ΤΥΨΕΙΣ..ΕΝΟΧΕΣ..ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΟΥΝ

 

Οι τύψεις  δειχνουν ότι δεν είμαστε αναίσθητοι Συνηθως ο,τι συμβαινει είναι πολύ απλο, εμεις προσπαθούμε να το περιπλέξουμε στο μυαλό μας. Για κάθε τι , η αληθεια είναι μια. Εκει γινεται το λαθος. Δυο αλήθειες δεν υπάρχουν.

Αν δεχτούμε ότι υπάρχουν, τότε η μια αναιρεί την άλλη, οπότε καμία  δεν είναι αλήθεια.

 

 

 

 

Οι τύψεις είναι συμπεριφορες που βασίζονται στο φόβο να αποδεχτούμε το λάθος μας, και να αποφασίσουμε, να πάρουμε το βαρος της ευθύνης ότι δεν θα το ξανακανουμε. 

Μια πράξη που, αφου την καναμε, και μετανοιωσαμε στην συνεχεια. Λεμε,τοτε, ότι ειχαμε μια δυσαρεστη εμπειρια. 

Οπότε γιατί να νιώθουμε ενοχες, για κάτι που, θεωρητικά τουλαχιστον, μας έκανε καλύτερους;

Οταν τωρα αρνουμεθα να αναγνωρισουμε τα λάθη μας, ώστε να αυτοβελτιωθούμε, υπεισερχεται ο εγωισμός, κι έτσι γεννωνται οι τύψεις.

 

 

 

 

 

 

 

 

Αν νιώθουμε τύψεις, σημαινει ότι  αρνουμεθα να αντιμετωπισουμε την πραγματικότητα και να παμε παραπερα, αλλά ακόμα κι αν βιωνουμε κατι τετοιο είναι αστειο να νιώθουμε τύψεις. 

Τελικα ολο το βαρος το φερει η ενοχη, ή οι ενοχες. Οι Τύψεις συχνα, συγχέονται με τις ενοχές  .

 

 

 

 

 

 

Υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές εννοιες Οι τύψεις είναι η συναισθηματική κατάσταση που βιώνουμε όταν έχουμε κάνει κακό και έχουμε βλάψει με τα λόγια ή τις ενέργειές μας έναν ή άλλους ανθρώπους.

Μιλάμε για ένα κακό το οποίο υφίσταται, είναι γεγονός αληθινό και έχει προκαλέσει συνέπειες σε έναν άνθρωπο. 

Τύψεις μπορεί να νοιώθει εκείνος που έδωσε μία ψευδή κατάθεση και καταδίκασε έναν αθώο, εκείνος που χτύπησε με το αυτοκίνητό του κάποιον, και τον παράτησε αβοήθητο ή εκείνος που αφαίρεσε τη ζωή κάποιου. 

Οι τύψεις αφορούν κατι για το  οποίο ευθυνόμαστε απόλυτα εμείς οι ίδιοι .

 

 

 

 

 

 

Οι ενοχές  δ ε ν  συνδέονται  με τη δική μας υπαιτιότητα αλλά με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση που μας διακατέχει  και που γι αυτο ,ευθυνεται το σύστημα αξιών με το οποιο  έχουμε μεγαλώσει  οπως και πόσο υγιής και συναισθηματικά επαρκής υπηρξε η σχέση εν γενει με τους γονείς μας. 

Ενοχή μπορεί να νοιώθει κάποιος ,απλώς επειδή μπορεί να ξέχασε να τηλεφωνησει στους γονείς του ή επειδή ακύρωσε μία συνάντηση με φίλους γιατί ήταν κουρασμένος. Πράξεις οι οποίες δεν είναι κακές,στο βαθος τους, αλλά υποκρυπτουν υφερπουσα φιλαυτια.

 

 

 

 

 

 

Η ενοχή , πολλες φορες, απορρέει από την πιστη που έχει  ένα άτομο ότι πρέπει  να δίνει τα πάντα για τους άλλους. Αυτο  οφείλεται στην εσωτερικη ανάγκη του , να βιωσει και να δεχτεί αγάπη

 

 

 

 

 

 

 

Πηγή της  στάσης αυτης ,είναι  παιδικά βιώματα  και η  πεποίθηση ότι η αξία δεν είναι κάτι που υπάρχει μέσα μας , αλλά βρίσκεται στην  εκπλήρωση  των προσδοκιών των άλλων,  με πρωτους και βασικους τους γονεις μας. Μια νοσηρά ενοχική συμπεριφορά εφιπευει το φόβο ότι θα  πάψουν   οι άλλοι να μας αγαπούν, πραγμα που  οδηγεί στην υιοθέτηση λανθασμένων συμπεριφορών και αντιλήψεων.

Συμπερασματικα,

προσπαθουμε να ειμαστε κατα το δυνατον σωστοι ωστε να κανουμε λιγοτερα λαθη. Κι αν κανουμε, απλα μετανοουμε , και προχωρουμε παρα περα, χωρις ενοχες.

Χαιρετε.