Ό Άρειος , δεν ήταν ένας απλός παπάς ηταν μια μορφή της εποχής με χιλιάδες ακολούθους σε όλον τον χριστιανικό κόσμο.
Τότε η Εκκλησία δεν είπε άστον να λέει, θα ξεχαστεί, αλλά με μιαν απόφαση απέκοψε τον Άρειο από το Σώμα της.
Το ίδιο και η Β’ Οικουμενική Σύνοδος με τον Μακεδόνιο, και η Γ’ με τον Νεστόριο .
Ετσι φτάσαμε σήμερα, είκοσι αιώνες μετά την Πεντηκοστή, να να ακούμε στις εκκλησίες όλου του πλανήτη, τα ίδια λόγια,τους ίδιους ψαλμούς
Να έχουμε κληρικούς που αν τους βάλεις στη σειρά η άκρη της θα καταλήξει στην εποχή των Αποστόλων, κι αυτο επειδή η Εκκλησία φρόντιζε κάθε φορά που ένα μέλος της απειλούσε το Σώμα, να το αποβάλλει.
Απλά, κι αποφασιστικά.
Σήμερα η Εκκλησία αντιμετωπίζει προβλήματα που έχουν λυθεί από τις αρχές της πρώτης χιλιετίας.
Βγαίνει ενας επίσκοπος από συνεδρίαση της Ιεραρχίας στην οποία μειοψήφησε και με περισσή ευκολία ανακοινώνει πάνω κάτω πως δεν ξέρω τι αποφάσισαν αυτοί εκεί μέσα, εμένα η συνείδηση μου, άλλα μου υπαγορεύει
Και κανεις δεν του λεει Δεσποτη μου τι λες;
Βγαίνει άλλος και λέει εντάξει τα βιβλία μας μιλουν για 7 Οικουμενικές Συνόδους αλλά εγώ τις μέτρησα 24. Κανείς δεν του λέει το παραμικρό.
Ο άλλος αναθεματίζει από του ιερού βήματος όποιον θεωρεί πως του αλλοιώνει την πίστη.
Και παλι κανείς δεν του λέει τίποτα.
Το αλλο απιθανο παραδοξο: Στήνει ενας ιερεας θρησκευτικό θεματικό πάρκο και Κάνει θαύματα καθημερινά. Κανεις δεν του μιλα.
Και να που τώρα έχουμε και ιερείς, που ακολουθώντας το παράδειγμα των αρχιερέων, με άνεση και ευκολία λένε στους πιστούς τους
Δεν ξέρω τι λέει ο Δεσπότης αλλά εμένα η συνείδηση μου άλλα λέει κι αυτά θα κάνω, κι ας έρθει να με τιμωρήσει.
Κι ετσι φθάνουμε και στους πιστούς, πολλοί εκ των οποίων επιδίδονται σε καθημερινό κυνήγι θησαυρού αναζητώντας φωτισμένους, προορατικούς, ζηλωτές και κάθε λογής υπερβατικούς κληρικούς και μη , από αυτούς που ως γνωστόν όταν λειτουργούν πετάνε στον αέρα 3-4 μέτρα, για να αναπαυθούν κάτω από το πετραχήλι τους.
Ζητήματα δηλαδή, που δεν αντιμετωπίζουν πλέον ούτε οι πλέον σύγχρονες προτεσταντικές οργανώσεις, λυμένα εδώ και χίλια χρόνια και παραπάνω, ταλαιπωρούν την σύγχρονη εκκλησιαστική κοινότητα, που στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης αναζητά τον παπα-σαμάνο που θα βγάλει φλόγες από το λάδι του ευχελαίου.
Ειδικά τωρα με την πανδημία, αυτή η παθογένεια αναδείχθηκε ακόμη περισσότερο.
Η άνεση δηλαδή κληρικών κάθε βαθμίδος να αμφισβητούν ευθέως την πηγή της ύπαρξης τους θεωρώντας εαυτούς κάτι σαν σύγχρονους Μεσσίες ή ως θεματοφύλακες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου