Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΤΗΣ ΝΑΪΝ..

 

Posted on 6 Οκτωβρίου, 2018 by kosmaser

 

 

 

 

Η Ευαγγελικη εικονα, εντυπωσιακή. 

Απ τη μια η ακολουθια του Χριστού, να μπαίνει πανηγυρικά στην πόλη της Ναϊν, ακριβως τη στιγμή που μια Νεκρικη πομπή Βγαίνει Με Θρήνους Από Αυτήν . 

Παράδοξο.Αφυσικο.Αλλοκοτο.

Η ζωή να συναντιέται μετωπικά με τον θάνατο .

Μια εκκωφαντικη σιωπή πριν την καταιγίδα πού προϊδεάζει  χαρά  

 

 

 

 

 

Μια εικόνα πού αποτυπωνει την οικονομία του Θεου. 

Όταν ο  Θεός εισέρχεται 

(στον κόσμο) 

εν προκειμενω στη πόλη Ναϊν.

Ο θάνατος τρεπεται σε φυγή 

Γιατί ο ανθρωπος δεν πλάσθηκε για να πεθαινει ,Ουτε ο θανατος ειναι φυσικο δημιουργημα.

Μονον ετσι μπορούμε να καταλάβουμε το γεγονος, 

της μη συμφιλιώσεως μας με τον θάνατο, απλά γιατί είναι έξω από μας.

Ο κάθε θάνατος είναι παραλογισμός, πού θυμίζει στον άνθρωπο την αποστασία και την αδυναμία του να ζήσει κατά χάριν αθάνατος αλλα και την εν γενει ροπή του προς το κακό.

 

 

 

 

 

 

 

Ο θάνατος αναφέρεται βιβλικα, ως ανάσχεση της διαιώνισης της αμαρτίας. 

Και οντως είναι ετσι.  

Μόνον έτσι μπορούμε να νοήσουμε τον θάνατο  ώς δώρο παραχώρηση του Θεού αλλά ποτέ 

ως υπαιτιότητα Του.

 

 

 

 

 

 

Εξ άλλου η Μνήμη θανάτου δεν είναι θέλξη προς τον θάνατο, αλλά  συναίσθηση πως απόκειται  τοις ανθρώποις  

άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις. 

Αν ο θάνατος ήταν  ευεργετικός  δεν θα είχαμε θάνατο του Χριστού ούτε κάθοδο στον Άδη.

Ο Χριστός είναι ο τελευταίος νεκρός. 

Ο θάνατος του Χριστού στον Σταυρό είναι  Ο Τελευταίος Θάνατος. 

Μετά μιλάμε για κοίμηση  για Κοιμητηρια κι όχι νεκροταφεια. Και πιστευουμε πως Η κοίμηση προϋποθέτει εγρήγορση,

και κοινή ανάσταση 

Αυτό είναι το ζητούμενο και αυτό μας απασχολεί ιδιαίτερα.Γιατί, η πίστη και η προσδοκία μας δεν είναι θανατοκεντρική, αλλά  αναστάσιμη.

To Ευαγγέλιο είναι πολύ σκληρό για πολλούς γονείς ,πού έχασαν τα παιδιά τους, και γενικότερα για όλους μάς πού βιώνουμε το πένθος της απώλειας, δηλαδή για όλους ανεξαιρέτως. 

Τί το παραπάνω είχε αυτή η χήρα στην Ναΐν   απ’όλες τις μητέρες πού θρηνούν τον χαμό των παιδιών τους; 

Τί το παραπάνω είχαν οι συγγενείς του Λαζάρου και ο Ιάειρος απ’όλους τους πενθούντες της γης; 

Τί το ιδιαίτερο είχαν αυτοί οι νεκροί πού ανέζησαν και δεν ανέζησαν όλοι οι άλλοι και μάλιστα οι προσφιλείς μας;

 

 

 

 

 

 

 

Ο Χριστός δεν ανέστησε τους παραπάνω για να ζήσουν αιώνια από κει και πέρα, για να ζήσουν σαν  νεκροζώντανοι  ή κατά χάριν αθάνατοι,σε διαφορά από όλους τους άλλους ανθρώπους

Γιατί και ο νέος της Ναΐν και ο Λάζαρος  και η κόρη του Ιάειρου σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή  ξαναέζησαν τον θάνατο. 

Όλα αυτά έγιναν και συνέβησαν για να πιστοποιηθεί ζωντανά πώς ο Χριστός είναι η Ανάσταση και η Ζωή ο Κύριος του Θανάτου και πώς Η Κ ο ι ν ή  Ανάσταση Είναι Τόσο Ασφαλής Και Σίγουρη  Όσο Η Βιολογική Ζωή και πώς ο θάνατος είναι μια πραγματικότητα πού θα καταργηθεί Το πένθος της απώλειας δεν πρέπει να καταλογίζεται με ηθικιστικό τρόπο ως αμαρτία.  

Πολλές φορές το βλέπουμε σαν αναισθησία ή μοιρολατρεία ή πώρωση ανωτερότητας,σε χριστιανούς ανθρώπους, και διακρίνουμε πώς ο αδιάκριτος ευσεβισμός μας καθιστά θηρία αναίσθητα.

Απ το ιδιο αίμα και το χώμα είμαστε με τον εκλιπόντα γι αυτό και επαναστατούμε και θλιβόμαστε. 

Αλίμονο  σ αυτόν πού δεν δακρύζει. 

Η θεός ή δαίμονας είναι, δεν είναι κάτι το ανθρώπινο.Όμως η απελπισία είναι χειρότερη από τον ίδιο τον θάνατο. Είναι η εικόνα του νεκροζώντανου ανθρώπου. 

Όλα με μέτρο.  Χρειάζεται μια συναίσθηση και μια προετοιμασία  ανά πάσα στιγμή πού διαφεύγει  στον άνθρωπο σχεδόν πάντα. 

Γιατί διψάμε για ζωή, διψάμε για να νικήσουμε την ζωή κι όχι για να νικήσουμε τον θάνατο και την ιδέα του, ως κάποιο βαθμό πάντα. 

Όσο ο άνθρωπος είναι δεμένος με τον θάνατο τόσο είναι κι εξαρτημένος και από την ζωή. 

Αυτό Είναι Κατι Ανθρώπινο Δεν Είναι Μεμπτό. Απλά μας αποξενώνει από την ιδέα του θανάτου Που Είναι Αφύσικος Όσο Και Αναμενόμενος. 

Όμως έχουμε κι ένα άλλο είδος πένθους, το οποίο  με παράδοξο τρόπο μακαρίζεται. 

Ο Κύριος μακαρίζει τους πενθούντες γιατί θα παρηγορηθούν  και αυτούς πού κλαίνε γιατί θα γελάσουν αναφέρεται στο πένθος  της διαρκούς, ζωντανής και εσωτερικής μετάνοιας, για την αμαρτία την δική μας, και την αμαρτία του κόσμου, πού ταπεινώνει και εξημερώνει τον άνθρωπο και τον καθιστά να έχει διαρκώς μνήμη Θεού και μνήμη θανάτου.

 

Οι κατά Θεόν πενθούντες μπροστά στον άκαιρο θάνατο ενός παιδιού συναισθάνονται μιαν άλλη πραγματικότητα: 

Πως δεν προλαβε ο εκλιπών, να ερθη σε επαφη με τα δεινά τις αμαρτίες και τα πάθη του κόσμου. Τα δάκρυα αφορουν κατά κυριο λόγο τους ίδιους,  πού ενώ τους δίδεται καιρός, χρόνος στη ζωή  παραμένουν  αμετανόητοι και πωρωμένοι χωρις να βαζουν αρχή μετανοιας. 

Γι αυτό και ο διαρκώς πενθών θρηνεί για τα ατιμασμένα γηρατειά, στα οποία η συνήθεια παγίωσε την αμαρτία, παρά για την κοίμηση  ενός νέου ανθρώπου.

Δεν σώζεται αυτόματα ο ακαίρως  αποθανών  αποδημεί όμως συνηθέστερα με ελαφρύτερο φορτίο.