Ο ¨Χρονος, Και Ο Χώρος ", Οριοθετούν Τη Βιωτή Μας και πολύ συχνά τη νοηματοδοτούν Χωρίς ημερομηνίες και τόπους, καταρρέει η αρχή, το μέσον και το τέλος της ίδιας της ύπαρξης, και καταργείται η λογική συνοχή των πραγμάτων και του κόσμου.Η έννοια Του Εκκλησιαστικού Χωροχρόνου Αποτελεί Ένα Μυστήριο που, όταν δεν αντιμετωπίζεται με αδιαφορία, προκαλεί μάλλον Αμηχανία.Είναι φανερό, ωστόσο, ότι η ζωή της Εκκλησίας υπερβαίνει τους όρους του χρόνου και του χώρου με την έννοια που αυτοί σηματοδοτούν την καθημερινότητά μας και κινείται σε διαστάσεις που μας αποκαλύπτουν την Αιωνιότητα.
Έχουμε Συνηθισει Να Αντιλαμβανομαστε Το Παρελθον, Το Παρον Και Το Μελλον, αλλά και το Εδώ Και Το Εκεί, Το Άνω Και Το Κάτω, σαν αντικειμενικές συντεταγμένες που προσδιορίζουν Το Γενέθλιο, Τη Ζωή Και Τον Θάνατο.Ο εορταστικός και λειτουργικός κύκλος έρχεται να βεβαιώσει του λόγου το αληθές: "Σήμερον γεννάται εκ παρθένου ο δρακί την πάσαν έχων κτίσιν","Χθές συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι","Σήμερον ο ουρανού και γης ποιητής παραγίνεται σαρκί εν Ιορδάνη",Ο εκ Προφήτου Προφήτης... Σήμερον Υπ Ανόμου Βασιλέως Την Κάραν Απετμήθη","Σήμερον άπασα κτίσις αγάλλεται, ότι το Χαίρε σοι, φωνεί αρχάγγελος".Στον Μεγάλο Κανόνα του Αγ. Ανδρέα αρχιεπισκόπου Κρήτης του Η' αιώνα, ο ίδιος ο άγιος "μυσταγωγεί" παρούσης και της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας που ο βίος της θέλει να έχει ζήσει έναν αιώνα πρίν. Χωρίς τέλος οι αναφορές.
Στην εικόνα της Πεντηκοστής ο Απ. Παύλος -ενίοτε μαζί με τον Λουκά και τον Μάρκο- συμπαρίσταται με τους αποστόλους στο γενέθλιο της Εκκλησίας, ενώ οι ιστορικές πηγές τους συγκαταλέγουν μεταγενέστερα στους κόλπους της. Το Πνεύμα το Άγιο "όπου θέλει πνεί".Στην εικόνα της Μεταμορφώσεως οι μαθητές εικονίζονται σε τόπο κοινό με τον Μωϋσή και τον Ηλία. Οι χορείες των Αγγέλων, των Προφητών, Αποστόλων, Πατέρων και Μαρτύρων μαζί με τα πρόσωπα των κεκοιμημένων δικαίων "παρεστήκασι" και συνεορτάζουν σε τόπο κοινό με αυτό των ζώντων.Οι παρόντες γίνονται "ομόχωροι" και σύγχρονοι με τους απόντες, τα πρόσωπα της Παλαιάς με αυτά της Καινής Διαθήκης, εναγκαλίζονται όλοι "εν πόλει ζώντος Θεού".Η έλλειψη της ζωγραφικής προοπτικής στη Βυζαντική αγιογραφία ,προϋποθέτει το ίδιο μυστήριο. Τα όρη, τα σπήλαια, οι ναοί, τα πρόσωπα βρίσκονται όλα σε πρώτο πλάνο, χωρίς βάθος, χωρίς απόσταση. Ενώ η ασυμμετρία και ανομοιότητα της Βυζαντινής αρχιτεκτονικής φανερώνουν την απουσία της στατικότητας, αυτό το αναποδογύρισμα της συμβατικής μας αντίληψης για τη δομή του χώρου: "Η σύνθεση στο βυζαντινό οικοδόμημα αρχίζει από τα πάνω προς τα κάτω και όχι αντιστρόφως".Αυτό που διαφοροποιεί τον χώρο και τον χρόνο της ζωής της Εκκλησίας είναι ότι "περιγράφει", με αποφατικό πάντοτε τρόπο, τις "διαστάσεις" του Θεού:το άπειρο, το αχώρητο, το απερινόητο, "το άρρευστον, το άτρεπτον, το αναλλοίωτον". Κι έτσι αποκαλύπτεται ότι αυτό που συγκροτεί τη ζωή της Τριαδικής Θεότητας ,και κατ' επέκταση την Εκκλησία ,δεν είναι οι κοσμολογικές διαστάσεις της κτίσης, αλλά κάτι πολύ ουσιαστικότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου