ΚΑΤΑΛΑΓΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ..

Posted on 13 Ιανουαρίου, 2020 by kosmaser

Ρωτηθηκε καποτε ο αγιος Παϊσιος  σχετικα με το αν θα πρεπει να ζητουμε απ τον Θεο παραταση ζωης. Ο αγιος Γεροντας απηντησε:

Ο Ψαλμός δεν λέει ότι εβδομήκοντα είναι τα χρόνια της ζωής μας;

Προσθέτει όμως ο Ψαλμωδός : 

και εάν εν δυναστείαις, ογδοήκοντα. 

Λέει ακομα :

Και το πλείον αυτών κόπος και πόνος.

Λεμε τωρα πως, κάποιος , από ταπείνωση να μην αισθάνεται έτοιμος πνευματικά για την άλλη ζωή, και να θέλη να ζήση για να ετοιμασθή.

Αυτό είναι καλό, αλλά που να ξέρει ότι, αν ζήση κι άλλο, δεν θα γίνη χειρότερος;

Το ερωτημα ειναι : 

πότε συμφιλιώνεται κανείς με τον θάνατο;

Π ο τ έ ;

Άμα ζη μέσα του ο Χριστός, τότε είναι χαρά ο θάνατος. Όχι όμως να χαίρεται που θα πεθάνη, γιατί βαρέθηκε την ζωή του. 

Όταν χαίρεσαι τον θάνατο, με την καλή έννοια, φεύγει ο θάνατος και πάει να βρη κανέναν φοβητσιάρη .

Όταν θέλης να πεθάνης,δεν πεθαίνεις.

Όποιος καλοπερνάει, φοβάται τον θάνατο, γιατί ευχαριστιέται με την κοσμική ζωή και δεν θέλει να πεθάνη, Αν του πουν για θάνατο, λέει:

¨Κουνήσου από την θέση σου¨,

Ενώ, όποιος ταλαιπωρείται, και πονάει , θεωρεί τον θάνατο  λύτρωση και λέει:

Κρίμα, δεν ήρθε ακόμη ο Χάρος να με πάρη… Κάποιο εμπόδιο θα τον βρήκε

Λίγοι άνθρωποι θέλουν τον θάνατο.

Οι πιο πολλοί κάτι θέλουν να τελειώσουν και δεν θέλουν να πεθάνουν. 

Ο καλός Θεός όμως οικονομάει να πεθάνη κανεις,  όταν ωριμάση. 

Πάντως ένας πνευματικός άνθρωπος, είτε νέος είναι είτε γέρος, πρέπει να χαίρεται που ζη, να χαίρεται που θα πεθάνη, αλλά να μην επιδιώκη να πεθάνη, γιατί αυτό είναι αυτοκτονία.

Για έναν ¨πεθαμένο κοσμικά¨ και αναστημένο πνευματικά δεν υπάρχει  ποτέ καθόλου αγωνία,φόβος και άγχος,γιατί περιμένει  τον θάνατο με χαρά, επειδή θα πάη κοντά στον Χριστό και θα αγάλλεται. 

Αλλά χαίρεται και γιατί ζη, επειδή ζη πάλι κοντά στον Χριστό και νιώθει ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου επί της γης και διερωτάται αν υπάρχη ανώτερη χαρά στον Παράδεισο από αυτήν που νιώθει στην γη.

Τέτοιοι άνθρωποι αγωνίζονται με φιλότιμο και αυταπάρνηση και, επειδή μπροστά τους τον θάνατο και τον σκέφτονται καθημερινά, ετοιμάζονται πιο πνευματικά, αγωνίζονται τολμηρότερα και νικούν την ματαιότητα.

Γέροντα, η ταλαιπωρία του ανθρώπου, όταν πεθαινει, οφείλεται στην αμαρτωλότητά του;

Είναι μερικοί που από μεγάλη ταπείνωση ζητούν επίμονα από τον Θεό να έχουν άσχημο τέλος,  για να μείνουν μετά τον θάνατό τους στην αφάνεια.

Μπορεί κάποιος να έχη άσχημο τέλος, για να ξεχρεώση λίγο . 

Επειδή τον θ α υ μ α ζ α ν  οι άνθρωποι περισσότερο από όσο άξιζε, επιτρέπει ο Θεός  να παρουσιάση παραξενιές την ώρα του θανάτου του, για να ξεπέση στα μάτια των ανθρώπων.

Άλλες φορές πάλι οικονομάει ο Θεός να έχουν μερικοί δυσκολία, όταν ψυχορραγούν, για να καταλάβουν όσοι είναι κοντά του πόσο δύσκολα είναι εκεί στην κόλαση, όταν δεν τακτοποιηθής εδώ. 

Ενώ, εάν είσαι τακτοποιημένος περνάς από την μια ζωή στην άλλη, χωρίς να σε πλησιάζουν καθόλου τα ταγκαλάκια.

Γέροντα, σε έναν ετοιμοθάνατο ή σε κάποιον που έχει μια σοβαρή αρρώστια είναι σωστό να μην πούμε την αλήθεια;

Ανάλογα και με το τι άνθρωπος είναι. Καμμιά φορά, με ρωτάει κανένας καρκινοπαθής:

Τι λες,Γέροντα, θα ζήσω ή θα πεθάνω;

Αν του πω θα πεθάνης, θα πεθάνη εκείνη την ώρα από την στενοχώρια του.Ενώ, αν δεν του το πω, παίρνει κουράγιο και αντιμετωπίζει με θάρρος την αρρώστια του.

Όταν ω ρ ι μ ά σ η, σηκώνει μόνος του τον σταυρό του και προχωράει. 

Έτσι μπορεί να ζήση μερικά χρόνια, να συμπαρασταθή  στην οικογένειά του και να ετοιμασθή και αυτός και οι δικοί του.

Δεν του λέω φυσικά ότι θα ζήση χίλια χρόνια ή ότι αυτό που έχει δεν είναι τίποτε, αλλά του λέω: 

Ανθρωπίνως είναι δύσκολο να βοηθηθής. Φυσικά για τον Θεό δεν είναι τίποτε δύσκολο, αλλά εσύ κοίταξε να τακτοποιηθής.

Μερικές φορές, Γέροντα, οι δικοί του διστάζουν να τον κοινωνήσουν,  για να μην τον βάλουν σε λογισμούς.

Ας του πουν οι δικοί του:

Η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο. 

Θα σε βοηθήση. Καλά είναι να κοινωνήσης. 

Οπότε κοινωνάει, βοηθιέται και συγχρόνως ετοιμάζεται για την άλλη ζωή.

Αυτά που λέει, Γέροντα, κανείς, όταν ψυχορραγή, έχουν κάποια σχέση με την κατάστασή του;

Ας μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα. Μπορεί κάποιος την ώρα που ξεψυχάει να πονάη, να ζορίζεται και το πρόσωπό του να έχη την έκφραση του πόνου, οπότε οι άλλοι νομίζουν ότι δεν είναι καλά ψυχικά. 

Διαφέρει η πονεμένη έκφραση από την άλλη που είναι άγρια και τρομαγμένη.

 Εκείνος υποφέρει, έχει τον πόνο του ο καημένος και οι άλλοι μπορεί να λένε ότι παλεύει με τα δαιμόνια που ήρθαν να του πάρουν την ψυχή

Συγχωρούνται, Γέροντα, οι άνθρωποι, ακόμη και την τελευταία στιγμή της ζωής τους ;

Επιτρέπει ο Θεός, έστω και έτσι να συγχωρεθούν , επειδή ο άνθρωπος, την ώρα που πεθαίνει,  μετανοιώνει και αισθάνεται την ανάγκη να ζητήση συγγνώμη.