PUBLISHED ON
Ο Χριστός είναι ο τελευταίος νεκρός.
Ο θάνατος του Χριστού στον Σταυρό είναι ο Τελευταίος Θάνατος.
Μετά μιλάμε για κοίμηση.
Για Κοιμητηρια κι όχι νεκροταφεια. Και πιστευουμε πως Η κοίμηση προϋποθέτει εγρήγορση.
Η πίστη μας δεν είναι θανατοκεντρική, αλλά αναστάσιμη
To Ευαγγέλιο είναι σκληρό για γονείς πού έχασαν τα παιδιά τους, και γενικότερα για όλους εμάς πού βιώνουμε το πένθος της απώλειας, δηλαδή για όλους ανεξαιρέτως
Τί το παραπάνω είχε αυτή η χήρα στην Ναΐν απ’όλες τις μητέρες πού θρηνούν τον χαμό των παιδιών τους;
Τί το παραπάνω είχαν οι συγγενείς του Λαζάρου και ο Ιάειρος απ’όλους τους πενθούντες της γης;
Τί το ιδιαίτερο είχαν αυτοί οι νεκροί πού ανέζησαν και δεν ανέζησαν όλοι οι άλλοι και μάλιστα οι προσφιλείς μας;
Ο Χριστός δεν ανέστησε τους παραπάνω για να ζήσουν αιώνια κι από κει και πέρα για να ζήσουν σαν νεκροζώντανοι ή κατά χάριν αθάνατοι σε διαφορά από όλους τους άλλους ανθρώπους.
Γιατί ο νέος της Ναΐν ο Λάζαρος και η κόρη του Ιάειρου, σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή ξανα-έζησαν τον θάνατο.
Όλα αυτά συνέβησαν για να πιστοποιηθεί πώς ο Χριστός είναι η Ανάσταση και η Ζωή ο Κύριος του Θανάτου και πώς Η Κοινή Ανάσταση Είναι Τόσο Ασφαλής Και Σίγουρη Όσο Η Βιολογική Ζωή και πώς ο θάνατος είναι μια πραγματικότητα πού θα καταργηθεί
Το πένθος της απώλειας δεν πρέπει να καταλογίζεται με ηθικιστικό τρόπο ως αμαρτία. Πολλές φορές το βλέπουμε σαν αναισθησία μοιρολατρεία ή πώρωση ανωτερότητας σε χριστιανούς ανθρώπους και διακρίνουμε πώς ενας ¨αδιάκριτος ευσεβισμός¨ μας καθιστά θηρία αναίσθητα.
Απ το ιδιο αίμα και το χώμα είμαστε με τον εκλιπόντα, γι αυτό και επαναστατούμε και θλιβόμαστε.
Αλλοίμονο σ αυτόν πού δεν δακρύζει.
Η θεός ή δαίμονας είναι, δεν είναι κάτι το ανθρώπινο. Όμως η απελπισία είναι χειρότερη από τον ίδιο τον θάνατο.
Είναι η εικόνα του νεκροζώντανου ανθρώπου.
Όλα με μέτρο.
Χρειάζεται μια συναίσθηση και μια προετοιμασία ανά πάσα στιγμή πού διαφεύγει στον άνθρωπο σχεδόν πάντα.
Γιατί διψάμε για ζωή, διψάμε για να νικήσουμε την ζωή κι όχι για να νικήσουμε τον θάνατο και την ιδέα του, ως κάποιο βαθμό πάντα.
Όσο ο άνθρωπος είναι δεμένος με τον θάνατο τόσο είναι κι εξαρτημένος και από την ζωή.
Αυτό Είναι Κατι Ανθρώπινο Δεν Είναι Μεμπτό Απλά μας αποξενώνει από την ιδέα του θανάτου Που Είναι Αφύσικος Όσο Και Αναμενόμενος.
Όμως έχουμε κι ένα άλλο είδος πένθους, το οποίο με παράδοξο τρόπο ¨μακαρίζεται¨.
Ο Κύριος μακαρίζει τους πενθούντες γιατί θα παρηγορηθούν και αυτούς πού κλαίνε γιατί θα γελάσουν.
Χαιρετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου