Η ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΤΥΠΟΥΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΖΑΡΟ

 

Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Ο θάνατος του Λαζάρου, φίλου του Χριστού, μας παραπέμπει στο θάνατο αγαπημένων προσώπων. 

Αυτό το εδάκρυσεν ο Ιησούς δείχνει τον πόνο Του για το χωρισμό, την τέλεια ανθρώπινή Του φύση, καθώς και το οδυνηρό τού θανάτου ως αταίριαστο για τον άνθρωπο. 

Μπροστά στον τάφο του τετραήμερου ξεδιπλώνεται το εσωτερικό του Ιησού, που χαρακτηρίζεται από αγάπη και στοργή για το πρόσωπο με την ιδιαίτερη και μοναδική σχέση της φιλίας. 

Γι’αυτό δεν κρύβει τη λύπη και την ταραχή Του. 

Ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν

Στο μεγάλο πόνο αποκαλύπτουμε το βαθύτερο εαυτό μας. Η διήγηση του Ευαγγελίου για την έγερση του Λαζάρου είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Φαίνεται όμως και η υπέρβασή του, καθότι ο Χριστός, ο φίλος του Λαζάρου, δεν είναι απλά ένας σπουδαίος δάσκαλος, ένας καλός φίλος ή ένας με το χάρισμα της θαυματουργίας. 

Είναι η ανάστασις και η ζωή , καθώς το αποκαλύπτει στη Μάρθα, την αδελφή του Λαζάρου. 

Γι’ αυτό όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν, κι αν πεθάνει, θα ζήσει. Η ανάσταση του Λαζάρου, μια βδομάδα πριν την ανάσταση του Κυρίου, βεβαιώνει την κοινή ανάσταση όλων των κεκοιμημένων, που θα συμβεί στη Δευτέρα Παρουσία. 

Μέχρι τότε ο θάνατος των αγαπημένων θα σχίζει την καρδιά, ο πόνος θα συντρίβει την ύπαρξη και η ανάγκη για επικοινωνία θα γίνεται αφόρητη. 

Ποιος είπε ότι το κλάμα για τον κεκοιμημένο μας είναι αμαρτία; 

Εκλαψε ο Χριστός έξω από τον τάφο τού φίλου Του Δεν  καταπιέζουμε τα αισθήματά μας, βιώνοντας το μεγάλο πόνο

Κι από την άλλη: 

Προσδοκούμε ανάσταση νεκρών Είναι ο Κύριος και Θεός μας νικητής του θανάτου. Δεν Ζούμε ως άθεοι, μη έχοντες ελπίδα

Η έγερση του Λαζάρου τοποθετεί το θάνατο αγαπημένων μας προσώπων στη σωστή του βάση: 

Βεβαίωση ότι ο αγαπημένος μας μεταβαίνει εκ του θανάτου εις την ζωήν, σε νέα διάσταση ζωής όπου  δεν υπάρχει ούτε πόνος ούτε λύπη ούτε στεναγμός.

Ηταν φιλος του Χριστού με ο Λάζαρος  που δείχνει την ανθρώπινη αυτή ανάγκη. Είναι θλιβερό να περνά η ζωή χωρίς φιλία, χωρίς σχέση. Αυτό είναι ένας άλλος τρόπος θανάτου που επιλέγουμε ελεύθερα, γι’ αυτό και χωρίς ελπίδα ζωής. Γιατί χωρίς φίλο, όταν θα βιώνεις εμπειρίες ψυχικού θανάτου απογοήτευση, απόρριψη, μοναξιά  θα μείνεις στο θάνατο. 

Ο φίλος όμως – αν είναι όντως φίλος – θα σε αναστήσει ερχόμενος κοντά σου, πονώντας και κλαίοντας μαζί σου κι άρα παίρνοντας το δικό σου θάνατο και χαρίζοντάς σου την κοινωνία, τη σχέση, την ελπίδα. Άρα την όντως ζωή.