Posted on 1 Νοεμβρίου, 2014 by kosmaser
Διαβασα μια ενδιαφερουσα ιστοριουλα στο http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.home.
Επισημαίνω τα περιγραφικά της στοιχεία, που σε προδιαθετουν να φιλοσοφήσεις, προσπαθώντας να δείς φως στο βάθος των ατελειωτων αδιεξοδων της ανθρωπινης ψυχής.
Διαβαστε το χρονικο, και τα ξαναλέμε.
Το πρωί έκανε μια μεγάλη βόλτα στο βουνό και μετά διάβαζε,έφτιαχνε το φαγάκι του και έπαιρνε ένα υπνάκι.
Το απόγευμα πήγαινε στο καφενείο-μπακάλικο-ταβέρνα-πρόχειρο ιατρείο, και συναντούσε τους άλλους 16 κατοίκους του χωριού.
Έπιναν το κρασάκι που έφερνε αυτός , έτρωγαν ομελέτα με αυγά απ’ το κοτέτσι της κυρά Μάγδας και μανιτάρια που μαζεύει ο ανιψιός του Θωμά.
Μετά το τρίτο ποτηράκι, παίζανε μπιρίμπα ή τάβλι.
Όταν ο παππούς ήταν στα μεγάλα κέφια του τους εξηγούσε τους νόμους που διέπουν τον κόσμο μετά παραδειγμάτων.
Η αντοχή των υλικών λ.χ. εξηγήθηκε με το διαζύγιό του. Μαλώνεις, μαλώνεις για χρόνια και νομίζεις ότι δεν πειράζει.Τα βρίσκεις και συνεχίζεις. Όμως η σχέση έχει κουραστεί. Και όταν μια μέρα ξαφνικά χωρίζεις, απορείς αφού δεν έγινε τίποτα σπουδαίο. Αλλά δεν χρειάζεται να γίνει ένα σπουδαίο. Η καταπόνηση για χρόνια κάποια στιγμή θα φέρει το σπάσιμο. Έτσι και το πανί που το βλέπει ο ήλιος καθημερινά κάποια στιγμή ξαφνικά θα διαλυθεί.
Μετά γυρνούσε σπίτι του, διάβαζε λίγο ακόμα και πήγαινε για ύπνο.Ήταν ήρεμος κι ευτυχισμένος.
Η μόνη με την οποία μιλούσε στην οικογένεια ήμουν εγώ.
Χτες με ειδοποίησε η κυρά Μάγδα ότι δεν είναι καλά. Πέταξα κι έφτασα δίπλα του σε μισή μέρα. Όταν μπήκα σπίτι του τον βρήκα στο κρεβάτι χάλια αλλά με καθαρές ριγέ πυτζάμες, τριζάτα σεντόνια, μια κούπα χαμομήλι και ένα βιβλίο στο χέρι.
Χαμογέλασε με όλο του το μούτρο όταν με είδε. Και μετά με μάλωσε που άφησα τις δουλειές μου και ήρθα.
-Τι κάνεις παππού; τον ρώτησα προσπαθώντας να κρύψω άτσαλα την αγωνία μου.
-Προσπαθώ να καταλάβω ποιες από τις 8 άγνωστες διαστάσεις του σύμπαντος είναι η πιο ωραία για να μετεγκατασταθώ, μου είπε και ανέμισε το βιβλίο.
Το πήρα στα χέρια μου. Ήταν ένα βιβλίο που ανέλυε τη θεωρία των ¨υπερχορδών¨,σύμφωνα με τους υπολογισμούς της οποίας υπάρχουν,όπως μου εξήγησε, παράλληλα σύμπαντα αόρατα για μας που ζούμε στις τρεις διαστάσεις.
Σοβαρά τώρα παππού, λες να αληθεύει αυτό; Λες να είμαστε κλεισμένοι σε μια γυάλα σαν ψάρια και να νομίζουμε ότι αυτό είναι όλο, ενώ έξω είναι το σπίτι, η πόλη, ο κόσμος, ο γαλαξίας; Λες να είμαστε κοντόφθαλμοι σαν χρυσόψαρα;
-Θα σου πω σε λίγο μετά λόγου γνώσεως, μου είπε και γέλασε περιπαικτικά. Με ξέρεις εμένα τι ψαχτήρι είμαι. Θα βρω τρόπο, θα βρω ταχυδρόμο με άδεια κυκλοφορίας μεταξύ συμπάντων και θα σε ειδοποιήσω. Υπόσχεση.
Σκάσαμε στα γέλια και αγκαλιαστήκαμε.
Το βράδυ πέθανε ήσυχα στον ύπνο του.
Και ξαφνικά κατάλαβα τι θα πει ακριβώς
«θανάτω θάνατον πατήσας» και τον ζήλεψα.
Καλό ταξίδι παππού. Θα χω το νου μου για τον ταχυδρόμο σου
Σαν αφηγημα είναι πιασαρικο, που όμως σε βαζει σε σκέψεις. Καλα και όμορφα όλα τα περι πολλαπλων διαστασεων και υπερχορδων τα ¨χόρτασα¨ με τον εξαίρετο επιστημονα Δημητρη Νανοπουλο..
Θα σταματησω, επισημαίνοντας μια φράση, που αναφέρει κάπως θριαμβευτικά η αφηγητρια
¨Θανατω θανατον πατησας¨
αγνοώντας προφανως το εσωτερικό του μήνυμα, που φέρνει στον απελπισμένο, το πρωτότυπο του, κι όχι το ερζάτζ της αφηγήτριας, που απλά προσπαθει να δημιουργήσει εντυπώσεις.
Ελάτε να δούμε τι σημαινει.Θανατω…θανατον πατησας.
Ο καημένος ο Μάρκος με τις τόσες ειρωνείες που του έκανα, δε μου έλεγε πάντα τι διαβάζει Θυμάμαι είχε ένα σκληρόδετο μπορντώ προσευχητάριο, τώρα που το βλέπω, γράφει Ιερά Μονή Προφήτου Ηλία Πρεβέζης, ούτε ξέρω πού το βρήκε, έξι χρόνια που ήμασταν μαζί,ουδέποτε πήγε στην Πρέβεζα.Μετά το απόγευμα, που γυρίζαμε στο σπίτι και τρώγαμε, για να ξεκουραστεί,
Διάβαζε Εσπερινό, Απόδειπνο Και Άλλα.Περνούσα από το καθιστικό, τον κοιτούσα και του κουνούσα το κεφάλι.Του έλεγα :
”τι λες, την ευχή ,την ευχή;”
Ο γλυκός μου, γελούσε και μου έλεγε
”ναι την ευχή, μόνο που λέω:
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τη Μ.”
Το πόσο αγαπούσε το Χριστό, το πόσο ασκείτο σε πράγματα αδιανόητα σε μένα,μέσα στον ελάχιστο χρόνο του πόσο διάβαζε Πατερικά κείμενα.
Διαβάζω τώρα τη Θεολογία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά,και βλέπω υπογραμμισμένα από το Μάρκο, τόσα και τόσα που με ξενίζουν:
άκτιστο φως, ουσία αμέθεκτος, ενέργειες
Τώρα τράβηξα άλλο του βιβλίο υπογραμμισμένο παντού, λέει:
Άγιου Μάξιμου Ομολογητού,400 Λόγοι περί Αγάπης.
Αυτό, πλην της εισαγωγής, που είναι λίγο στριφνή, φαίνεται βατό ακόμα και για αδαείς όπως εγώ.Και τώρα, πλάι στα σχετικά με το αντικείμενό του,βλέπω τόσα Πατερικά και μένω έκπληκτη.
Φιλοκαλία, που ούτε ξέρω τι είναι, πολλά Αγιορειτών, και αρκετά,κι αυτό μου κάνει εντύπωση γιατί δεν τον γνωρίζω, τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου, ενός ¨Ιερόθεου..¨
Ευτυχώς που πρόλαβα και σε βρήκα πριν μονάσεις του έλεγα.Και απαντούσε ”ο ιερός Χρυσόστομος, λέει πως δεν υπάρχει διαφορά Ό,τι κάνουν οι μοναχοί ισχύει και για μας στον κόσμο” τώρα που δε μας ακούει, σκέφτομαι γιατί;
Γιατί Του Φύλαγε Τέτοιο Θάνατο Κι Εγώ Το Τέρας Ζω;
Δεν λέω πως ήμουν καμιά άθεη, μα ούτε τυπική με την εκκλησία ήμουν,πλήρη άγνοια από τέτοια βιβλία είχα, άρα;
Όπως σου είχα γράψει, ξέραμε από την αρχή πως δεν υπάρχουν ελπίδες,στον ίδιο είπαμε πως ήταν μια ιάσιμη μορφή.Δεν ξέρω αν το είχε πιστέψει.Πάντως, τρεις μήνες πριν το τέλος, νοσηλευόμασταν στο Νοσοκομειο Τον πήραν για μια τομογραφία.Ρώτησε το γιατρό κι εκείνος του απάντησε είναι πάρα πολύ δύσκολη η περίπτωσή σου, μα στην Ιατρική ποτέ δε λέμε ποτέ.Από τότε ήταν σίγουρος.Κι αυτή τη στιχομυθία τη μάθαμε από το γιατρό όχι από τον ίδιο.
Ο Μάρκος ήταν η περίπτωση που. Ο Πάσχων Στήριζε Το Περιβάλλον Κι Όχι Το Περιβάλλον Τον Πάσχοντα.
Ο Μάρκος ήταν πάντα πολύ ήρεμος,δεν αγχωνόταν κι όταν τον ρωτούσα από πού αντλεί τη σιγουριά του, μου έλεγε διάφορα που δεν θυμάμαι, και το
”και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”.
Είχε πίστη, κι όταν του έλεγα,γιατί εγώ δεν μπορώ να ‘δω’, μου έλεγε ”όταν προσεύχεσαι να λες, Κύριε φώτισόν μου το σκότος” Όταν κατέρρεα κι έβγαζα τη ”μάσκα” της ψύχραιμης, μου έδειχνε μια εικόνα της Παναγίας του που είχε δίπλα του, και μου έλεγε:
”Μη στενοχωριέσαι, η Παναγία, των θλιβομένων η χαρά, δε θα σε αφήσει.Εγώ θα γίνω καλά, μη φοβάσαι”Ένα βράδυ, έσπασα και του είπα”Εγώ Θα Δώσω Τέλος, Αν Συμβεί Κάτι, Θα Δώσω Τέλος”
Ηταν, σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, τα μάτια του γίναν ζωηρά και μου είπε ”τέλος;μην την ξαναπείς αυτή τη λέξη! Θα Δώσουμε Τέλος, Να Χάσουμε Τον Παράδεισο;”
Φορούσε πάντα έναν ξύλινο σταυρό με ένα πέτσινο λουράκι, δεν τον έβγαζε ποτέ, ούτε στη θάλασσα.Μέσα στα νοσοκομεία, κρατούσε στην παλάμη του κι άλλον έναν.
Ούτε όταν αποκοιμιόταν δεν του έπεφτε.
Όταν έκλαιγα, μου έλεγε, κράτα το σταυρό και λέγε,
”Σταυρέ Του Χριστού Σώσον Ημάς Τη Δυνάμει Σου”,λέγε, ”χαίρε ξύλο μακάριο”, και άλλα που δεν τα είχα ακούσει ποτέ ούτε σε λειτουργίες..Εξουθενωμένος από τον πυρετό και τις θεραπείες, έλεγε
”Συ Ει Η Υπομονή Μου Κύριε”και μου έλεγε να το λέω κι εγώ.
Θυμάμαι ξεκάθαρα τις τελευταίες του φράσεις, μεσημέρι Δευτέρας 13 Σεπτέμβρη.Ήδη από την Κυριακή, μας είπαν οι γιατροί πως πέρασε σε
Γενικευμένη Πολυοργανική Ανεπάρκεια,μόνο η καρδιά του τον κρατούσε.Λίγες ώρες ή λίγες μέρες μας είπαν.Το μεσημέρι της Δευτέρας άνοιξε τα μάτια του και μου είπε:
”Να ξαναπαντρευτείς.Όταν άρχισα να έχω λυγμούς,μου κρατούσε το χέρι αδύναμα,και μου είπε
”μη φοβάσαι, είμαι καλά,
¨εικων ειμι της αρρητου δοξης του¨
Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια.
Έπεσε σε κώμα.
Τρίτη 14 Του Σεπτέμβρη,5:42 .
Το Απόγευμα Έ φ υ γ ε
Οχτώ περίπου μήνες μετά,όταν στοιχειωδώς επανεντάχτηκα,τα είπα αυτά τα λόγια στο γέροντα στη μονή Μ…”Αχ παιδάκι μου, μου λέει, να ήξερες τι σημαίνει αυτό, να ήξερες πού είναι τώρα, κι εσύ κλαις.”
Αυτός ήταν ο Μαρκος Και για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τι ακριβώς συνέβη, ας σκεφτούμε τα εξής:
Ο Μάρκος μέσα σε μια εβδομάδα είδε μπροστά του να ξετυλίγεται ένα προσωπικό δράμα.Είδε, ο απόγονος του να χάνεται. Όσοι έχουν κάποια εμπειρία από αποβολές σε τέτοιο στάδιο εγκυμοσύνης, γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάμε.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, πρόβαλλε, απειλητικά μπροστά του το πρόσωπο του θανάτου, με μία λίαν επώδυνη μορφή.Στη συνέχεια, είδε το τέλος να έρχεται και σιγά – σιγά να αποχωρίζεται από οτιδήποτε τον συνδέει με τη ζωή.Και μάλιστα αυτό να γίνεται μέσα σε πόνους. Είδε ακόμη και αυτή του την ομορφιά να χάνεται,να πνίγεται μέσα στα ‘σχήματα’ της χημειοθεραπείας.
Κι όλα αυτά, ενόσω τα ‘Είχε’ Καλά Με Το Θεό,Ήταν Σωστός Στις Υποχρεώσεις Του.Και όμως.Ο Μάρκος, Όμως Δεν Λύγισε.
Δέχτηκε Τον Σταυρό Που Μας Υποσχέθηκε Ο Χριστός.Τον Αγάπησε Τον Σταυρό Του, Τον Αγκάλιασε,Τον Φίλησε Και Τον Κουβάλησε Πρόθυμα Μέχρι Το Τέλος.
Άραγε είναι τυχαίο που ο Μάρκος ‘έφυγε’ την ημέρα της υψώσεως του Σταυρού,Σταυρού που τόσο αγάπησε ώστε να λέει κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας του τους Χαιρετισμούς του Σταυρού;Και τι έγινε στο τέλος;
Απλά, για εμάς, ένα θαύμα Τα τελευταία του λόγια ήταν ένα απόσπασμα από τη νεκρώσιμη ακολουθία, που υποδήλωνε με σαφέστατο τρόπο, πως έφθασε το καθ’ ομοίωσιν, ότι αγίασε.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως παραληρούσε.Ναι θα μπορούσε να είναι και έτσι.Αλλά, ξυπνώντας κάποιος από κώμα προερχόμενο από πολυοργανική ανεπάρκεια εφόσον άρχιζε να παραληρεί, το πιο λογικό θα ήταν να χρησιμοποιεί στο παραλήρημα του φράσεις και εικόνες που χρησιμοποιούσε κάθε μέρα, και να τα συνδέει αυτά με τρόπο ασυνάρτητο αρκετές φορές.Μόνο, που στην προκειμένη περίπτωση, αυτά τα λόγια
‘Ε ι κ ώ ν ειμί της αρρήτου δόξης Του’
δεν περιέχονται σε κανενα προσευχητάριο, δεν λέγονται από κανέναν Χριστιανό,στις προσευχές που κάνει κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Το πιο λογικό, εφόσον παραληρούσε, θα ήταν να λέει διάφορες προσευχές που συνήθιζε να διαβάζει κάθε μέρα.Βέβαια, όλα όσα έλεγε ο Μάρκος ήταν απολύτως λογικά, και έβγαζαν νόημα.Δεν παραληρούσε ο Μάρκος.
Τι συνέβη; Τίποτα το ιδιαίτερο Απλά
Έτσι ‘Φ ε ύ γ ο υ ν’ Οι Άντρες,
Έτσι ¨Κοιμούνται¨ Οι Άγιοι,
Έτσι Παίρνει Σάρκα Και Οστά
Το : Θανάτω Θάνατον Πατήσας…
Χαιρετε.
https://kosmaser.wordpress.com/2013/04/03/
Τωρα μπορειτε να συγκρινετε τις δυο ιστοριες.
Και οι δυο έχουν μια πορεία..
Και οι δυο έχουν μιαν ιστορία.
Και οι δύο εχουν πόνο με διαφορετικο υποστρωμα η κάθε μια..
Και οι δυο μιλούν για θανατο..απλά, καρδιακα, δημοκρατικά , άλλωστε ο θανατος είναι ο μεγαλύτερος δημοκρατης..
Και οι δυο αναφέρουν το μεγαλειωδες
Θανατω θανατον πατησας.
Μονο που η μια έχει μέλλον, για την άλλην οψόμεθα.
Χαιρετε.
