Η φύσις του ανθρώπου είναι η ίδια.
Ο άνθρωπος μετά την πτώση του ρέπει προς την δεισιδαιμονία.
Αραγε:
Που σταματάει η δεισιδαιμονία και που αρχίζει η αληθινή πίστις;
Ένας άνθρωπος, ο οποίος νομίζει ότι ακολουθεί την διδασκαλία του Χριστού, και απλα Πηγαίνει στην Εκκλησία κάθε Κυριακή και
Κοινωνεί κατά τακτά διαστήματα
Που κάνοει αγιασμούς ευχέλαια , παραμένοντας στο γράμμα και όχι στο πνεύμα του νόμου, αυτός δεν ωφελείται ιδιαίτερα από την Ορθοδοξία
Μετά ένας άλλος, που προσεύχεται αποκλειστικά για την μέλλουσα ζωή, για τον εαυτό του και για τους άλλους, και αδιαφορεί γι’ αυτήν την ζωή, αυτός πάλι δεν ωφελείται ιδιαίτερα από την Ορθοδοξία.
Η μία τάσις εκπροσωπείται από τον παπά της ενορίας και όσους μαζεύονται γύρω του με το παραπάνω πνεύμα Ενω η άλλη εκπροσωπείται από έναν Γέροντα σε μοναστήρι.
Εφ’ όσον οι δύο αυτές τάσεις δεν είναι επικεντρωμένες γύρω από την κάθαρση και τον φωτισμό από πατερικής απόψεως, είναι λανθασμένες ως προς εκείνο που επιδιώκουν.
Όσο όμως είναι επικεντρωμένες γύρω από την κάθαρση και τον φωτισμό και εφαρμόζουν την Ορθόδοξη Πατερική αγωγή, για την απόκτηση της νοεράς προσευχής τότε μόνον τα πράγματα τίθενται πάνω σε ορθή βάση.
Αυτές οι δύο τάσεις είναι υπερβολές προς τα δύο άκρα. Δεν έχουν αυτές οι τάσεις κοινόν άξονα.
Ο κοινός άξονας που διακρατεί την Ορθοδοξία και διατηρεί την συνοχή της, ο ένας και μοναδικός της άξονας επάνω σε όλα τα θέματα που την απασχολούν και ο οποίος τοποθετεί τα πράγματα πάνω σε ορθή βάση, όταν λαμβάνεται υπ’ όψιν,είναι ο άξονας:
Κάθαρσις – φωτισμός – θέωσις.
Οι Πατέρες δεν ενδιαφέρονται για το τι θα συμβή στον άνθρωπο μετά θάνατον αποκλειστικά, αλλά εκείνο κυρίως που τους ενδιαφέρει είναι το τι θα γίνη ο άνθρωπος
σ’αυτήν τη ζωή.
Μετά θάνατον δεν υπάρχει θεραπεία του νοός, οπότε πρέπει σ’ αυτήν τη ζωή να αρχίση η θεραπεία, διότι :
Εν τω Άδη ουκ εστι μετάνοια.
Γι’ αυτό η Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι υπερκοσμική ούτε μελλοντολογική ούτε εσχατολογική, αλλ’ είναι καθαρά ενδοκοσμική.
Διότι το ενδιαφέρον της Ορθοδοξίας είναι για τον άνθρωπο
σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ αυτήν την ζωή, όχι μετά θάνατον.
Η κάθαρση κι ο φωτισμός για ποιον λόγο χρειάζονται ;
Μηπως για να παμε στον Παράδεισο και να αποφύγουμε την Κόλαση;
Τι ακριβως ειναι η κάθαρση και ο φωτισμός, και για ποιον λόγο επιδιώκονται από τους Ορθοδόξους;
Για να δώσει καποιος απάντηση στην ερώτησι αυτή, πρέπει να κατέχει το βασικό κλειδί :
Όλοι οι άνθρωποι επάνω στην γη έχουν το ίδιο τέλος από Ορθόδοξη θεολογική άποψη.
Είτε είναι κανείς Ορθόδοξος είτε Βουδιστής είτε Ινδουϊστής είτε αγνωστικιστής είτε άθεος, ο,τιδήποτε και αν είναι, κάθε άνθρωπος επάνω στην γη, είναι προωρισμένος να δη την δόξα του Θεού.
Θα δη την δόξα του Θεού κατά το κοινό τέλος της ανθρωπότητος κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.
Όλοι οι άνθρωποι θα δουν την δόξα του Θεού, και από αυτής της απόψεως έχουν το ίδιο τέλος.
Όλοι βέβαια θα δουν τη δόξα του Θεού, αλλά με μία διαφορά:
Οι μεν σεσωσμένοι θα δουν την δόξα του Θεού ως Φως γλυκύτατον και ανέσπερον,
Οι δε κολασμένοι, θα δουν την ίδια δόξα του Θεού ως πυρ καταναλίσκον σαν φωτιά που θα τους καίει.
Αυτό, το ότι όλοι θα δούμε την δόξα του Θεού, είναι ένα αληθινό και αναμενόμενο γεγονός.
Το να δη κανείς τον Θεό, δηλαδή την δόξα Του το Φως Του, αυτό είναι κάτι που θα γίνη
είτε το θέλουμε είτε όχι.
Η βίωσις όμως αυτού του Φωτός θα είναι διαφορετική στους μεν από τους δε.
Οπότε το έργο της Εκκλησίας δεν είναι να μας βοηθήσει να δούμε αυτήν την δόξα, διότι αυτό θα γίνη οπωσδήποτε.
Το έργο της Εκκλησίας εστιάζεται στο πως θα δη ο κάθε άνθρωπος τον Θεό.
Ό χ ι στο αν θα δει τον Θεό.
Δηλαδή το έργο της Εκκλησίας είναι να κηρύττει στους ανθρώπους ότι υπάρχει Θεός αληθινός, ότι ο Θεός αποκαλύπτεται είτε ως Φως είτε
ως πυρ καταναλίσκον, ότι όλοι
οι άνθρωποι κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα δούμε
τον Θεό , και να προετοιμάζει τα μέλη της,ώστε να δουν τον Θεό όχι σαν φωτιά αλλά σαν Φως.
Αυτή η προετοιμασία των μελών της Εκκλησίας, καθώς και όλων των ανθρώπων, που θέλουν να δουν τον Θεό ως Φως, είναι στην ουσία της μία θεραπευτική αγωγή, η οποία πρέπει να αρχίση και να τελειώση
σ’ αυτήν τη ζωή.
Πρέπει σ’ αυτή τη ζωή να γίνη η θεραπεία και να περατωθή.
Διότι μετά θάνατον ουκ εστι μετάνοια.
Αυτή η θεραπευτική αγωγή είναι η ουσία και το κύριο περιεχόμενο της Ορθοδόξου Παραδόσεως ως και η κύρια μέριμνα της Εκκλησίας.
Συνίσταται δε και αποτελείται από στάδια πνευματικής αναβάσεως:
Την κάθαρση από τα πάθη,
Τον φωτισμό από το ΑγίοΠνεύμα
Την θέωση, από το Αγίο Πνεύμα .
Συμβαίνει δε και τούτο:
Αν δεν φθάση κανείς τουλάχιστον σε κατάσταση μερικού φωτισμού σ’ αυτήν την ζωή, δεν μπορεί να δη τον Θεόν σαν Φως ούτε σ’ αυτήν την ζωή, αλλά ούτε και στην άλλη ζωή
Έτσι είναι φανερό ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο
όπως είναι αυτήν την στιγμή.
Κι εκείνος, που χρειάζεται θεραπεία, είναι ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος έχει και την ευθύνη ενώπιον του Θεού ν αρχίση αυτό το έργο σήμερα, σ’ αυτήν την ζωή, διότι σ’ αυτήν την ζωή μπορεί. Όχι μετά θάνατον.
Κι αυτός ο ίδιος είναι εκείνος, που θα αποφασίση για το αν θα ακολουθήση τον δρόμο της θεραπείας ή όχι.
Ο Χριστός είπε: Εγώ ειμί η οδός.
Η οδός προς τι;
Όχι μόνον προς την άλλη ζωή.
Είναι πρώτα η οδός σ’αυτήν την ζωή.
Είναι η οδός προς τον Πατέρα Του και Πατέρα μας.
Αποκαλύπτεται στον άνθρωπο πρώτα σ’ αυτήν την ζωή και του δείχνει τον δρόμο προς τον Πατέρα.
Αυτός ο δρόμος είναι ο Χριστός.
Αν ο άνθρωπος δεν Τον δει
σ’ αυτή τη ζωή τουλάχιστον με την νοερά αίσθηση,
δεν θα δη τον Πατέρα, δηλαδή το Φως του Θεού ούτε στην άλλη ζωή
π. Ιωάννης Ρωμανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου