Posted on Απρίλιος 22, 2013 by kosmaser
Εδώ και χρόνια, η ελληνική πραγματικότητα, κυριαρχείται απο μιαν απόλυτη τρομολαγνεία Ενα βασανιστικό πόνο, μιαν απόγνωση, ένα μίσος, μιαν οργή,μιαν απαξίωση, και έναν εκμηδενισμο.
Οι όποιοι ¨κρατούντες¨ διαχειρίστηκαν δισεκατομμύρια προκειμένου να μας χαρίσουν ένα ψεύτικο όνειρο.
Αρχικά την υπερηφάνεια των εξωνημένων,άνευ ουσίας, πλημμυρισμένων με αναβολικά Ολυμπιακών αγώνων, και στη συνέχεια, στον απόηχο, ένα διάλειμμα ραστώνης και υπερ-δανεισμού για αγορά ψεύτικων ονειρων
Οταν τα όνειρα όμως καταντούν αγοραία, όπως κι ο θλιβερός έρωτας,τότε ο άνθρωπος είναι πλέον ώριμος να δεχθεί τον πόνο που είναι όπως το ουδέτερο στην ηλεκτρική μας παροχή.
Οπου για να έχουμε ροή ενεργείας, χρειάζονται και τα δύο Φάση, Και Ουδέτερο.Ευδαιμονία Και Πόνος.Χαρά και λύπη.
Ολα αυτα τα χρόνια βιώνουμε μια κυρίαρχη ευδαιμονο-λατρεία έναν απίστευτης οδύνης ανθρώπινο ευτελισμο που φτάνει μέχρι τον απονενοημένο θάνατο.
Ο πόνος είναι πέλαγος απέραντων δυνατοτήτων που Όταν αξιοποιηθεί θεραπεύει όντως τον άνθρωπο.
Η κυρίαρχη ασθένεια, της εποχής μας, έγκειται στην ψευδαίσθηση της υπερηφάνειας, ότι κάτι είμαστε κάτι πετύχαμε Κλέψαμε μια δυο στιγμές δημοσιότητας
Ο πόνος ο σωματικός,ο κάθε είδους ο πονοκέφαλος, ο μυϊκός, αλλά κι ο φοβερός ψυχικός παραδόξως καθαρίζει την καρδιά αλλά μονο προσωρινά η μόνιμη κάθαρση έρχεται όταν η καρδιά πλημμυρίσει από την αληθινή χαρά.
Λέει ο Αββάς Ισαάκ, στα γνωστικά του κεφάλαια.Όταν η χαρά αρχίσει να γεννιέται μέσα στην καρδιά, τότε ο άνθρωπος ξεχνά την κούραση, τα βάσανα, το φόβο του θανάτου.
Είναι σίγουρος γι’ αυτό που ζει γιατί είναι τελείως μεθυσμένος, τόσο που αν θελήσει να δοξολογήσει τον Θεό και να εξομολογηθεί τη χαρά του δεν το μπορεί.
Η γλώσσα του σπαρταρά από τη χαρά αδυνατώντας να Τον δοξολογήσει, μόνο ψελλίζει σαν βρέφος, και μιλά στον Θεό σαν μικρό παιδί που μιλά στον πατέρα του.
Η μεθυστική αυτή χαρά καθαρίζει την καρδιά»
Αββά Ισαάκ, Λόγοι Α’ – Γ’, Γ’. Ποικίλα Γνωστικά Κεφάλαια
Όταν ο ασκητής, αποκτήσει την χαρμόσυνη τούτη ελπίδα, τότε παύει κάθε πόνος, και τα βάρη της εργασίας του ελαφραίνουν. Αφήνει πλέον την ¨διακονία¨ του φόβου, Και Αρχίζει Να Εργάζεται Την Διακονία Της Αγάπης.Ενώ πριν ο μακρύς δρόμος που είχε μπροστά του τον φόβιζε, τώρα η καρδιά του, λυτρωμένη από τον φόβο, αποκτά σιγά σιγά ακλόνητη πίστη.
Με σταθερή καρδιά και νου υψηλό, ο ασκητής αυτός δεν στρέφει πλέον ποτέ το βλέμμα στον κόσμο τούτο.
Κι από τούτην την στιγμή, μια ελπίδα των μελλόντων ενεργοποιείται μέσα στην ψυχή του, και την πλημμυρίζει διαρκώς με χαρά. Ο κόσμος χάνεται από τα μάτια του, χωρίς να ξέρει το πώς. Το μόνο που γνωρίζει η ψυχή του είναι να αγάλλεται κάθε στιγμή, σαν να κατοικούσε ήδη στον νέο κόσμο.
Παντού παγίδες, για τον χριστιανό, που μακρυά απο τον Ποιμένα-Γέροντα, πασχίζει να κρατήσει ζωντανή την αίσθηση της προσωπικότητάς του,που απ την άλλη, προσπαθεί, να επιβιώσει σε ένα νοσηρό περιβάλλον,γεμάτο τοξικά στοιχεία, που τον σπρώχνουν στην άβυσσο της ανυπαρξίας.
Χαιρετε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου