ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ..ΑΠΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ

Δεν ζούμε με τρόπο αποφασιστικό.
Ο θάνατος μας προλαβαίνει πρίν βρούμε τον χρόνο, ή ακόμα και πρίν να οριστικοποιήσουμε την επιθυμία μας με μία πιο συγκεκριμένη μορφή.
Μεταθέτουμε συνεχώς την απόφασή μας για την επαύριο κι άς γνωρίζουμε καλά ότι αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ.





Η προτροπή για επαγρύπνιση μπροστά στον θάνατο δεν μας προσκαλεί σε μια ζωή γεμάτη από την αίσθηση του τρόμου, μήπως ο θάνατος μας προφτάσει ξαφνικά, απροετοίμαστα.Αλλά, μάλλον μας καλεί σε εγρήγορση για την κάθε πράξη, τα λόγια, τα ακούσματα και τις αντιδράσεις μας, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να είναι η τελευταία εμπειρία της επίγειας ζωής μας.











Εάν είχαμε ασκηθεί να αντιλαμβανόμαστε την σπουδαιότητα κάθε στιγμής ως τελευταίας, ολόκληρη η ζωή μας θα άλλαζε ριζικά.ο ¨αργός λόγος¨ που το ευαγγέλιο επικρίνει (Ματθ. 12:36),όλες εκείνες οι επιλογές και ενέργειες που στερούνται νοήματος και αποβαίνουν 
κάποτε καταστροφικές, θα είχαν αποφευχθεί.
 Ενα από τα βασικά πράγματα που καλούμαστε να μάθουμε είναι η εγρηγορση, τόσο απέναντι στον εαυτό μας όσο και απέναντι στην κατάσταση του άλλου.Αυτή είναι η στάση που θα αντέξει τη δοκιμασία τόσο της ζωής όσο και του θανάτου. 
Ολόκληρη η ζωή σε κάθε στιγμή είναι μία έσχατη πράξη.Φοβος θανατου.Προσδοκια θανατου.












Γνωρίζουμε από την προσωπική μας εμπειρία αλλά και από μαρτυρίες άλλων, 
ότι απέναντι στον θάνατο αισθανόμαστε φόβο και ανασφάλεια. 
Για να είμαστε ακριβείς,αυτό που πιο πολύ μας φοβίζει είναι.
Η διαδικασία  του θανάτου παρά το ίδιο το γεγονός. 
Πολλοί από μας, θα προτιμούσαν να βλέπουν τη ζωή σαν παιχνίδι παρά να ζούν με υπευθυνότητα.
Συνεπώς, ο θάνατος λογίζεται σαν τον τρόπο απελευθέρωσης από τις δεσμεύσεις 












Αυτή ωστόσο δεν είναι παρά η αρνητική πλευρά του θανάτου, αφού έτσι γίνεται ο δρόμος μέσα από τον οποίο κανείς, πλανώμενος, απομακρύνεται από όσα προσφέρει η ζωή στο επίπεδο της πρόκλησης και της σχέσης.
Οταν κάποιος ισχυρίζεται ότι δεν φοβάται τον θάνατο θα πρέπει να τον καλέσουμε να αναρωτηθεί μήπως η αποδοχή ή ακόμα και η προσδοκία του θανάτου εκ μέρους του, κρύβει μέσα της τον φόβο για τη ζωή. 










Κατά μία πρακτική έννοια, «πεθαίνω» σημαίνει« χάνω την αυτοσυνειδησία μου και περιπίπτω σε μία κατάσταση λήθης».
Αυτή η προοπτική προξενεί σε πολλούς ανθρώπους φόβο κι όμως, ο καθένας από μας παραδίδεται στον ύπνο κάθε βράδυ,βυθίζεται ολοκληρωτικά στη λήθη, χωρίς κανέναν φόβο γιατί;
Διότι αισθανόμαστε βέβαιοι-σε μεγάλο βαθμό αδικαιολόγητα βέβαιοι- πώς το επόμενο πρωί θα ξυπνήσουμε.
Ελπίζουμε ότι το επόμενο πρωί θα ξημερώσει και για μας κι ότι ο ύπνος δεν είναι παρά μία προσωρινή εμπειρία.













Η διαδικασία του θανάτου μέσα στη ζωή μας ακολουθεί κάθε στιγμή.
Αυτό οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε και να το αποδεχτούμε πιο ενεργά έτσι, ώστε να φοβόμαστε λιγότερο τον θάνατο ως τελεσίδικη απώλεια. 










Ο Χριστός μας καλεί να ¨απωλέσουμε τον εαυτό μας¨.
Πρόκειται για φράση διφορούμενη, όπως κάθε τι που λέγεται για τον θάνατο. 
Μήπως σημαίνει την αυτοκαταστροφή;
Πολλοί είναι εκείνοι που δέχονται αυτή την ερμηνεία και επιχειρούν να την εφαρμόσουν. 
Συνήθως ευτυχώς αποτυγχάνουν, αλλά τους απομένει η πληγή της τρομακτικής τους απόπειρας.Ενας τρόπος υπάρχει για να αποδεχτούμε τη μη αυτο-δικαίωση και να σταματήσουμε να υπογραμμίζουμε την ύπαρξή μας απέναντι στους τρίτους: 
Μόνον εάν πιστέψουμε -με τη δύναμη της εμπειρίας-ότι οι άλλοι πράγματι δέχονται την ύπαρξή μας και μας αγαπούν.
Δεν μας αρκεί ότι ο θεός μας γνωρίζει και μας αγαπά.
Εχουμε ανάγκη την επιβεβαίωση του πλησίον, έστω ενός ανθρώπου, που θα μας πεί «είσαι μοναδικός για μένα».











Ο gabriel marcel επιμένει σ' ένα από τα βιβλία του ότι το να πεί κάποιος σ' ένα πρόσωπο «σ' αγαπώ» είναι σαν να του λέει «δεν θα πεθάνεις ποτέ» ή αλλιώς «είσαι τόσο πολύτιμος για μένα που θα σε αναγνωρίσω ενώπιον του θεού, έστω κι αν κανείς άλλος δεν το κάνει,Θα πετυχαίναμε πολλά εάν είμασταν πρόθυμοι να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον, έστω κι αν η άλλη ύπαρξη αποτελεί για μας μία πρόκληση, ενίοτε και μία αντιπαλότητα, και μας φέρνει φόβο. 


Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να πεθάνει.
Η κλήση του είναι για την αιώνια ζωή.
Ο θάνατος είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας, με την έννοια της απομάκρυνσης από τον θεό, της διάστασης από τον πλησίον, του διχασμού του από τον αληθινό και βαθύτερο εαυτό του.με αυτή την έννοια,«έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος» (α΄ κορ. 15:26).
Ο θάνατος είναι ο εχθρός, τόσο του θεού όσο και δικός μας.
Πράγματι, είναι εχθρός του θεού κατά τον πιο οδυνηρό και δραματικό τρόπο, αφού εκτείνεται ακόμα και πάνω στον ίδιο τον Χριστό.
Παρόλο όμως που είναι τόσο τρομερός εχθρός, το γεγονός ότι σ' αυτόν παραδίδεται ακόμα κι ο Χριστός που είναι τέλειος θεός και άνθρωπος,φανερώνει ότι ο θάνατος δεν υπάρχει χωρίς νόημα. 
Ο θάνατος μπορεί να είναι συνέπεια της αμαρτίας αλλά δεν υπάρχει κάτι κακό καθαυτό μέσα στον ίδιο τον θάνατο που να βεβηλώνει το πρόσωπο του αποθανόντος.
Ο Χριστός πέθανε πάνω στον σταυρό και κατήλθε στον άδη,αλλα δεν αμαυρωθηκε απο την κοινωνια του με το μυστηριο του θανατου. 
Κάθε χρόνο το βράδυ της ανάστασης και τις σαράντα μέρες που ακολουθούν ψάλλουμε «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας». 
Αλλά τι βλέπουμε; τον θάνατο ελεύθερο και ενεργό, τους ανθρώπους να πεθαίνουν όπως πρίν.
Αυτό το γεγονός μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πώς μορφώνεται και η δική μας κατάσταση μετά τον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού.
Μπορεί να πρέπει να υποστούμε έναν θάνατο προσωρινό, αλλά ο απόστολος Παύλος τον περιγράφει ως κοιμηση.
Δεν υπάρχει πλέον εκείνος ο θάνατος που ήταν ο τρόμος του ανθρώπου, ο οριστικός χωρισμός από τον θεό. 
Κατ αυτή την έννοια, πράγματι ο θάνατος έχει νικηθεί από τον θάνατο. 
Εάν ο θεός δεν είναι ο θεός των νεκρών αλλά των ζώντων (ματθ. 22:33) 
τότε όλοι όσοι έφυγαν από τούτη τη γή,ειναι ζωνταντοι εν Χριστω.


Ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα.
Ο θάνατος του σώματος δεν διασπά την σχέση, αφού αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει ζωντανή ανάμεσα σε ανθρώπους που συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν σε τούτη τη ζωή.
Ο θανατος δεν ειναι ποτε το τελος.
Συνεχίζουμε να ζούμε όταν πεθαίνουμε, ακόμα και σε τούτη τη γή, αφού κληρονομούμε τους καρπούς της επίγειας ζωής και ύπαρξής μας σε όσους ακολουθούν.
Χαιρετε..