Τόν τελευταῖο καιρό αἰσθάνομαι δύο διαφορετικές καταστάσεις. Διαβάζω καί γράφω γιά τήν Ὀρθόδοξη θεολογία, τήν ὀρθόδοξη νηπτική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί ἐνθουσιάζομαι καί εὐφραίνομαι γιά τό ὕψος τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας καί τῆς ὀρθοδόξου ἡσυχαστικῆς ζωῆς.
Κάνω τήν τελευταία διόρθωση τοῦ βιβλίου γιά τήν «πατερική καί σχολαστική θεολογία». Ὅμως, ὅταν θελήσω νά ἀγγίξω μερικές πονεμένες καί τραυματισμένες πλευρές τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό ὅπου ρέει ἄφθονο αἷμα, τότε δοκιμάζω καί ἐγώ μιά ἀφόρητη θλίψη, ἕνα μεγάλο πόνο.
Κάπως ἔτσι αἰσθάνονται καί οἱ χειρουργοί ἰατροί. Διαβάζουν καί γράφουν διάφορα θεωρητικά βιβλία περί ἰατρικῆς χειρουργικῆς, ἀλλά ὅταν πιάνουν τό νυστέρι γιά νά κάνουν ἐγχειρήσεις, τότε ἀγγίζουν τίς πληγές τοῦ σώματος τῶν ἀσθενῶν καί πολλές φορές τά αἵματα πέφτουν ἐπάνω τους, ματώνονται καί τά ροῦχα τους.
Μιά τέτοια ἀντίληψη ἔχω τόν τελευταῖο καιρό. Τό νά γράφω γιά θεολογικά, νηπτικά καί πνευματικά θέματα εἶναι εὔκολο καί ἴσως καί εὐχάριστο.Ὅμως ὅταν θέλω νά γράψω γιά τίς «ἐκκλησιολογικές πληγές», συναντῶ τίς ἀντιδράσεις τῶν τραυματισμένων καί πληγωμένων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί πέφτει πάνω μου τό αἷμα πού τρέχει ἀπό αὐτές τίς πληγές.
Σκέπτομαι ὅτι πολλή ἀρρώστια ὑπάρχει μέσα στήν Ἐκκλησία ἀπό μέλη της, ἄλλοτε λόγῳ ἁμαρτιῶν, ἄλλοτε λόγῳ ζηλωτισμῶν καί μάλιστα ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ.
Ἐπίσης παρατηρῶ ὅτι μερικοί εἰδήμονες καί μή, ¨γράφουν θεολογικές ἐκθέσεις ἰδεῶν ¨καί ἀστυνομικές ἀναλύσεις, χωρίς πόνο, δίχως δάκρυ, στεκόμενοι σέ ἀπόσταση γιά νά μή λερωθοῦν καί ματώσουν.
Ὅπου κι ἄν κοιτάξη κανείς θά δῆ πληγές, αἵματα, πόνους. Καί κράζει:
«Κύριε, σῶσον τούς εὐσεβεῖς»
Ν.Ι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου