ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ…

¨ ώρα 5μμ. στο πούλμαν¨Κυρία Κ….σας άρεσε ο περίπατός μας;

Εγώ απλά , χαμογέλασα πικρά.Σε λίγο Δεν μου είπες σου άρεσε η εκδρομή.Θα ξανάρθεις σε επόμενη¨εξοδο¨ της χορωδίας μας;

Χαμογέλασα με περισσότερη πίκρα, στον σύζυγο, απαντώντας θα καταλάβεις την επόμενη φορά πόσο μου άρεσε   

Και έμεινα αρκετές ώρες,  μ αυτή την πικρία για τον χρόνο που έχασα; 

Σκεπτομουν ολη την ωρα.Επρεπε να κανω την υπέρβαση να συνοδέψω,ως αποκλειστική, ως ιδιαιτέρα, ως σύζυγος.

Όμως πάλι αφού τίποτα απ΄αυτά δεν είμαι ή τουλάχιστον, νομιζω ότι δεν ειμαι.

Μια κι ένα απέραντο κενο βασιλευει 

(αιτια ή αναιτια δεν ξερω.) 

μεσα μου.Περνανε ιδεες απ το μυαλό μου Μηπως η καταθλιψη, που λεει και ξαναλέει ο¨φιλος¨ που σαν ξεμυαλιστικη ομιχλη κατεβαινει και τα σκεπαζει όλα. Ομως πάλι, πως καταθλιψη.

Αφου θεωρω τον εαυτό μου, ενεργό μελος της Εκκλησιας. Δεν χανω Λειτουργια, εκδηλωση, ομιλια,παρακληση,εκπαδευτικη εκκδρομη, προσκυνηματα πως γινεται κι ένα ενεργο μελος, να μπαινει σε καταθλιψη.

Τί κανω λάθος άραγε;

Ερωτηματα, χιλιαδες ερωτηματα,να με βασανιζουν,καθως παρακολουθω τα απολιθωματα των 70+να τραγουδανε¨παμε σαν άλλοτε.¨σκεπτομαι την απογνωση τους για τον χρονο που φεύγει, και τις χαρες που¨μικραίνουν¨κι εγω να πασχιζω  να περιφρουρήσω τα της διατροφής του συζυγου μου,  που εχασε το μετρο, καθως  κάθε μερα βυθιζεται στην νιρβανα  της νοητικης αποχαυνωσης,της περιχυμένης με τη σαντιγυ  της παρωχημενης γνωσης,  της ¨γραμμικης  Β που χαιρεται να εξηγει σε αυτια μη ακουοντων.

Για μια ακόμη φορά, δεν πέτυχα τίποτα, αντίθετα ¨μάτωσα ¨ πάλι ψυχικα,   από την ¨ανυπακοή¨ του σε δύο πρόσφατες εντολές ιατρών του,να είναι προσεκτικος στο φαγητό του Ακουσιο το ερωτημα, αυθορμητα ανεβαινει από μεσα μου.  

Γιατί τελικά μόνον εγώ φθείρομαι, ενώ   ο καλός μου  πλέει σε πέλαγη ευτυχίας, ¨προικα¨από  ένα ιδιαίτερο εγκεφαλικό. προ 5ετίας.

Διέκρινα στα πρόσωπα, σχεδον όλων των 70 ρηδων,όχι τόσο την κούραση των χρόνων , δεν φαινόταν να είχαν δυσκολίες επιβίωσης, Αλλα την ανασφάλεια, την ματαιη απόγνωση για τον χρόνοπου φεύγει και το τέλος που ερχεται.

Μια δραματικη όσο κι απελπιδα προσπαθεια, να διανθίσουν την αδεια καθημερινότητά τους με δραστηριότητες,παρέες χορωδίες,αφού παιδιά και εγγόνια, δεν εχουν την αναγκη τους πλεον.

Αγωνια  να περάσουν λίγες ευχάριστες ώρες, να απολαύσουν ένα ¨απαγορευμενο ανθυγιεινό γεματο κακα, μα νοστιμα τρανς λιπαρα¨ φαγητό, να τραγουδήσουν παλια και νεα τραγουδια,ξεδιπλώνοντας ικανοτητες, που τους κανουν ( ή νομιζουν) ξεχωριστους και να φορτώσουν τις μπαταρίες τους , με μικροφλερτάκια,  μέχρι την επόμενη , θλιβερη το ιδιο με την προηγουμενη συνάντηση. Κι Αλεξανδρινος ποιητης να τριβελιζει τη σκέψη μου Να θελω να σηκωθω, και να τους φωναξω.

Μες στα παλιά τα σώματά των τα φθαρμένα καθονται των γεροντων οι ψυχες 

Τι θλιβερες που ειναι οι πτωχες και πως βαριουνται τη ζωη την αθλια που τραβουνε,

πως τρεμουν μην την χασουνε και πως την αγαπουνε οι σαστισμενες κι αντιφατικες ψυχες που καθονται κωμικοτραγικες μες τα παλια των τα πετσια τ αφανισμενα.

 Αυτό είναι το ζητούμενο; Από την χθεσινή μου απόδραση  Ενοιωσα την ανάγκη να το βγάλω, το έκανα σήμερα όπως μου ήλθε 

 Αυτά προς γνώσιν και συμμόρφωσιν μου.