξαν βαθιά μέσα στα δικά μας μάτια κι εμείς μέσα στα δικά Του. 

Έτσι έγινε, κι εμείς οι άνθρωποι συναντηθήκαμε με το Θεό πρόσωπο πρός πρόσωπο. Ήρθαμε με το Θεό ενώπιοι ενωπίω, χωρίς να κατακαούμε από το πύρ της Θεότητας.

Ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος γιά να ρθεί σε προσωπική επαφή με τα δημιουργήματά Του, γιά να μεταγγίσει τη θεία Ζωή στα κτίσματά Του. Έτσι άνοιξε το δρόμο στον καθένα μας να μπεί και να ζήσει τη θεία Ζωή των Προσώπων της Αγίας Τριάδος σαν ίσος πρός ίσους, αφού χάρισε στη φύση μας τη δική Του αφθαρσία και τη δική Του αθανασία. Τώρα, ο άνθρωπος κάθεται δίπλα στό Θεό, στα δεξιά του Θεού. 

Εκεί είναι η αληθινή μας φύση, εκεί και η πραγματική πατρική μας γή. 

Εκεί είναι η Βασίλισσα των Ουρανών, η Μητερα Του Θεου Και Μητερα Ολων Μας Στην Αιωνιοτητα.Αυτή είναι η αληθινή δόξα του ανθρώπου, που έγινε θεός μετά το Θεό και έχει τα δευτερεία της Τριάδος, τη δεύτερη θέση μετά την αγία Τριάδα. Και αυτό είναι το κάλεσμά μας, να γίνουμε δι’ αυτής σαν κι αυτήν. Να καθίσουμε στό θρόνο του Θεού. Να κοινωνήσουμε με τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος σαν ίσοι κατά Χάρη. Γιατί αυτό θέλησε η άπειρη αγάπη του Θεού.

Γ΄ – ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ ΠΑΣΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ.

Κοιτώντας τον Χριστό βλέπουμε κατά πρόσωπο το Θεό, αν και με ανθρώπινη μορφή. Αυτή η ανθρώπινη μορφή είναι που τον κάνει προσιτό σ’ εμάς. Ένα πρόσωπο, το πρόσωπο του Λόγου του Θεού, έχει δύο φύσεις, ανθρώπινη και θεία, τη μία ορατή σ’ εμάς, την άλλη αόρατη. Θά ήταν αδύνατο να ζήσουμε αν βλέπαμε τη θεότητα, αλλά με πολλή ευκολία μπορούμε να κοιτάξουμε έναν άνθρωπο σαν κι εμάς. Αυτός ο άνθρωπος, όμως, είναι ο ίδιος ο Λόγος του Θεού.Αυτή είναι η από αγάπη γιά μας ταπείνωση του Θεού.

Αυτός είναι που ο Μωϋσής είδε πάνω στό Σινά. Αυτός είναι ο άνθρωπος με το οποίο πάλεψε ο Ιακώβ ζητώντας την ευλογία Του και αφού την έλαβε είπε: 

Ειδον Θεον Προσωπον Προς Προσωπον, Και Εσωθη Μου Η Ψυχη (Γεν. λβ΄ 24-31).

Αυτόν φιλοξένησε ο Αβραάμ μαζί με δύο αγγέλους πρίν από την καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρων, και τους έπλυνε τα πόδια και τους παρέθηκεν και έφαγον (Γεν. ιη΄).

Αυτός μίλησε με τον Αδάμ και την Εύα στον κήπο της Εδέμ και ήκουσαν της φωνής Κυρίου του Θεού περιπατούντος εν τω παραδείσω το δειλινόν, και εκρύβησαν ο τε Αδάμ και η γυνή αυτού από προσώπου Κυρίου του Θεού (Γεν. β΄ 8).

Η Σάρκωση του Θεού ήταν παρούσα και ενεστώσα σ’ ολόκληρη την ιστορία της δημιουργίας.

Ο Χριστός, γράφει ο Απόστολος Παύλος, εστιν εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γής, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε αρχαί είτε εξουσίαι τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται και αυτός εστι πρό πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε (Κολ. α΄ 15-17).

Τα πάντα δι’ αυτού και γι’ αυτόν δημιουργήθηκαν, και αυτός είναι πρίν από όλα, και αυτός συνέχει όλα τα δημιουργήματα, ορατά και αόρατα, αγγελικά και επίγεια.

Όλα διά του Λόγου του Θεού έγιναν και δημιουργήθηκαν γιά να ενωθούν μαζί του, δηλαδή με τον σαρκωθέντα Λόγο, τον Χριστό, που ένωσε στό πρόσωπό Του την κτίση με την Θεότητα.

Στό πρόσωπο του Θεού Λόγου, λέγει ο Άγιος Αθανάσιος, ο άνθρωπος βλέπει την εικόνα του Θεού Πατέρα, και σύμφωνα μ’ αυτήν την εικόνα ο ίδιος ο άνθρωπος δημιουργήθηκε (Κατά Ελλήνων, P.G. 25, 8).

Το Πρωτότοκος Πάσης Κτίσεως δεν αναφέρεται στον άσαρκο Αλλα Στον Ενσαρκο Λογο Του Θεου Τον Χριστο. Αυτός ο ένσαρκος Λόγος του Θεού είναι πρό πάντων των κτιστών, και Αυτός Εστί Πρό Πάντων.Γιά την θεότητα δεν υπάρχει πρό, γιατί ο Θεός δεν υφίσταται εν χρόνω. Το πρό υπάρχει γιά την κτίση, γιατί η κτίση βρίσκεται εν χρόνω. Επομένως, αυτός που είναι πρό πάντων των κτιστών, ορατών και αοράτων, Ειναι Ο Ανθρωπος Χριστος, η προαιώνιος βουλή του Θεού, και πρωτότοκος πάσης κτίσεως.

Η εικόνα του Θεού, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δημιουργήθηκε, δεν είναι ο νεογέννητος Χριστός στη φάτνη, ούτε ο πεινασμένος, ο διψασμένος και ιδρωμένος άνδρας που χρειαζόταν ύπνο, Αλλα Ο Αναστημενος Χριστος, ο άφθαρτος Θεάνθρωπος, όπως εμφανίστηκε εν δόξη στη Βασιλεία Του, τότε που ανέβασε τους μαθητές Του στό Θαβώρ.

Η αληθινή μεγαλοσύνη του ανθρώπου δεν βρίσκεται σ’ αυτό που είναι ο άνθρωπος τώρα, όπως τον βλέπουμε και τον ξέρουμε, οσοδήποτε σπουδαίο κι αν είναι αυτό.

Η Μεγαλωσυνη Του Ανθρωπου Βρισκεται Σ’ Αυτο Που Ειναι Το Πρωτοτυπο Του και σ’ αυτό που έχουμε κληθεί όλοι να γίνουμε, μέσα στην καινή γή και στους καινούς ουρανούς, μέσα στη Νέα Ιερουσαλήμ, μέσα στη Βασιλεία Του την αιώνια.

Δ΄ – ΧΟΥΣ ΕΙ

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι χώμα της γής, δηλαδή, Ένα Τίποτε.

Και Επλασεν Ο Θεος Τον Ανθρωπον Χουν Απο Της Γης (Γεν. β΄ 7). 

ΤΟΝ ΕΠΛΑΣΕ ΧΩΜΑ.

Γη Ει Και Εις Γην Απελευσει. κοιταξτε στα μνηματα, λεγει η εκκλησια, Οτι Ο Ανθρωπος Ειναι Γυμνα Κοκκαλα Τροφη Για Σκουληκια Και Δυσωδια.

Ο άνθρωπος Δεν Έχει Στη Φύση Του Τίποτε Το Θείο, παρ’ όλους τους ειδωλολατρικούς μύθους που προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η ψυχή του ανθρώπου έχει θεία φύση.

Απο Τον Εαυτο Του Ο Ανθρωπος, Ψυχη Και Σωμα, Ειναι Σκονη Της Γης.

Μόνο με τη Χάρη του Θεού, διά της Οικονομίας της σαρκώσεως του Λόγου, γίνεται ο άνθρωπος αυτό που είδαμε παραπάνω.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΑΥΤΟΫΠΑΡΧΕΙ. 

Εξαρτάται ολοκληρωτικά από το Θεό, το Δημιουργό του.Η Χαρη, Η Δημιουργικη Ενεργεια Του Θεου, Μας Εκαναν Να Ανεβουμε Τα Σκαλια Που Μας Εφεραν Απο Το Χωμα Της Γης Στους Μονοκυτταρους Οργανισμους Μεσα Στο Νερο, Στους Τριλοβιτες, Στα Μαλακια, Στα Ψαρια, Στα Αμφιβια Ερπετα, Στα Πουλια, Στα Θηλαστικα, Στα Ανθρωποειδη, Ωσπου Φθασαμε Να Αναπτυχθουμε Και Να Γινουμε Ανθρωποι.

Μηπως Αληθεια Δεν Περναει Και Ο Καθενας Απο Μας Απο Ολα Αυτα Τα Σταδια Της Ζωης;

Δεν Ειμαστε Στην Αρχη Της Υπαρξης Μας Ενας Μονοκυτταρος Οργανισμος;

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΜΒΡΥΟ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΚΑΡΦΑΛΩΣΑΝ ΤΑ ΖΩΑ ;

Δεν έχει και το ανθρώπινο έμβρυο τις εμβρυακές σχισμές που στα ψάρια γίνονται βράγχια με τα οποία αναπνέουν μέσα στό νερό;

Δεν Αναπτυσσεται Και Δεν Τελειοποιειται Ο Καθενας Απο Μας Σιγα -Σιγα, Περνωντας Απο Τη Βρεφικη Στην Παιδικη Και Υστερα Στη Νεανικη Ηλικια Μεχρι Να Γινει Τελειος Ανδρας Η Γυναικα;

Τι Ειμαστε Απο Μονοι Μας Παρα Χωμα Της Γης;

Γιατι Σκανδαλιζομαστε Απο Το Γεγονος Οτι Ειμαστε Ζωα Που Προερχομαστε Απο Αλλα Ζωα Κατωτερα, Και Αυτα Απο Αλλα Κατωτερα, Και Αυτα Απο Το Χωμα Της Γης;Πρέπει, στ’ αλήθεια, να έχουμε χάσει την επαφή μας με την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία, γιά να σκανδαλιζόμαστε από αυτή την αλήθεια που βροντοφωνάζει η Αγία Γραφή, η υμνολογία της Εκκλησίας και οι διδάσκαλοι και Πατέρες της.

Η Ορθοδοξη Χριστιανικη Μας Πιστη Ειναι Πιστη Ταπεινωσης.

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ξέρουμε ότι από τη φύση μας Δεν Είμαστε Τίποτε, Ένα Μηδέν, Που Η Αγαπη Του Θεου Το Εφερε Στην Υπαρξη Απο Την Ανυπαρξια, και αντί να το αφήσει να ξαναπέσει στην ανυπαρξία απ’ όπου προήλθε, Εκείνος το ανέβασε και το έκανε θρόνο του Θεού τιμιώτερο από τα Χερουβείμ και ενδοξότερο από τα Σεραφείμ.

Η Δοξα Που Πηραμε Ειναι Του Θεου, Δεν Ειναι Δικη Μας. Ειμαστε Χριστιανοι Δεν Ειμαστε Ειδωλολατρες.Η Ειδωλολατρια Ειναι Εκεινη Που Θεοποιησε Την Κτιση.Η άγνοια του Κτίστου έκανε τους ανθρώπους να θεοποιήσουν την κτίση. Να δώσουν στην κτίση τις ιδιότητες του Θεού. Νομισαν Τη Κτιση Αϊδια Και Αναρχη, Αφθαρτη Και Αθανατη. Τη φθορά και το θάνατο που έβλεπαν καθημερινά μπροστά τους ερμήνευσαν σαν επί μέρους φαινόμενο κυκλικών αλλαγών που υφίσταται η φύση χωρίς να επηρεάζεται στό σύνολό της.

Εκήρυξαν την αφθαρσία και την αθανασία της ύλης και τη θεότητα της παγκόσμιας ψυχής, τμήματα της οποίας είναι οι ανθρώπινες ψυχές.

Επειδη Αγνοουσαν Το Θεο Ειπαν Πως Θεος Ειναι Ο Ανθρωπος, Και Μαλιστα Η Ψυχη Του, Που Ειναι Ο Κατ’ Εξοχην Ανθρωπος.

Έδωσαν Στην Ψυχη Του Ανθρωπου Θειες Ιδιοτητες: Την Από Ανέκαθεν Ύπαρξη Και Την Αθανασία.Ειπαν Οτι :

Ο Θανατος Δεν Ειναι Παρα Αλλαγη Σωματος, Μεταβαση Απο Μια Μετεμψυχωση Σε Αλλη Μιας Ψυχης Που Σε Τελευταια Αναλυση Ειναι Απροσωπη, Τμημα Του Παντος, Μεσα Στον Ωκεανο Του Οποιου Ολες Οι Σταγονες – ψυχές καταλήγουν παρασυρόμενες, από τα ποτάμια στα οποία κυλούν, σ’ έναν αέναο και αιώνιο και ατελεύτητο κύκλο.

Η Ειδωλολατρια Ειναι Πιστη Υπερηφανειας. Σπορος Του Εωσφορου Στα Μυαλα Των Ανθρωπων Που Δεν Γνωρισαν Το Θεο.

Η ειδωλολατρία μπορεί να έχει πολλές μορφές και παραλλαγές της βασικής της διδασκαλίας, Ένας Είναι Όμως Παντού Ο Πυρήνας Της:

Η Θεοποίηση Της Κτίσεως,δηλαδή του ανθρώπου, που είναι η κεφαλή της κτισεως: 

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε από τη φύση μας θεοί, αφού η ψυχή μας είναι θεία και αθάνατη. Τι χρειαζόμαστε, λοιπόν, το Θεό;

Τι χρειαζόμαστε την Ανάσταση που μας έδωσε εκείνος; Ακουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου, είπαν ευγενικά στον απόστολο Παύλο, όταν κήρυξε την ανάσταση των νεκρών στην κατείδωλη πόλη των Αθηνών. Τι Ειναι Αυτο Που Μας Λες Ιουδαιε; Ανασταση Νεκρων;

ΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ; ΕΜΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΘΕΟΙ.

Μπορεί να αλλάζουμε σαρκίο, μπορεί να χάνουμε τη μνήμη μας, Αλλά Η Αθάνατη Ψυχή Μας Μπαίνει Σ’ Άλλο Σώμα Και Διαιωνίζεται Η Αιώνια Ύπαρξή Μας.Κι αν είμαστε τέλειοι μένουμε στα Ηλύσια Πεδία, σαν πνεύματα απαλλαγμένα από τη βαριά ύλη του σαρκίου στην οποία από κάποια απροσεξία μπλεχτήκαμε.

Τι Μας Λες Για Ανασταση Νεκρων; 

Όχι, άς μας λείπουν οι Ιουδαϊκές σου διδασκαλίες. Δεν κατάλαβες ότι βρίσκεσαι στην Ελλάδα, τη χώρα του πνεύματος, της γνώσης και της σοφίας;

Δεν Καταλαβες Οτι Μιλας Σε Εξυπνους Και Καλλιεργημενους Ανθρωπους;

Αυτά λένε και έτσι σκέπτονται οι ειδωλολάτρες. Αυτοί πιστεύουν σε αθάνατη, δηλαδή, θεία ψυχή και σε άφθαρτη και αιώνια ύλη, πιστεύουν στη Θεότητα του Παντός.Οι Θεοι Τους Ειναι Απλως Διαμορφωτες Της Αιωνιας Και Αγεννητης Και Αδημιουργητης Υλης.Εμείς, όμως, οι Χριστιανοί, γνωρίζουμε τον Κτίστη και δημιουργό του παντός.Γνωρίζουμε αυτόν που έφερε στην ύπαρξη τα πάντα από την ανυπαρξία, από το μηδέν. Γνωρίζουμε ότι Μονον Αυτος Ειναι Ο ‘Ων, ότι μόνον αυτός είναι η πραγματική ύπαρξη και πώς ό,τι υπάρχει παίρνει την ύπαρξή του από Εκείνον, από την αγάπη Εκείνου. 

Γνωρίζουμε ότι μόνον αυτός είναι από τη φύση Του αθάνατος, ενώ όλα τα κτίσματα, και οι πιο τέλειες αγγελικές δυνάμεις ήρθαν στό είναι από την ανυπαρξία.Κανονικά θά έπρεπε πάλι να γυρίσουν στην ανυπαρξία αν η Χάρη του Θεού δεν τις κρατούσε στην ύπαρξη και στό είναι αιώνια, μόνον από αγάπη.

Εμείς, οι Χριστιανοί, γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε στό είναι μας τίποτε που να είναι από τη φύση του αθάνατο, είτε σώμα είναι αυτό, είτε νούς, είτε πνεύμα, είτε ψυχή, είτε όπως αλλιώς το πούμε. Έχουμε, γι’ αυτό, στην καρδιά μας απέραντη ευγνωμοσύνη στον Κτίστη και Δημιουργό μας, που υποσχέθηκε να μας κρατήσει στό είναι αιώνια και μας ένωσε μαζί Του με τη Σάρκωση και ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου Του.Και Εχουμε Και Ταπεινωση Γιατι Ξερουμε Οτι Απο Τη Φυση Μας Ειμαστε Χωμα, Ειμαστε Ενα Μηδεν

Ε΄ – ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣ ΨΥΧΗΝ ΖΩΣΑΝ.

Και Επλασεν Ο Θεος Τον Ανθρωπον, Χουν Απο Της Γης, 

Και Ενεφυσησεν Εις Το Προσωπον Αυτου Πνοην Ζωης Και Εγενετο Ο Ανθρωπος Εις Ψυχην Ζωσαν (Γεν. β΄ 7).

Ποσο Δυσκολευομαστε, Να Καταλαβουμε Τα Τοσο Καθαρα Και Απλα Αυτα Λογια Από την πλάση του ο άνθρωπος είναι χώμα της γής.

Η Πνοη Της Ζωης Δεν Εχει Σχεση Με Την Πλαση Του Ανθρωπου, Δεν Εχει Σχεση Με Τη Χωματινη Φυση Του. 

ΤΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΞΕΧΩΡΑ.

Η λέξη Πνοή και η λέξη Πνεύμα έχουν την ίδια προέλευση και το ίδιο νόημα.

Προκειται Για Το Ιδιο Πνευμα Που Επεφερετο Επανω Του Υδατος (Γεν. α΄ 2).

Η πνοή της ζωής που ενεφύσησε ο Θεός στό πρόσωπο του ανθρώπου, ήταν η ίδια ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που ζωοποίησε τα ύδατα την πρώτη μέρα της δημιουργίας.

Η πνοή της ζωής δεν συνδέθηκε μόνο στην αρχή με το νερό.Συνδέεται ακόμη και σήμερα, γιατί είναι αυτή η ίδια ζωοποιός ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που επιφέρεται επάνω του ύδατος του βαπτίσματος και ζωοποιεί κάθε βαπτιζόμενο. Στην αρχή, η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος έδωσε στα όντα τη ζωή.

Στό τέλος, η ίδια ενέργεια του Αγίου Πνεύματος έδωσε στα λογικά όντα την όντως ζωή.

Η Συνηθισμενη Στους Καιρους Μας, Αλλα Χωρις Βαση, Ερμηνεια Του Χωριου Ειναι Οτι Ο Θεος Επλασε Πρωτα Το Αψυχο Σωμα Του Ανθρωπου, Σαν Ενα Πηλινο Αγαλμα, Και Εβαλε Μετα Στο Σωμα Αυτο Την Ψυχη Με Ενα Φυσημα Στο Προσωπο Του

Οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν με έμφαση ότι: 

Δεν Υπάρχει Καμία Χρονική Διαφορά Στη Δημιουργία Του Ανθρώπου.Δεν Γεννιεται Πρωτα Το Σωμα Και Δεν Μπαινει Σ’ Αυτο Η Ψυχη Μετα.

Ο Ανθρωπος Ειναι Ολοκληρωμενος Με Ολα Του Τα Συστατικα Και Ολη Του Τη Φυση Ακεραιη Απο Τη Στιγμη Της Συλληψης Του.

Μόνον οι ειδωλολάτρες διδάσκουν ότι μπαίνει η ψυχή στό σώμα αργότερα. 

Ποτέ οι χριστιανοί δεν δέχτηκαν τέτοιες δοξασίες.

Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χούν από της γής  λέγει η Αγία Γραφή. 

Τον άνθρωπο ολόκληρο.Δεν θά έλεγε η Αγία Γραφή τον άνθρωπο, αν επρόκειτο γιά μόνο το σώμα του το άψυχο.

Το χωρίς ζωή σώμα δεν είναι ανθρώπινο σώμα Αλλά Πτώμα, δεν είναι άνθρωπος, αλλά Λείψανο ανθρώπου.

Η πνοή της ζωής γιά την οποία μιλάει εδώ η Αγία Γραφή δεν είναι πνοή πρόσκαιρης ζωής, αλλά, πνοή πραγματικής και αιώνιας ζωής. 

Η πνοή της ζωής, που ενεφύσησε ο Θεός στό πρόσωπο του ανθρώπου, δεν του έδωσε απλώς ψυχή, αλλά έκανε την ψυχή του – δηλαδή τη ζωή του – ψυχή ζώσα. 

Απέκτησε ο άνθρωπος με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που φύσηξε ο Θεός στό πρόσωπό του, αληθινή ζωή, ψυχή ζωντανή, ύπαρξη αιώνια.

Είναι κατάλοιπο της παγανιστικής νοοτροπίας, να ψάχνουμε γιά κάποια αξία στην προέλευσή μας, στη φύση μας. 

Η αξία βρίσκεται στό Δημιουργό του ανθρώπου, όχι στον άνθρωπο. Σκανδαλιζόμαστε όταν ακούμε να διδάσκονται τα παιδιά μας στό σχολείο ότι οι βιολογικοί πρόγονοι του ανθρώπου ήταν κατώτερα ανθρωποειδή, και ξεχνάμε ότι η Αγία Γραφή πετά στό πρόσωπο της υπεροψίας μας μια πολύ πιο ταπεινωτική αλήθεια: 

ότι ο άνθρωπος είναι χώμα της γής, ότι προέρχεται όχι απλώς από κατώτερα ζώα, αλλά από την αδρανή και άψυχη ύλη.

ΣΤ΄ – ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ..

Μία από τις βασικές αιτίες της σύγχυσης που υπάρχει στη χριστιανική ανθρωπολογία προέρχεται από το γεγονός ότι η ημιμάθεια και ο ορθολογισμός πολλών, δυστυχώς, χριστιανών έχει ταυτίσει τη χριστιανική διάκριση ανάμεσα στη φύση και το πρόσωπο με την ειδωλολατρική διάκριση ανάμεσα στό σώμα και την ψυχή, στην ύλη και το πνεύμα.Οι χριστιανοί διακρίνουν Κτίστη και κτίση, Δημιουργό και δημιουργία. Πραγματικό πνεύμα είναι μόνον ο Θεός. Αν μιλάμε γιά πνεύμα στους αγγέλους και στους ανθρώπους, το κάνουμε καταχρηστικά, γιά να εκφράσουμε σχετικές μόνο διαφορές ανάμεσα στα διάφορα κτίσματα ή στις ιδιότητές τους. Ουσιαστικά, ύλη και δημιουργία είναι ένα και το αυτό. Η διάκριση Πνεύματος και Ύλης γιά το χριστιανό τότε μόνο είναι αποδεκτή, όταν λέγοντας Πνεύμα εννοεί το Θεό και λέγοντας ύλη εννοεί τη δημιουργία του Θεού.Η σύγχυση αρχίζει από το γεγονός ότι τόσο η Αγία Γραφή όσο και οι Πατέρες της Εκκλησίας, όταν μιλούν γιά τον άνθρωπο τον περιγράφουν διφυή, μιλούν γιά σώμα και ψυχή, γιά ύλη και πνεύμα, γιά κάτι το χωματένιο και υλικό στον άνθρωπο και γιά κάτι το πνευματικό και θείο. Και επειδή υπάρχει η ειδωλολατρική προϊστορία και η ειδωλολατρική γλώσσα, επειδή χρησιμοποιούμε οι χριστιανοί τις ίδιες ειδωλολατρικές λέξεις, εύκολα πέφτουμε στην ειδωλολατρική παγίδα και νομίζουμε ότι η Αγία Γραφή και οι Πατέρες μιλούν γιά δύο διαφορετικές φύσεις στον άνθρωπο, μια πνευματική και μία υλική, την ψυχή και το σώμα.Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αν ο άνθρωπος ήταν, όπως λένε, δισύνθετος, αν ήταν σύνθεση δύο διαφορετικών φύσεων, τότε ο Χριστός, ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού, δεν έχει δύο φύσεις, αλλά τρείς, τη Θεότητα και τις δύο ανθρώπινες φύσεις, το σώμα και την ψυχή, την πνευματική ανθρώπινη φύση και την υλική ανθρώπινη φύση Κάτι τέτοιο, φυσικά, κανείς χριστιανός δεν θά το ισχυριζόταν. Και όμως, αυτοί που μιλούν γιά δισύνθετο δεν αναλογίζονται ότι αυτό στην πραγματικότητα λένε. Εν τούτοις, το βασικότερο δόγμα της πίστεώς μας είναι ότι ο Λόγος σάρξ εγένετο, τίποτε άλλο, μόνο σάρξ.

Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση, που πήρε ο Λόγος του Θεού σαρκούμενος, η σάρξ. 

Αυτή η ανθρώπινη φύση είναι μία και κοινή γιά όλους τους ανθρώπους. 

Η φύση του ανθρώπου είναι μία, όμως οι άνθρωποι είναι πολλοί και ο κάθε ένας είναι διαφορετικός από τον άλλον, τόσο διαφορετικός, που δεν υπάρχει ένας άνθρωπος, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, που να είναι όμοιος με κάποιον άλλον. Τι συμβαίνει λοιπόν; 

Τι είναι αυτό που μας κάνει τον καθένα από μας όν μοναδικό και ανεπανάληπτο; Έχουμε όλοι, άραγε, μία κοινή γιά όλους φύση, τη σάρκα, και επιπλέον μια άλλη φύση, που είναι διαφορετική στον καθένα από μας; 

Πόσες ανθρώπινες φύσεις υπάρχουν τότε; 

Όσοι και οι άνθρωποι, και επιπλέον η κοινή φύση όλων μας, αλλά δεν πήρε τη φύση του καθενός μας, που είναι μοναδική γιά τον καθένα, αφού τότε θά έπρεπε να έχει μύριες φύσεις Πώς, λοιπόν, μας ένωσε όλους με τη Θεότητα, πώς μας έσωσε από τη φθορά και το θάνατο, πώς μας έσωσε από την επιστροφή στην ανυπαρξία, στην οποία σαν κτιστά όντα, δημιουργημένα από το μηδέν έπρεπε κατ’ ανάγκη να επιστρέψουμε;

Η απάντηση που λογικά πρέπει να δώσουν οι υποστηρικτές του δισύνθετου είναι ότι ο Λόγος του Θεού πήρε μόνο τη μία ανθρώπινη φύση, την κοινή, τη σάρκα, και δεν πήρε την άλλη, τη μοναδική γιά τον καθένα μας. Και δεν πήρε αυτή τη μοναδική γιά τον καθένα μας φύση, γιατί αυτή δεν χρειαζόταν σωτηρία, ανάσταση και αφθαρτοποίηση, επειδή αυτή ήταν μόνη της αιώνια κάι άφθαρτη. 

Ότι, δηλαδή, ο Λόγος του Θεού πήρε τη σωματική ανθρώπινη φύση, γιατί αυτή χρειαζόταν ανάσταση και αφθαρτοποίηση, και δεν πήρε την ψυχή, γιατί η ψυχή μας είναι θεία, αφού μόνον ]η θεία φύση είναι αθάνατη και άφθαρτη.

Παραλλαγή της αιρετικής αυτής γιά τον άνθρωπο και τη σάρκωση του Θεού γνώμης είναι η Μακρακιστική θεωρία περί τρισυνθέτου. 

Ο άνθρωπος, κατ’ αυτήν, δεν έχει δύο αλλά τρείς φύσεις: το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα. Και το μέν σώμα και η ψυχή είναι φθαρτά και θνητά, εφ’ όσον είναι κτίσματα, αλλά το πνεύμα είναι θείο, αφού είναι τμήμα του Αγίου Πνεύματος Στό βάθος και οι δύο παραλλαγές της αιρέσεως ισχυρίζονται ότι ο άνθρωπος είναι εν μέρει θνητός και εν μέρει θείος. Και οι δύο παραλλαγές είναι καθαρά παραδείγματα ορθολογισμού και σχολαστικισμού τελείως ξένου πρός την Χριστιανική πίστη. Και οι δύο παραλλαγές προσπαθούν να εξηγήσουν τον άνθρωπο αγνοώντας μια πραγματικότητα, που είναι ουσιαστικά άγνωστη στην ειδωλολατρία, την πραγματικότητα του προσώπου.

Το πρόσωπο δεν είναι φύση. 

Ο Θεός είναι μία φύση σε τρία πρόσωπα. 

Η φύση του Θεού είναι κοινή στα τρία πρόσωπα. Το κάθε πρόσωπο, όμως, από τα τρία είναι μοναδικό.

Το γεγονός ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Θεού, συνεπάγεται, εκτός των άλλων, ότι και στον άνθρωπο, όπως και στον Θεό, υπάρχει η ίδια διάκριση φύσεως και προσώπων. Και ο άνθρωπος, όπως και ο Θεός, είναι ένας κατά φύσιν, αλλά σε μύρια πρόσωπα.  Αυτό που μας κάνει όλους ανθρώπους είναι η φύση μας, που είναι κοινή σε όλους μας. 

Αυτό που κάνει τον καθένα μας όν μοναδικό και ανεπανάληπτο είναι το πρόσωπό μας.

Και τη μέν φύση μας είδαμε από που την έχουμε και πώς δημιουργήθηκε. Το πρόσωπό μας, όμως, είναι ένα μυστήριο. Ένα μυστήριο, εν τούτοις, πέρα γιά πέρα χειροπιαστό, αφού είναι κάτι που το ζούμε καθημερινά στον εαυτό μας και στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. 

Ουσιαστικά, αυτό που μας κάνει ανθρώπους, όντα διαφορετικά από τα ζώα, είναι η ύπαρξη του προσώπου μας.Πρόσωπο δεν υπάρχει παρά μόνο στα λογικά όντα. 

Στό Θεό και, κατ’ εικόνα Θεού, στους ανθρώπους και στους αγγέλους. 

Τα ζώα δεν έχουν πρόσωπο, έχουν μόνο φύση.

Τι είναι το πρόσωπό μας από που το έχουμε;

Το πρόσωπό μας είναι το αποτύπωμα μιας σφραγίδας επάνω στη χωμάτινη φύση μας. 

Η σφραγίδα είναι θεία και μοναδική. 

Είναι το πρόσωπο του Λόγου του Θεού. 

Τα αποτυπώματα της σφραγίδας είναι όσα και οι άνθρωποι. Λέγονται εικόνες του Θεού. 

Το πρωτότυπο μιας βασιλικής σφραγίδας, του βασιλικού δαχτυλιδιού, είναι χρυσό. 

Τα αποτυπώματα της σφραγίδας, όμως, είναι από την ύλη επάνω σ΄την οποία ακούμπησε το χρυσό δαχτυλίδι, κερί ή πηλός. 

Το σχέδιο που αποτυπώνεται είναι αυτό που υπάρχει επάνω στό χρυσό βασιλικό δαχτυλίδι.

Στη δική μας περίπτωση, η θεία σφραγίδα είναι το πρόσωπο του Θεού Λόγου. Ο πηλός που δέχεται τη σφραγίδα είναι η χωμάτινη φύση μας. 

Το σχέδιο που αποτυπώνεται επάνω στη χωμάτινη φύση είναι η εικόνα του Θεού. 

Το ακούμπημα της θείας σφραγίδας επάνω στη χωμάτινη φύση είναι η σάρκωση του Θεού Λόγου.

Το σφράγισμα αυτό της χωμάτινης φύσης μας με το πρόσωπο του Θεού Λόγου δεν είναι μόνο μια ιστορική πραγματικότητα. 

Είναι, κυρίως, μια οντολογική πραγματικότητα, πάνω και πέρα από το χρόνο, με τα θεμέλιά της στηριγμένα στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό.

Τα θεία, λοιπόν, χαρακτηριστικά του  δεν προέρχονται από τη χωμάτινη φύση μας, αλλά από την εικόνα του Θεού που τυπώθηκε επάνω σ’ αυτή τη φύση.

Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι η ελευθερία, ο λόγος, η αθανασία, η δεκτικότης της Ενεργείας του Αγίου Πνεύματος, η δυνατότητα της δημιουργίας και άλλα παρόμοια.

Δεν είναι χαρακτηριστικά Φύσεως, αλλά χαρακτηριστικά Προσώπου.

Το πρόσωπό μας δεν είναι αυτό που λέγεται ψυχή, γιατί ψυχή δεν έχουμε μόνον εμείς οι άνθρωποι.Ψυχη Εχουν Ολα Τα Ζωα Και Ολα Τα Φυτα.Ψυχη σημαινει ζωη.

Όσοι εχουν ζωη εχουν ψυχη. Ζωη Και Ψυχη Ειναι Ταυτοσημες Εννοιες.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΠΡΟΣΩΠΟ;.

Όπως όλα τα Μυστήρια, το πρόσωπο δεν είναι κάτι που μπορεί να οριστεί.Είναι το άπιαστο κάτι  που έδωσε στους ανθρώπους η ενανθρώπιση του Λόγου και τους έκανε να τον μοιάζουν, να γίνουν εικόνες Του και έτσι να γίνουν δεκτικοί της Χάριτος και Ενεργείας του Αγίου Πνεύματος.

Δεν είναι φύση, δεν είναι μια δεύτερη ουσία. Είναι μια ιδιότητα της χωμάτινης φύσης, που όμως, Είναι Δοσμένη Απ’ Έξω,

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΑΠΟ ΜΑΣ.

Αυτο Ειναι Που Κανει Τον Καθενα Απο Μας Ον Μοναδικο, Ανεπαναληπτο, Ελευθερο, Γνωστο Στο Θεο και επομένως, εσαεί υπαρκτό στη θεία μνήμη, έτσι ώστε και μετά το θάνατο και τη διάλυση της φύσεώς του, αυτό να μένει εν χειρί Θεού.

Η θεία μνήμη είναι ύπαρξη και ζωή αιώνιος εν Θεώ.

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟ. 

Ό,τι τον συνδέει με την καινούρια φύση που θά αποκτήσει με την Ανάσταση, αυτό που γεφυρώνει το παλιό σώμα της φθοράς με το καινούριο της αφθαρσίας και κάνει και το παλιό και το καινούριο σώμα, σώμα του ίδίου και ανεπανάληπτου ανθρώπου.

Ίσως, ένα παράδειγμα από τον κόσμο μας βοηθήσει γιά την ακατανόητη κατανόηση του μυστηρίου γιά το οποίο μιλάμε.

Υπάρχουν πολλά υλικά στη φύση.Όταν έρθουν σε επαφή με τη φωτιά,Άλλα Καίγονται, Άλλα Σκληραίνουν, Άλλα Λιώνουν Και Διαλύονται.

Υπάρχουν, όμως, και υλικά που αν και είναι φύσεις τελείως διαφορετικές από τη φωτιά είναι φτιαγμένα έτσι ώστε, όταν έρθουν σ’ επαφή μαζί της να γίνονται κι αυτά φωτιά. 

ΤΕΤΟΙΟ ΥΛΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΙΔΕΡΟ.

Το σκουριασμένο σίδερο είναι μια ύλη, όπως όλες οι άλλες, όσο είναι μακρυά από τη φωτιά. 

Όταν, όμως, έρθει σ’ επαφή με τη φωτιά πυρακτώνεται, λάμπει, ακτινοβολεί και καίει Χωρίς Καθόλου Να Πάψει Στη Φύση Του Να Είναι Σίδερο.

Η Φωτια Δεν Του Δινει Μια Δευτερη Φυση, Αλλα Του Δινει Ιδιοτητα, Που Η Φυση Του ΔΕΝ ΕΧΕΙ.

Το σίδερο είναι φτιαγμένο έτσιΏστε Να Δέχεται Τις Ιδιότητες.. Της Φωτιάς Και Να Γίνεται Κι Αυτό Φωτιά, Όσο Είναι Σ’ Επαφή Μαζί Της.

ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. 

Έχει ιδιότητες που πήρε από το γεγονός ότι ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος και πήρε επάνω του τη φύση μας.

Η Σαρκωση Του Λογου Του Θεου Ενεργει Στη Φυση Του Ανθρωπου Και.. ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΣΩΠΟ. 

Το εμφύσημα του Αγίου Πνεύματος ενεργεί στό πρόσωπο,Που είναι Δεκτικό του Αγίου Πνεύματος,

ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣ ΨΥΧΗΝ ΖΩΣΑΝ.

Και έπλασε ο Θεός τον άνθρωπον χούν από της γής, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού Πνοήν Ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος Εις Ψυχήν Ζώσαν. 

Ο άνθρωπος είναι από την φύση του Χώμα Της Γής, Εχει Το Προσωπο Επειδη Ο Θεος Τον Θελησε Κατ’ Εικονα Του Και Εγινε Ανθρωπος Γι’ Αυτον. Επάνω σ’ αυτό το πρόσωπο ενεφύσησε ο Θεός, Πνοη Ζωης, Την Χαρη Του Αγιου Πνευματος και έγινε ο άνθρωπος ψυχή ζώσα.Όπως γίνεται το σίδερο, που είναι δεκτικό της φωτιάς και όταν έρθει σ’ επαφή με τη φωτιά πυρακτώνεται κι αυτό από την ενέργεια της φωτιάς.

Η΄ – Η ΣΥΓΧΥΣΗ

Η σύγχυση που υπάρχει επάνω στό θέμα της ψυχής έχει τις ρίζες της στην Ειδωλολατρία.

Ο Χριστιανισμός εκφράστηκε και μίλησε στον κόσμο, βασικά, με την ελληνική γλώσσα. Όμως,

Η Ελληνική Γλώσσα, όπως και όλες οι άλλες γλώσσες που χρησιμοποίησαν οι Χριστιανοί εκτός από την εβραϊκή, Είναι Γλώσσα Ειδωλολατρικής Προέλευσης, Που Εκχριστιανίστηκε.

Οι λέξεις παρέμειναν οι ίδιες, αλλά πήραν άλλο νόημα.Ανάμεσα στις ειδωλολατρικές λέξεις, που στό Χριστιανισμό Πήραν Άλλο Νόημα, είναι και η λέξη ΨΥΧΗ.

Η λέξη αυτή μέσα στη χριστιανική γραμματεία πήρε δύο διαφορετικά νοήματα.

Το πρώτο είναι αυτό με το οποίο χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή.  ΨΥΧΗ ΙΣΟΝ ΖΩΗ.

Π.χ. Ός αν θέλει την ψυχήν αυτού σώσαι, απωλέσει αυτήν. Ός δ’ αν απωλέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού και του Ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν.

 Το δεύτερο νόημα, με το οποίο χρησιμοποιήθηκε κυρίως η λέξη από τον εκχριστιανισμένο, πρώην ειδωλολατρικό, κόσμο των εξ εθνών χριστιανών είναι: ΨΥΧΗ ΙΣΟΝ ΠΡΟΣΩΠΟ.

Η Εννοια Του Προσωπου Δεν Ηταν Καθολου Οικεια Στον Ειδωλολατρικο Κοσμο.Οι Ειδωλολατρες Δεν Ηξεραν Τι Σημαινει Προσωπο, Αφου Γι’ Αυτους Θεος Ειναι Η Κτιση, Το Συμπαν, Το Παν. Το Πάν όμως αυτό του ειδωλολατρικού πανθεϊσμού είναι ΑΠΡΟΣΩΠΟ.

Οι ειδωλολάτρες έχουν ύστατο προορισμό και τελειότητα Την Ταυτιση Τους Μ’ Αυτο Το Απροσωπο Παν.Το πρόσωπο, γι’ αυτούς, η ατομική ψυχή, είναι μια κατώτερη κατάσταση, που πρέπει να υπερπηδηθεί.

Τα Παντα Πρεπει Να Σβυσουν Μεσα Στην ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ.Για Τους Χριστιανους, Ομως, Η Εννοια Του Προσωπου Ειναι Η Βασικωτερη Εννοια Της Πιστεως Τους.

ΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ΣΑΝ ΦΥΣΗ, ΑΛΛΑ ΣΑΝ ΠΡΟΣΩΠΟ.

Η φύση εκφράζεται και ζεί μέσα στό πρόσωπο. Αλλά, η φύση του Θεού μας είναι απρόσιτη, απλησίαστη, ενώ το πρόσωπο του Θεού το γνωρίσαμε και το ζήσαμε, γιατί θέλησε νά’ρθει ανάμεσά μας με τη δική μας φύση.

Ο Θεός μας αποκάλυψε ότι και τα δικά μας πρόσωπα είναι εικόνες του δικού Του προσώπου και ότι είναι δεκτικά της κοινωνίας με την δική του θεία φύση.

Επειδή είναι εικόνες του δικού Του προσώπου Μπορούν Να Δεχθούν Το Πύρ Της Θείας Φύσεως Και Να Γίνουν Και Αυτά Φωτιά, χωρίς να είναι καθόλου από τη φύση τους φωτιά.

Επειδή, όμως, η τόσο καίρια γιά τους Χριστιανούς έννοια του προσώπου ήταν ανοίκεια, Δόθηκαν Στη Γνωστή Και Οικεία Λέξη “Ψυχή”, Όσα Χαρακτηριστικά Ανήκαν Στό Πρόσωπο,Και Χρησιμοποιήθηκε Η Λέξη Ψυχή Γιά Να Εκφράσει Την Έννοια Πρόσωπο.Όμως, η λέξη ψυχή δεν έπαυσε να είναι φορτισμένη με την παλιά ειδωλολατρική της σημασία, του δεύτερου πνευματικού συνθετικού του ανθρώπου.

Το πρόσωπο είναι ένα μυστήριο, το μυστήριο της θείας σφραγίδας επάνω στη χωμάτινη ανθρώπινη φύση.

Τα μυστήρια δεν είναι οικεία στον άνθρωπο.

Η ειδωλολατρική έννοια της ψυχής, όμως, δεν είχε κανένα μυστήριο. Είναι μια άλλη φύση, που συμπλέκεται και συζεί με την υλική φύση. Είναι το πνεύμα που συμπλέκεται με την ύλη. Πεθαίνει το σώμα και διαλύεται η υλική φύση, αλλά μένει το πνεύμα σαν δεύτερη ανεξάρτητη φύση.Πράγματα πολύ κατανοητά γιά το ορθολογιστικό ανθρώπινο μυαλό.Έτσι, σιγά – σιγά, η έννοια της ψυχής ξαναπήρε γιά μερικούς χριστιανούς την αρχαία ειδωλολατρική της σημασία και έγινε ο άνθρωπος, τουλάχιστον στη λαϊκή κατανόηση,

ΌΝ ΔΙΣΥΝΘΕΤΟ.

Έτσι, δόθηκε στην προσωπικότητα του ανθρώπου, που παραμένει μετά την διάλυση του σώματός του, μια δική της πνευματική φύση.

Αυτό σημαίνει, βέβαια, καθαρή επιστροφή στην ειδωλολατρία.Σύμφωνα μ’ αυτή την αντίληψη, το πρόσωπο του ανθρώπου Διατηρείται Μετά Θάνατον Έχοντας Δική Του Ανεξάρτητη Οντότητα Και Φύση και όχι επειδή παραμένει “εν χειρί Θεού”, μέσα στη γνώση του Θεού, που είναι ύπαρξη πραγματική, αλλά τέλεια εξαρτημένη από το Θεό.Μια τέτοια αθανασία της δικής του φύσης, έστω και αν είναι δοσμένη από το Θεό, καταλήγει να είναι αυτοτελής και ανεξάρτητη. 

Μια τέτοια αθανασία μπορεί να την έδωσε ο Θεός, μπορεί να είναι χαρισμένη από το Θεό, κατά χάριν,αλλά από τη στιγμή που δόθηκε είναι πιά φυσικό κτήμα του ανθρώπου, δηλαδή μια δεύτερη φύση στον άνθρωπο, που γίνεται έτσι δισύνθετος, από ύλη θνητή και πνεύμα αθάνατο.

Άς αφήσουμε που είναι πολλοί αυτοί που ισχυρίζονται με πάθος και φανατισμό ότι η ψυχή Δεν Είναι Χάριτι, Αλλά Φύσει Αθάνατος.

Η Πηγη Της Αθανασιας Μας Είναι:

Η Ανασταση Του Χριστου..

Ο Χριστός ανέστησε τη χωμάτινη φύση μας και την έκανε άφθαρτη. Δεν υπάρχει άλλη πηγή αθανασίας εκτός από την Ανάσταση, αφού δεν υπάρχει στον άνθρωπο δεύτερη φύση.Αυτό που λέμε αθανασία της ψυχής δεν είναι τίποτε άλλο παρά: 

Η Εν Θεω Ταυτοτης Του Ανθρωπινου Προσωπου Το Προσωπο Μας Ειναι Το Ιδιο και στην κατάσταση της φθοράς και στην κατάσταση της αφθαρσίας, και πρίν από την Ανάσταση και μετά.Δεν υπάρχει Χρονική Διάσταση σ’ αυτό που ονομάζουμε Μετά Θάνατον Ζωή Της Ψυχής, αφού τα πρόσωπά μας μετά το θάνατο και τη διάλυση του σώματος είναι εν χειρί Θεού, και εν Θεώ δεν υπάρχει χρόνος.Δεν Ζουν Οι Ψυχες Μια Αλλη Δικη Τους Αυτονομη Ζωη Μετα Θανατον,Αφου Δεν Ειναι Φυσεις, Αλλα Προσωπα.

Η ζωή τους και η ύπαρξή τους είναι ο Θεός, το πρωτότυπο της σφραγίδας που λέγεται ΠΡΟΣΩΠΟ.

Πώς να καταλάβουν οι άνθρωποι τέτοια μυστήρια; Πόσο εύκολη είναι η ολίσθηση στον ειδωλολατρικό ορθολογισμό Δεν Ζουν Οι Ψυχες Μετα Θανατον,Το Χρονικο Διαστημα Μεχρι Την Ανασταση Των Νεκρων,Σε Μια Κατασταση Ασωματου Υπαρξεως, Σαν Πνευματικες Φυσεις Που Χωρισθηκαν Απο Το Σωμα Τους.

Δεν υπάρχει τέτοιο χρονικό διάστημα παρά γιά τους Ζώντες, Γιά Τον Φυσικό Κόσμο, μια διάσταση του οποίου είναι ο Χρόνος. 

Την κατασταση του ΘΑΝΑΤΟΥ Ουδεποτε Την Περιεγραψε Η Εκκλησια,

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΦΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ.  ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, ΤΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ, ΕΝ ΘΕΩ.Ό,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΘΕΩ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ.

Οι Ψυχες Δεν Εχουν Καθολου Αμεση Επαφη Με Τους Ζωντες, Ουτε Καταλαβαινουν, Ουτε Αισθανονται Τον Κοσμο Και Τον Χρονο Που Κυλαει.

Εν Τουτοις, Οι Ψυχες, Τα Προσωπα Των Αγιων, Δεχονται Τις Προσευχες Μας Και Απαντουν Σ’ Αυτες.Αυτό, όμως, Δεν Γίνεται Με Κάποιο Φυσικό Τρόπο.

Τις Προσευχες Μας Προς Τους Αγιους

ΤΙΣ ΔΕΧΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ, Και Οι Αγιοι Δια Του Θεου Απαντουν Και Παρεμβαινουν.Δεν έχουν δική τους Αυθυπαρξία. 

ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΖΟΥΝ, Όχι εν χρόνω και όχι κατά φύση,ΑΛΛΑ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ.

Ό,τι μπορεί να καταλάβει κανείς απ’ αυτές τις αλήθειες άς καταλάβει. Το μυστήριο της διακρίσεως της φύσεως και των προσώπων είναι το βασικώτερο της πίστεώς μας. 

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΤΑ ΖΟΥΜΕ. 

Όποιος ζεί την Ορθοδοξία κάτι καταλαβαίνει απ’ όσα είπαμε. Οι άλλοι προσπαθούν να καταλάβουν τα μυστήρια με το μυαλό,

ΑΛΛΑ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ.

Η φύση μας είναι υλική και χωμάτινη, όπως ολόκληρη η φύση των κτιστών. Τα πρόσωπά μας είναι θεία σφραγίδα επάνω σ’ αυτήν την χωμάτινη φύση, αποτέλεσμα ενός γεγονότος επάνω στη φύση μας, του γεγονότος της Σαρκώσεως του Λόγου.Αυτή η ενανθρώπιση του Λόγου έδωσε στη φύση μας το αποτύπωμα του Προσώπου του Λόγου του Θεού, έκανε τον άνθρωπο εικόνα του Θεού.

Το πρόσωπο είναι που μας κάνει ανθρώπους, το πρόσωπο είναι που γεφυρώνει την πρό την αναστάσεως φθαρτή φύση μας με την άφθαρτη φύση που θά μας δώσει η Ανάσταση.

Αυτη Η Αναστημενη Φυση Ηδη Υπαρχει Στο Προσωπο Του Χριστου.

Ό,ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ.

Θά βγούμε από τη σύγχυση γιά το τι είναι ο άνθρωπος μόνον αν καταλάβουμε ότι ο Χριστός είναι η ίδια η Ρίζα του Είναι μας και το Θεμέλιο της ύπαρξής μας.

Θ΄ Η ΠΝΟΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Λέγει ο Άγιος Σραφείμ του Σαρώφ στό μαθητή του Μοτοβίλωφ:Έχουμε γίνει πάρα πολύ Απρόσεκτοι στό έργο της Σωτηρίας μας. Κι απ’ αυτό προέρχεται το ότι πολλά χωρία της Αγίας Γραφής δεν τα παίρνουμε με την έννοια που τους ταιριάζει.Κι όλα αυτά, επειδή Δεν Ζηταμε Τη Χαρη Του Θεου και Δεν Της Επιτρέπουμε, Εξ Αιτίας Της Υπερηφανίας Μας,να εισχωρήσει στις ψυχές μας και δεν έχουμε τον πραγματικό φωτισμό, που στέλνει ο Θεός σ’ όλες τις ψυχές, που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη του.Να ένα παράδειγμα. 

Πολλοί ερμηνεύουν, ότι όταν η Βίβλος λέει:

Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χούν από της γής, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν (Γεν. β΄ 7), Αυτο Σημαινει Πως Μεχρι Τη Στιγμη Εκεινη Ο Αδαμ Δεν Ειχε Ψυχη Και Ανθρωπινο Πνευμα, Αλλα Ηταν Μονο Σαρκα, Πλασμενη Απο Λασπη Της Γης.

Η ερμηνεια αυτη δεν ειναι σωστη. Διότι ο Κύριος και Θεός εδημιούργησε τον Αδάμ από λάσπη της γής, Αλλά Τον Ανέδειξε Μια Σύνθεση Ψυχής Και Σώματος, ώστε ο απόστολος Παύλος να βεβαιώνει:

Ολόκληρον ημών το πνεύμα και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού τηρηθείη” (Α΄ Θεσσαλ. ε΄, 23).

Και τα τρία αυτά μέρη της ύπαρξής μας ήταν δημιουργημένα από λάσπη της γής.Αλλά, ο Αδάμ δεν πλάστηκε ένα νεκρό δημιούργημα. Έγινε μια ζωντανή ύπαρξη, όμοια με τα άλλα έμψυχα πλάσματα του Θεού, που ζούσαν στη γή. 

Όμως, κάτι που έχει βασική σημασία είναι τούτο:

Αν ο Θεός δεν εμφυσούσε, ύστερα από τη δημιουργία του, στό πρόσωπο του Αδάμ Την Πνοην Της Ζωης, Δηλαδη, Την Χαρη Του Αγιου Πνευματος, Που Εκπορευεται Απο Τον Πατερα Και Αναπαυεται Στον Υιο Και Στελλεται Στον Κοσμο Απο Τον Υιο,τότε ο Αδάμ, αν και ήταν το τελειότερο ανάμεσα στα δημιουργήματα του Θεού, σαν το στεφάνι των επιγείων δημιουργημάτων, θά ’μενε χωρίς να έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, που ανυψώνει τον άνθρωπο και τον εξομοιώνει με το Θεό.Θά ήταν ο ίδιος μ’ όλα τα άλλα δημιουργήματα, που έχουν σώμα, ψυχή και πνεύμα- κατά γένος αυτών – Αλλα, Δεν Εχουν Μεσα Τους Το Άγιο Πνευμα.

Όταν ο Κύριος ενεφύσησε στό πρόσωπο του Αδάμ πνοήν ζωής, τότε, σύμφωνα με την έκφραση του Μωϋσέως, Εγενετο Ο Αδαμ Εις Ψυχην Ζωσαν (Γεν. β΄ 7). 

Δηλαδή έγινε όμοιος με το Θεό, αθάνατος, όπως αυτός, εις τους αιώνες των αιώνων.Έχουμε, εδώ, μια καθαρή πατερική φωνή που μας βεβαιώνει ότι: 

1. Η συνηθισμένη εξήγηση των σημερινών Χριστιανών, ότι ο Αδάμ δημιουργήθηκε από το Θεό σαν ένα πήλινο άγαλμα ή σαν ένα πτώμα και ότι η πνοή που ο Θεός εμφύσησε στό πρόσωπό του Ήταν Δήθεν Η Ψυχή, προέρχεται από το γεγονός ότι: 

Έχουμε Ξεφύγει Από Την Απλότητα Της Αρχικής Χριστιανικής Γνώσης, Γιατί: Η Υπερηφανεια Του Νου Μας Δεν Επιτρεπει Στη Χαρη Του Θεου Να Κατοικησει Στις Ψυχες Μας,Γι’ Αυτο Και Δεν Εχουμε Αληθινη Φωτιση Απο Τον Κυριο Και Εφευρισκουμε Μυθους.

2. – Ο Αδαμ, Πριν Δεχθει Την Πνοη Του Θεου, Ηταν Ενα Ζωντανο Ον, Οπως Ολα Τα Αλλα Ζωα Στη Γη Με Ολες Τις Φυσικες Του Ιδιοτητες, Εχοντας Πνευμα, Ψυχη, Μυαλο, Καρδια, Οπως Εχουν Ολα Τα Ζωα, Το Καθενα Κατα Το Ειδος Του.

3. – Η ΠΝΟΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Δεν Έχει Φυσικό, Βιολογικό ή Ψυχολογικό Νόημα, Δεν Είναι Κάποιο Από Τα Φυσικά Συστατικά Του Ανθρώπου,Αλλα Ειναι Η Ακτιστη Ενεργεια Του Αγιου Πνευματος Δοσμενη Στον Ανθρωπο Απο Το Χριστο.Αυτη Η Πνοη Του Θεου,Η Ακτιστη Ενεργεια Του Αγιου Πνευματος Ειναι Η Ιδια Μ’ Αυτην Που Φυτευεται Στους Χριστιανους Σαν Σπορος Απο Την Εκκλησια Κατα Το Άγιο Βαπτισμα Και Η Οποια, Αν Η Ελευθερια Του Ανθρωπου Επιτρεψει, Βλασταινει Την Αγιοτητα Και Δινει Τους Καρπους Του Αγιου Πνευματος. Αυτό κατά το οποίο ο άνθρωπος πραγματικά Διαφέρει από τα άλλα ζώα είναι ότι αυτός, σε αντίθεση με τα ζώα, έχει τη δυνατότητα να δεχθεί την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Αυτό που δίνει στον άνθρωπο αυτή τη δυνατότητα, πάντως, Δεν Είναι Η Βιολογική Του Ανωτερότητα, Δεν Είναι Η Ανωτερότητα Του Μυαλού.

Αυτή τη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος να δεχθεί, αν το θελήσει, την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος δεν τη δίνει σ’ αυτόν τίποτε το φυσικό.Του την δίνει το γεγονός ότι: Ο Ανθρωπος Ειναι Δημιουργημενος Κατ’ Εικονα Του Θεου (Γεν. α΄ 27),

ΔΗΛΑΔΗ ΠΡΟΣΩΠΟ (Γεν. β΄ 7).

Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χούν από της γής, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος Εις Ψυχήν Ζώσαν.Μας δίνει εδώ, η Αγία Γραφή,Τρείς Οντολογικές Αλήθειες γιά τον άνθρωπο..

α.- Από την πλάση του Ο Άνθρωπος Είναι Χώμα.

β.- Το εμφύσημα ο Θεός το έδωσε σε κάτι που το ονομάζει Το Πρόσωπον Αυτού.

γ.- Το εμφύσημα είναι Πνοή Ζωής, που έκανε τον άνθρωπο Εις Ψυχήν Ζώσαν.Δηλαδή: 

Ο άνθρωπος είναι χώμα όπως όλα τα κτίσματα, που όμως έχει πρόσωπο επάνω στό οποίο ο Θεός ενεφύσησε πνοήν ζωής, που τον έκανε Ζωντανή Ψυχή.

Γιά να καταλάβουμε καλύτερα τη διάκριση ανάμεσα σε Ψυχή, απλώς, και σε Ζωντανή Ψυχή  πρέπει να θυμηθούμε τα όσα είπε ο Χριστός σ’ αυτόν που ήθελε μέν να τον ακολουθήσει, αλλά ζήτησε την άδεια να πάει πρώτα να θάψει τον νεκρό πατέρα του.Του είπε ο Χριστός:

ΆΦΕΣ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΘΑΠΤΕΙΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΩΝ ΝΕΚΡΟΥΣ

Από αυτό φαίνεται καθαρά ότι ο Κύριος θεωρεί Νεκρούς όλους τους ανθρώπους Που Δεν Εχουν Ζωντανη Κοινωνια Με Το Θεο,Ανεξάρτητα Από Το Αν Είναι Βιολογικά Ζωντανοί ή Βιολογικά Νεκροί.

Όλοι Ειναι Ουσιαστικα Νεκροι 

Μονο Που Οι Βιολογικα Ζωντανοι Μπορουν Να Θαψουν Τους Βιολογικα Νεκρους. Επομένως, Αυτό Που Κάνει τον άνθρωπο πραγματικά ζωντανό, αυτό που τον κάνει Ψυχήν Ζώσαν, Δεν Είναι Κάτι Που Βρίσκεται Σε Όλους Τους Ανθρώπους.Ειναι Κατι Που Διδεται Μονον Σ’ Αυτους Που Εχουν Την Προαιρεση Να Το Δεχθουν, Σ’ Αυτους Που Το Θελουν Ελευθερα.Δεν είναι ένα φυσικό συστατικό του ανθρώπου, όπως θά ήταν η ψυχή,Αλλα Μια Υπερφυσικη Θεια Δωρεα Και Ενεργεια, Η Δωρεα Και Ακτιστη Ενεργεια Της Χαριτος Του Αγιου Πνευματος.

Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ: Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ, 

όπως τόσο παραστατικά το δίδαξε ο άγιος Σεραφείμ στό μαθητή του Μοτοβίλωφ.Γι’ αυτό είμαστε δημιουργημένοι και σ’ αυτό είμαστε καλεσμένοι.

Ι΄ – Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ.

Που βρίσκεται ο Παράδεισος; Τι έγινε, τέλος πάντων, έκείνος ο Παράδεισος όπου έζησε ο Αδάμ και η Εύα και όπου περπατούσε ο Θεός; Τι σχέση έχει ο παλιός εκείνος Παράδεισος με αυτόν που περιμένουμε στον Μέλλοντα Αώνα της Καινής Γής; Τι σχέση έχει με τη νέα Ιερουσαλήμ; 

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΚΤΙΣΤΗ ΘΕΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.ΚΑΘΕ ΑΓΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.

Η εκκλησία του Χριστού είναι Παράδεισος.

Στη ζωή πολλών αγίων βλέπουμε τον κόσμο γύρω τους να Μεταμορφώνεται σε μια γωνιά του αρχαίου Παραδείσου, κυρίως τον κόσμο των άλογων όντων.Τα ζώα και τα φυτά συμπεριφέρονται σαν κι αυτά που βρίσκονταν στον Παράδεισο.Το ίδιο συμβαίνει και στους ανθρώπους με Καλή Προαίρεση.Ακόμη και η φύση αποκτά παραδείσιες ιδιότητες.Η φωτιά δεν τους καίει, περπατούν πάνω στα νερά, πετούν στον αέρα, τα δηλητήρια δεν τους πειράζουν, οι αρρώστιες θεραπεύονται, το κρύο δεν τους ενοχλεί.

Η Χάρις του αγίου Πνεύματος ακτινοβολεί γύρω τους και ευεργετεί τη γύρω τους κτίση.

Ο αρχαίος Παράδεισος ήταν συγκεκριμένος , καλά καθορισμένος και σαφώς περιγραμμένος τόπος σε ορισμένο γεωγραφικό χώρο.

Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον εν Εδέμ κατά ανατολάς.Η υπόλοιπη γή ήταν στην κατάσταση που την ξέρουμε.

Ο Παράδεισος ήταν μία νησίδα της Χάρης του Θεού πάνω στη γή.Έξω από τον Παράδεισο τα ζώα συνέχιζαν να τρώνε το ένα το άλλο, τα φυτά να μαραίνονται και να αποσυντίθενται, η ζωή ήταν όπως πάντα και όπως θά συνεχίσει να είναι μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΞΕΝΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΦΑΝΕΙ ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΤΟ ΕΙΝΑΙ: 

ΟΤΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΔΕΝ ΖΟΥΣΑΝ ΜΟΝΟ ΖΩΑ ΚΑΙ ΦΥΤΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΠΛΗΘΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Εν τούτοις, η Αγία Γραφή μας αφήνει σαφώς να εννοήσουμε την πραγματικότητα αυτή, αρκεί να προσέξουμε λίγο μελετώντας την: 

Όταν ο Θεός, μετά την παρακοή, εξέβαλε τον Αδάμ και κατώκησεν αυτόν απέναντι του παραδείσου της τρυφής,

Ο ΑΔΑΜ ΚΑΙ Η ΕΥΑ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΟΝ ΚΑΪΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΆΒΕΛ.

Στη συνομιλία του Κάιν με το Θεό, μετά την αδελφοκτονία, ακούμε τον Κάϊν να λέγει στό Χριστό:

Ει εκβάλεις με σήμερον από προσώπου της γής και από προσώπου σου κρυβήσομαι, και έσομαι στένων και τρέμων επί της γής,Και Έσται Πάς Ο Ευρίσκων Με, Αποκτενεί Με.

Και είπεν αυτώ Κύριος ο Θεός: 

ουχ ούτως, Πάς Ο Αποκτείνας Κάιν επτά εκδικούμενα παραλύσει. Και έθετο Κύριος ο Θεός σημείον τω Κάιν του μη ανελείν αυτόν Πάντα τον ευρίσκοντα αυτόν.

Ο Χριστός δίνει στον Κάιν σημείον, ώστε όποιος τον βρεί να μήν τον σκοτώσει (Γεν. δ΄ 14-15).  

Σημειον στην πιστη μας ειναι ενα και μοναδικο: 

Ο Σταυρος. Σφραγισε, Δηλαδη, Ο Θεος Τον Καιν Με Το Σημειο Του Σταυρου, Που Προστατευει Απο Καθε Κακο. 

Η Αντωνυμια Πας Χρησιμοποιειται Αποκλειστικα Για Προσωπα,  Για Ανθρωπους, Ουδεποτε Για Ζωα. Επομενως, Ο Καιν Κινδυνευε Απο Αλλους Ανθρωπους.

Δεν Υπηρχαν Πανω Στη Γη Μονον Αυτος Και Οι Γονεις Του, Αλλα Και Αλλοι Ανθρωποι.

ΆΛΛΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙΝ.

Ποιά ήταν αυτή; 

Αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο Κάιν Παντρεύτηκε Κάποια Αδελφή Του Ξεχνουν Οτι Ο Αδαμ Και Η Ευα Δεν Απεκτησαν Αλλα Παιδια Μετα Το Θανατο Του Άβελ, Παρά Μόνον Αφού Πέρασαν Διακόσια Τριάντα Χρόνια.

Έγνω δε Αδάμ Εύαν την γυναίκα αυτού, και συλλαβούσα έτεκεν υιόν, και επωνόμαστε το όνομα αυτού Σήθ, λέγουσα: 

εξανέστησε γάρ μοι ο Θεός σπέρμα έτερον αντί Άβελ όν απέκτεινε Κάιν.

Εζησε Δε Αδαμ Τριακοντα Και Διακοσια Ετη, και εγένησε κατά την ιδέαν αυτού και κατά την εικόνα αυτού και επωνώμασε το όνομα αυτού Σήθ. 

Εγένοντο δε αι ημέραι του Αδάμ, άς έζησε μετά το γεννήσαι αυτόν τον Σήθ, έτη επτακόσια, και εγέννησεν υιούς και θυγατέρας (Γεν. δ΄ 25 25, ε΄ 3).

Οι θυγατέρες λοιπόν του Αδάμ και της Εύας αναφέρονται… Μονο Μετα Τη Γεννηση Του Σηθ.

Δεν περίμενε, βέβαια, ο Κάιν διακόσια τριάντα χρόνια γιά να παντρευτεί. Εξ’ άλλου η Γένεση αναφέρει τη γυναίκα του Κάιν αμέσως μετά τη συνομιλία που είχε ο Κάιν με το Χριστό και το σφράγισμά του με το σημείο του σταυρού (Γεν. δ΄ 17). 

Άς αφήσουμε ότι αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο Κάιν παντρεύτηκε κάποια αδελφή του Αποδεχονται Σαν Κατι Φυσικο Την Αιμομιξια. 

Αμέσως μετά τη γέννηση του πρώτου του παιδιού ο Κάιν οικοδόμησε μια ολόκληρη πόλη. 

Και έγνω Κάιν την γυναίκα αυτού, και συλλαβούσα έτεκε τον Ενώχ. Και ήν οικοδομών πόλιν και επωνόμασε την πόλιν επί τω ονόματι του υιού αυτού, Ενώχ (Γεν. δ΄ 17). 

Γιά ποιούς κατασκευάζει ο Κάιν μια ολόκληρη πόλη; Γιά την τριμελή οικογένειά του;

Ποιά ήταν η γυναίκα του Ενώχ;

Ο Κάιν ήταν γεωργός και ο Άβελ ποιμήν προβάτων. Στους άμεσους απογόνους του Κάιν βρίσκουμε κτηνοτρόφους, τον εφευρέτη του ψαλτηρίου και της κιθάρας, σιδηρουργούς, όπως ο Θόβελ, που ήν σφυροκόπος χαλκεύς χαλκού και σιδήρου (Γεν. δ΄ 22).  Όλα αυτά πρίν αποκτήσουν ο Αδάμ και η Εύα τον τρίτο τους γυιό, τον Σήθ.

Είμαστε, δηλαδή, στη σχετικά πρόσφατη γιά την ανθρωπότητα Εποχή Του Σιδήρου, ενώ ακόμη ο Αδάμ και η Εύα ζούν. 

Αν υπολογίσουμε τα χρόνια της ζωής του Αδάμ και των απογόνων του βρίσκουμε ότι ο Αδάμ πρέπει να έχει ζήσει πολύ πρόσφατα, 

Δηλαδη Περιπου 5500 Χρονια Προ Χριστου. Αυτή είναι πάρα πολύ πρόσφατη περίοδος στην ανθρώπινη ιστορία. 

Υπηρχαν, Επομενως, Εξω Απο Τον Παραδεισο Οχι Απλως Ανθρωποι,  Αλλα Παρα Πολλοι Ανθρωποι.

ΙΑ΄ – Ο ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΟΣ 

Γιατί, λοιπόν, τότε λένε τον Αδάμ πρωτόπλαστο; Τι Σημαινει Πρωτοπλαστος;

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ ΑΔΑΜ.Ο πρώτος και ο δεύτερος.Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕ ΣΤΗ ΦΘΟΡΑ,Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΜΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕ ΣΤΗΝ ΑΦΘΑΡΣΙΑ.ΟΥΤΕ Ο ΠΡΩΤΟΣ, ΟΜΩΣ, ΗΤΑΝ ΧΡΟΝΙΚΑ ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΟΥΤΕ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ.ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΙΧΑΝ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ..

Ο πρώτος Πρωτόπλαστος, ο πρώτος Αδάμ, είναι η αιτία της φθοράς και του θανάτου, αυτός στον οποίον βρίσκονται οι ρίζες της τωρινής κτίσης που βλέπουμε γύρω μας και την οποία αισθανόμαστε πάνω μας και στους άλλους γύρω μας: ανθρώπους, ζώα, φυτά, άστρα. 

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΔΑΜ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ,

Ειναι Η Αιτια Της Αναστασης Και Της Αφθαρσιας, Ο Πρωτοτοκος Των Νεκρων Στην Ανασταση Και Την Αιωνιοτητα,Ο Αρχηγος Της Αιωνιας Ζωης,Η Ριζα Της Καινης Κτισης, Της Καινης Γης Και Των Καινων Ουρανων.Ο Αδαμ Δεν Ειναι Ο Βιολογικος,Δεν Ειναι Ο Ιστορικος Προπατωρ Της Ανθρωποτητας, Αλλά.. Ο Οντολογικός Πρωτόπλαστος, Όχι Μόνο Της Ανθρωπότητας, Αλλά Ολόκληρης Της Κτίσης, Είναι Η Ρίζα Του ΣύμπαντοςΌπως Το Βλέπουμε Και Το Ξέρουμε Σήμερα. Ειναι Ο Διαλεγμενος Απο Το Θεο Ανθρωπος, Που Ανακεφαλαιωσε Στο Προσωπο Του Ολοκληρη Την Κτιση,ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΠΛΑΣΕ Ο ΘΕΟΣ Για Να Αντιμετωπισει Τις Συνεπειες Της Επιθεσης Του Αγγελου Σαταν.Αυτης Της Κτισης, Που Ειναι Χωρισμενη Σε Αρσενικα Και Θηλυκα Οντα, Που Φερει Επανω Της Τους Δερματινους Χιτωνες, Την Βιολογικη Μας Φυση, Την Ελξη Των Δυο Φυλων,  Την Αναγκη Της Υλικης Τροφης, Του Πολλαπλασιασμου, Της Αμυνας Και Του Θανατου.Ο Αδαμ Ειναι Ο Αντιπροσωπος Της Κτισης, Αυτος Που Εδειξε Την Κληση Της Κτισης Στην Αιωνια Ζωη Της Αφθαρσιας Στον Παραδεισο,Αλλά Και Την Πτώση Της Κτίσης Στη Ζωή Της Λύπης Και Του Στεναγμού, Τη Ζωή Ανάμεσα Στις Άκανθες Και Τους Τριβόλους, Τη Ζωή Του Ιδρώτα Και Της Αναμονής Του Θανάτου (Γεν. γ΄ 16-19).

Ο ΑΔΑΜ Ειναι Αυτος Που ΕΔΕΙΞΕ ΣΤΟ ΦΘΑΡΤΟ ΤΟΥΤΟ ΚΟΣΜΟ Σε Ποια Δοξα Και Σε Ποια Μακαριοτητα Ειναι Καλεσμενος Ο Ανθρωπος, Πως Ειναι Ο Ανθρωπος Κοντα Στο Θεο, Αλλα Και Σε Ποια Καταντια Κατρακυλαει, Οταν Φυγει Μακρυα Του.

Ο ΑΔΑΜ ΕΔΕΙΞΕ ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Αλλά Και Πόσο Μικρός Και Τιποτένιος.  ΠΟΣΟ ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΣ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ Και Ποσο Μακαριος, Οταν Παραδεχθει Να Μεινει Κατω Απο Τη Θαλπωρη Της Αγαπης Του Πλαστη Του. Ο Αδαμ Ειναι Ο Αρχηγος Του Ανθρωπινου Γενους Στην Αμαρτια, Την Πτωση Και Την Ανυπακοη, Αλλα Και Ο Αρχηγος Του Στην Επιστροφη Στον Πλαστη Του.

ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ.

Είναι ο αρχηγός στην επιστροφή της μετανοίας, Γιατι Πρωτος Επεστρεψε Στον Κυριο, Απ’ Ολους Τους Αμαρτωλους Της Γης. Ειναι Ο Πιο Αδικαιολογητος Αμαρτωλος Γιατι Κανεις Δεν Απολαυσε Σαν Κι Αυτον Τη Χαρη Του Θεου Και Τον Παραδεισο, Γιατι Κανεις Αλλος Δεν Δεχθηκε Στο Προσωπο Του Αμεσα Το Εμφυσημα Του Αγιου Πνευματος, Γιατι Κανεις Αλλος, Πριν Απ’ Αυτον, Δεν Ειδε Το Χριστο Και Δε Μιλησε Μαζι Του Και Δεν Καθοδηγηθηκε Απο Τις Εντολες Του. Είναι, όμως, Και Ο Διδάσκαλος Της Μετανοίας στην ανθρωπότητα ολόκληρη, ο αρχηγός της επιστροφής των ανθρώπων στον Κύριο και Θεό τους που τον εγκατέλειψαν Και Ώρυξαν Εαυτοίς Λάκκους Συντετριμμένους. 

Ο Αδάμ είναι ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισε το Θεό πρόσωπο πρός πρόσωπο,Το Πρωτο Μελος Της Εκκλησιας Του Χριστου,Ο πρώτος Πατριάρχης του Λαού του Θεού, Ο πρώτος του Λαού εκείνου στον οποίο ήταν γνωστός ο Θεός.Γι’ αυτό και η ορθόδοξη εικονογραφία στην εικόνα της Αναστάσεως έχει το Χριστό να σηκώνει πρώτους απ’ όλους τους δικαίους τον Αδάμ και την Εύα.

Έχει Υπερτονισθει Η Παρακοη Και Η Πτωση Του Αδαμ Στην Αμαρτια Και Το Θανατο, Αλλα Πολυ Λιγο Προσεχουμε Το Αλλο Μισο Της Ιστοριας, Την Μετάνοια Και Την Επιστροφή Του. Και όχι μόνο την προσωπική του μετάνοια και την προσωπική του επιστροφή,αλλά το γεγονός ότι υπήρξε η πρωτοπορεία όλων των μετανοούντων της γής και ο Αρχηγος Ολων Των Επιστρεφοντων Στο Θεο.

Με τον Αδάμ και την Εύα αρχίζει η ιστορία ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ, η ιστορία του λαού εκείνου που γνώριζε το Θεό, ανάμεσα σ’ όλους τους λαούς του κόσμου που τον αγνοούσαν

Ο Αδάμ δεν είναι μόνον ο πρώτος που γνώρισε τον Χριστό, ο πρώτος στην ουσία πιστός Χριστιανός, είναι και ο πρώτος και απώτερος προπάτορας του Χριστού, η αρχή της κατά σάρκα και εν χρόνω γενεαλογίας Του.

ΙΒ΄ – Η ΓΕΝΕΣΗ

Όπως ήδη αναφέρθηκε στην αρχή, το βιβλίο της Γενέσεως χωρίζεται Σε Δύο Ενότητες.

Η Πρωτη Ενοτητα,Το Πρωτο Κεφαλαιο Και Οι Τρεις Πρωτοι Στιχοι Του Δευτερου Κεφαλαιου Αναφέρονται Στη Δημιουργία Του Κόσμου Και Της Ανθρωπότητας Ολόκληρης.

Η Δευτερη Ενοτητα, Το Υπολοιπο Βιβλιο, Απο Τον Στιχο 4 Του Δευτερου Κεφαλαιου Μεχρι Το Τελος,Δεν Ειναι Αλλο Απο 

Την Ιστορια Των Ανθρωπων Εκεινων Στους Οποιους Αποκαλυφθηκε Ο Θεος, 

Οι Οποιοι Γνωριζαν Το Θεο Και Αμαρταναν Και Μετανοουσαν Ενωπιον Του.

ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΓΟΝΩΝ ΤΟΥ.

Το Πρωτο Κεφαλαιο, Η Πρωτη Ενοτης

Δεν Αναφερει Τιποτε Για Τον Αδαμ Και Την Ευα, 

Δεν Αναφερει Τιποτε Για Τον Παραδεισο, 

Δεν Αναφερει Τιποτε Για Το Εμφυσημα, Αναφερει, Ομως, Και Μαλιστα Τονιζει Εντονα, Ότι: 

Ο Ανθρωπος Δημιουργηθηκε Κατ’ Εικονα Της Αγιας Τριαδος: 

Και είπεν ο Θεός:

Ποιήσωμεν Άνθρωπον Κατ’ Εικόνα Ημετέραν Και Καθ’ Ομοίωσιν, Και Αρχέτωσαν Των Ιχθύων Της Θαλάσσης….Ειναι Χαρακτηριστικη Η Εναλλαγη Του Ενικου, Και Του Πληθυντικου, Τοσο Οταν Αναφερεται Στο Θεο, Οσο Και Οταν Αναφερεται Στον Ανθρωπο.

ΑΥΤΗ Η ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Και είπεν ο Θεός: (Ενικός) Ποιήσωμεν (Πληθυντικός) Άνθρωπον (Ενικος) κατ’ εικόνα (Ενικός) Ημετέραν (Πληθυντικός) και καθ’ Ομοίωσιν,Και Αρχέτωσαν (Πληθυντικός).

Τι βγαίνει από αυτές τις εναλλαγές ενικού και πληθυντικού;

Ο Θεος Ειναι Ενας (είπεν ο Θεός), Σε Τρία Πρόσωπα (ποιήσωμεν).

Το Ιδιο Ειναι Ο Ανθρωπος.

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ 

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Ποιήσωμεν Άνθρωπον. Η Φυση Του Ανθρωπου Ειναι, Οπως Και Η Φυση Του Θεου,

Μία Και Κοινή Σε Όλα Τα Πρόσωπα. 

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, ΟΜΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ 

(Και Αρχέτωσαν).

Η ΕΙΚΟΝΑ, ΟΜΩΣ, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ :

Ο Σαρκωθεις Λογος Του Θεου, Δι’ Ου Τα Παντα Εγενετο  Που Ειναι Εικονα Του Θεου Του Αορατου.

Και Εποιησεν Ο Θεος Τον Ανθρωπον, Κατ’ Εικονα Θεου Εποιησεν Αυτον.

Αυτος Ο Ανθρωπος, Που Εγινε Κατ’ Εικονα Θεου, Ειναι Ολος Ο Ανθρωπος,Ολοκληρη Η Ανθρωποτης Και Ο Καθενας Μας Ξεχωριστα Σαν Προσωπο.

Όλοι Ειμαστε Δημιουργημενοι Κατ’ Εικονα Θεου, Είτε Το Θέλουμε Είτε Όχι,Και Ολοι Ειμαστε Καλεσμενοι Στο Καθ’ Ομοιωσιν, Στο Να Ομοιασουμε Με Το Θεο.

Ειμαστε Ολοι Καλεσμενοι Στη Θεωση, Που Μονον Η Κατοικηση Μεσα Μας Του Αγιου Πνευματος Μας Χαριζει.

Όμως, Αν Και Ειμαστε Δημιουργημενοι Ολοι Κατ’ Εικονα Θεου Χωρις Να Ερωτηθουμε,

ΣΤΟ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΔΕΝ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ 

Επιτρεπουμε Το Πνευμα Το Αγιο Να Κατοικησει Μεσα Μας ή Του Κλεινουμε Την Πορτα Της Ψυχης Μας, Ελευθερα.

Ειμαστε Εικονες Θεου, οχι φυσικα απο τη βιολογικη μας φυση, Αλλα Γιατι Ο Θεος, Ο Λογος Του Θεου, Ενωθηκε Με Τη Φυση Μας.

Η Ενωση Αυτη Του Θεου Και Του Ανθρωπου Στο Προσωπο Του Θεου Λογου Εκανε Την Ανθρωποτητα Κατ’ Εικονα Θεου.Το γεγονός αυτό, Που Δεν Εξαρτάται Από Την Ελεύθερη Βούληση Του Προσώπου Μας, μας έκανε όλους δεκτικούς του Αγίου Πνεύματος. Μας έκανε όλους δοχεία ικανά να δεχθούν και να κρατήσουν τη Χάρη και την Ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.

Είμαστε εικόνες Θεού, άρα μπορούμε  

Αν Θέλουμε 

Να Δεχθούμε και να Κρατήσουμε μέσα μας το Πνεύμα το Άγιο. 

ΘΑ ΤΟ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΟΜΩΣ; ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΔΟΧΕΙΑ ΑΔΕΙΑ ή ΓΕΜΑΤΑ; 

Να Τι Εξαρταται Απο Τη Δικη Μας Προσωπικη Θεληση, Απο Την Προσωπικη Μας Ελευθερια.Και είπεν ο Θεός: 

Ποιήσωμεν Άνθρωπον Κατ’ Εικόνα Ημετέραν Και Καθ’ Ομοίωσιν.

Και Εποιησεν Ο Θεος Τον Ανθρωπον, Κατ’ Εικονα Θεου Εποιησεν Αυτον.

Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Και Κάθ’ Ομοίωσιν, Όμως, Όπως Βλέπουμε, Τον Δημιούργησε Μόνον Κατ’ Εικόνα.

ΤΟ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΤΟ ΑΦΗΣΕ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ.

Ποιήσωμεν… κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν… και εποίησε… κατ’ εικόνα.Όλοι είμαστε κατ’ εικόνα Θεού,Όμως, Δεν Είμαστε Όλοι Καθ’ Ομοίωσιν, Παρά Μόνον Όσοι Το Θέλουν.Όλοι Εχουμε Την Ικανοτητα Να Δεχθουμε Το Πνευμα Το Άγιο, Δεν Θελουμε, Ομως, Ολοι… Να Κατοικησει Μεσα Μας Ο Παρακλητος.Αυτή είναι η διαφορά του κατ’ εικόνα και του καθ’ ομοίωσιν.

Το κατ’ εικόνα είναι χαρισμένο στη φύση μας, Λογω Της Ενανθρωπησεως Του Υιου Και Λογου Του Θεου.Το καθ’ ομοίωσιν εναπόκειται..Στό Πρόσωπο Του Καθ’ Ενός Μας, Εξαρτάται Από Την Προσωπική Μας Ελευθερία.

Να, όμως, και κάτι άλλο που πρέπει να παρατηρήσουμε στην πρώτη αυτή βασική ενότητα του βιβλίου της Γενέσεως. Γράφει: 

Και Εποιησεν Ο Θεος Τον Ανθρωπον, Κατ’ Εικονα Θεου Εποιησεν Αυτον,Αρσεν Και Θηλυ Εποιησεν Αυτους.Η διάκριση σε άρσεν και θήλυ δεν έχει, βέβαια, καμμία σχέση με την εικόνα του Θεού. 

Ο Θεός δεν διακρίνεται σε άρσεν και θήλυ. Επομενως, Κατι Το Επιπλαστο Στον Ανθρωπο, Οπως Οι Δερματινοι Χιτωνες Που Του Δοθηκαν Μετα Την Παρακοη.Δημιουργηθηκαμε Αρσενικα Και Θηλυκα, Ανδρες Και Γυναικες Για Να Αντιμετωπισθει Η Διασπαση Που Επεφερε Η Απομακρυνση Απο Τη Χαρη Του Θεου, γιά να αντιμετωπισθεί με μία φυσική δύναμη συνοχής η έλλειψη της Θείας Ενεργείας, που με τη στάση μας διώξαμε.

Επομένως, ο άνθρωπος και η κτίση ολόκληρη, όπως είναι σήμερα,Δεν Αντανακλα Τη Βουληση Του Θεου.Δεν είμαστε Δημιουργημένοι όπως θά ήθελε ο Θεός Να Είμαστε Μας δημιούργησε έτσι, όπως είμαστε σήμερα, Γιά Να Μπορέσουμε Να Αντιμετωπίσουμε, άνθρωποι, ζώα, φυτά και άψυχα τις συνέπειες της απομάκρυνσής μας από το δημιουργό μας.

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΦΗΜΕΡΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΥΤΗ, ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΛΘΕΙ, ΓΙΑΤΙ

Εν Τη Αναστασει Ουτε Γαμουσι Ουτε Εκγαμιζονται Αλλ’ Ως Αγγελοι Του Θεου Εν Ουρανω Εισι

 Και Οι Αγγελοι Του Θεου Δεν Εχουν Τη Δικη Μας Διακριση Σε Αρσεν Και Θηλυ.“Και είδεν ο Θεός τα πάντα όσα εποίησε, και ιδού καλά λίαν. Και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωϊ, Ημέρα Έκτη.Τα πάντα όσα εποίησεν ο Θεός, είναι όλα τα δημιουργήματά του, τα παλιά και τα καινούρια και τα μελούμενα, όλα ανεξαιρέτως. 

Η Εκτη Ημερα Σημειωνει Την Ολοκληρωση Της Δημιουργιας.Δεν πρέπει να την βλέπουμε σαν παρελθόν. Είναι και παρελθόν και παρόν και μέλλον, όσο μέλλον υπάρχει ακόμη γιά τον φθαρτό τούτο κοσμο.Και συνετελέσθησαν ο ουρανός και η γή και πάς ο κόσμος αυτών. 

Και συνετέλεσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη έκτη τα έργα αυτού, ά εποίησε.Τα Εργα Του Θεου Ειναι Και Τα Παιδια Που Δεν Γεννηθηκαν Ακομη Και Τα Ζωα Που Δεν Εζησαν Ακομη, Και Τα Φυτα Που Δεν Φυτρωσαν Ακομη, Ολα Συμπεριλαμβανονται  Μεσα Σ’ Αυτην Την Εκτη Μερα Της Δημιουργιας. 

Γιατί αν όσα δημιουργήματα του Θεού δεν γεννήθηκαν ακόμη δεν συμπεριλαμβάνονταν σ’ αυτήν την έκτη μέρα, η Αγία Γραφή Δεν Θά Έλεγε Και Συνετελέσθησαν Ο Ουρανός Και Η Γή Και Πάς Ο Κόσμος Αυτών.

ΣΥΝΕΤΕΛΕΣΘΗΣΑΝ ΘΑ ΠΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΑΝ.

Πώς ολοκληρώθηκαν, αφού δεν γεννήθηκαν ακόμη;Όμως, ο Θεός Βλέπει Πέρα Από Το Χρόνο, που βάζει όρια σ’ εμάς, αλλά όχι σ’ Εκείνον.Σ’ αυτή, λοιπόν, την πρώτη ενότητα της Γενέσεως περιγράφεται η Δημιουργία ολόκληρη και η ανθρωπότης ολόκληρη.

Οι έξι ημέρες της Δημιουργίας είναι οι μυστικές χρονικές περίοδοι αυτής της δημιουργίας που ξέρουμε, όπως την έπλασε ο Θεός Γιά Να Αντιμετωπίσει Τις Συνέπειες Της Πτώσεως.

Η έκτη μέρα είναι η Κορώνα και η ολοκλήρωση της Δημιουργίας σ’ αυτήν την κατάσταση της πτώσεως και της φθοράς.

Χρονικα η εκτη μερα Δεν Τελειωσε Ακομη. Ενώ, όμως, η έκτη μέρα δεν τελείωσε ακόμη, γιά μας τους εν χρόνω ζώντες,

Η Έβδομη Μέρα Ήρθε Και Τελείωσε.

ΙΓ΄ – Η ΗΜΕΡΑ Η ΕΒΔΟΜΗ

Την σήμερον μυστικώς, ο μέγας Μωϋσής προδιετυπούτο, λέγων Και ευλόγησεν ο Θεός, την ημέραν την εβδόμην, τούτο γάρ έστι το ευλογημένον Σάββατον, αύτη εστίν η της καταπαύσεως ημέρα, εν ή κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού ο μονογενής Υιός του Θεού, διά της κατά τον θάνατον οικονομίας, τη σαρκί σαββατίσας και εις ό ήν πάλιν επανελθών διά της Αναστάσεως, εδωρήσατο ημίν ζωήν την αιώνιον, ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος 

(Ακολουθία του Μεγάλου Σαββάτου).

Η έβδομη μέρα είναι η γέφυρα που συνδέει τον φθαρτό τούτο κόσμο των έξ ημερών της γενέσεως των πάντων  Με Τον Κόσμο Τον Άφθαρτο Και Αιώνιο Της Ογδόης Ημέρας, Της Ημέρας Που Δεν Έχει Τέλος, Της Ημέρας Της Αιώνιας.Είναι η ημέρα εκείνη κατά την οποία ο Θεός 

Κατέπαυσε Από Πάντων Των Έργων Αυτού, Ών Εποίησε Δια Της Κατα Τον Θανατον Οικονομιας  

Είναι Η Ημέρα Εκείνου Του Μεγάλου Σαββάτου, Η Ηγιασμενη, Κατα Την Οποια Ο Κυριος Αποτελειωσε Ολα Τα Εργα Του,Και Τα Της Δημιουργιας Και Τα Της Σωτηριας. Και Έχοντας Ολοκληρώσει Την Ένωσή Του Με Την Κτίση Του Μέχρι Αυτου Του Θανατου, Είπε Επί Του Σταυρού Εκείνον Τον Τελευταίο Λόγο ¨Τετέλεσται¨ 

Και Κατοίκησε Το Μνήμα Τη Σαρκί Σαββατίσας Αυτο Το Ευλογημενο Σαββατο Ειναι Που Εφερε Τη Κτιση Ολοκληρη Απο Τη Φθορα Στην Αφθαρσια Και..

Δια Της Αναστασεως, Εδωρησατο Ημιν Ζωην Την Αιωνιον

Και συνετελέσθησαν ο ουρανός και η γή και Πάς Ο Κόσμος Αυτών. Και συνετέλεσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη έκτη τα έργα αυτού, ά εποίησε,  Και Κατέπαυσε Τη Ημέρα Τη Εβδόμη Από Πάντων Των Έργων Αυτού, Ών Εποίησε.Και Ευλογησεν Ο Θεος Την Ημεραν Την Εβδομην Και Ηγιασεν Αυτην Οτι Εν Αυτη Κατεπαυσεν Απο Παντων Των Εργων Αυτου, Ων Ηρξατο Ο Θεος Ποιησαι (Γεν. β΄ 1-3).