Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΔΩ..ΚΑΙ ΜΕΤΑ

Ο θάνατος είναι μια πραγματικότητα Δεν είναι κάτι μακρινό ή ξένο.

Ενα γεγονός που θα το βιώσουμε όλοι

Όσο κι αν δεν το σκεφτόμαστε,τιποτα δεν αλλάζει. Ο θάνατος έρχεται. Όχι για να βάλει τέλος αλλά για να ξεκινήσει την Ζωή μας.

Καπως οπως ένας τοκετός .

Καπως οπως ξυπναμε απ ενα όνειρο.

Δεν το έχουμε καταλάβει, γι’ αυτό αντιλαμβανομαστε την πίστη μας τόσο ασχετα, γι ‘αυτό δεν πιστεύουμε στον Χριστό ως Σωτήρα , αλλα ως ενδο κοσμικό συνεργάτη για να πετύχουμε τα επίγεια και κοσμικά μας σχέδια.

Η προσευχή αντί να είναι ζητιανιά για Θείο έλεος συγχώρεση με ταπείνωση και μετάνοια, γίνεται εγωπαθής μονόλογος γκρίνιας.

Δεν έχουμε καταλάβει τον βαθυτερο σκοπό της ζωής μας

Δεν έχουμε καταλάβει τι μας προσφέρει ο Χριστός;

Φοβόμαστε τον θάνατο.

Όχι γιατί δεν ξέρουμε τι γίνεται μετά αλλα διότι γνωρίζουμε τι γίνεται.

Γνωρίζουμε την αμαρτία μας, την κακία μας, τον εγωισμό μας, την αμετανοησία μας.

Ενώ φοβόμαστε δεν μετανοούμε. Επιμένουμε στα λάθη και στα πάθη μας; και δεν μιλαμε για ανθρώπους που δηλώνουν άθεοι. Αλλα γι αυτους που δηλωνουν ορθόδοξοι χριστιανοί.

Συνεχως αναβάλλουμε;ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε καλοί.

Κι ομως Ψέλνουμε στη εξόδιο ακολουθία:

Ποία τοῦ βίου τρυφὴ διαμένει λύπης ἀμέτοχος;

Ποία δόξα ἔστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος;

Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα· μία ῥοπή, καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται….

Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται...

Και όλα αυτά δεν τα λέμε για να σκοτεινιάσουμε, αλλά για να συνέλθουμε .

Ας παψουμε να δυσανασχετουμε οταν μας μιλανε περί θανάτου και να σκεφτομαστε κοσμικα , κυριευμένοι από τα πάθη μας.