ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ..

Το σπίτι της Αλεξάνδρας,δέν είναι σπίτι ακριβώς, αλλά ένα υπέροχο κατασκεύασμα στη ρίζα της Ακρόπολης, δίπλα στ Αναφιώτικα, που ο Τρίτσης νομίζω απαλλοτρίωσε κάποια στιγμή γύρω στο 1987.Το οίκημα ήταν ένα ερείπιο απ το 1898.Περιήλθε στη κυριότητα της Αλεξάνδρας απο μια θεία της ,¨γκάγκαρη Αθηναία, και αναπαλαιώθηκε το 1998, απο μια ομάδα ανθρώπων με έμπνευση και γούστο, χωρίς.. προϋπολογισμό. Κόστισε μια περιουσία, αλλά το αποτέλεσμα ήταν υπεράνω κριτικής.Περνώντας την εξωτερική πόρτα, έμπαινες στον 19ο αιώνα.Παλιές πλάκες στην κλειστή αυλή, με περίτεχνες απλωσιες όπου αναπαύονταν  κληματαριές πάνω απο 100 ετών, πλεγμένες σε πέργκολες απο γνήσιο τήκ. Μια στιφογυριστή σκάλα που σε οδηγούσε σ ένα υπέροχο χαγιάτι,απο πολύτιμο δρύινο ξύλο, αγκαλιασμένο με αγιορίτικη καστανιά..Τα δωμάτια απλά και κουκλίστικα, δεν σε εξενεύριζαν με πρόστυχο νεοπλουτισμό, αν και καταλάβαινες με τη πρώτη ματιά, οτι κάθε κομμάτι απ τη επίπλωση κόστιζε μια περιουσία.Ομως παρασύρθηκα στη περιγραφή του σπιτιού κινδυνεύοντας να χάσω την ουσία. Το ταρατσάκι-βεράντα ήταν μαγευτικό.  Περιτριγυρισμένο απο 3 ποικιλίες γιασεμί, σε μέθαγε τούτο το απόβραδο, με θέα το πίσω του Ερεχθείου, και του λόφου της Πνύκας. Καθίσαμε οπως παντα άφωνοι στις αναπαυτικές πολυθρόνες, με σπιτική βυσσινάδα και φυστίκια αιγίνης.Η Αλεξάνδρα, σεμνή και γλυκειά , ( όπως πάντα ), χαίρονταν τη συντροφιά καλών φίλων, και με χαμόγελο μας μίλησε για τις ενδορφίνες, μια κι η κατάθλιψη ,στις μέρες μας περισεψε, όχι χωρίς κάποιον βάσιμο λόγο. Νοιώθω την ευχαρίστηση σας γι αυτό θα σας μιλησω για τις ενδορφίνες, κι όχι για την κατάθλιψη των ημερών, που είχε προτείνει ο Γιάννης.Παρακαλώ, χαλαρωστε να σας ταξιδέψω στο πλούτο, που μας έχει χαρίσει ο Δημιουργός και που εμείς, στην προσπάθεια μας να Τον προλάβουμε, τον κατασπαταλήσαμε σε τεχνητούς παραδείσους συμφοράς. Δεν μίλησε κανείς.είμασταν χαμένοι στις χαυνωτικές σκέψεις που μας δημιουργούσε το απίθανο σκηνικό.Οι ενδορφίνες, φίλοι μου .. είναι μία από τις 3 κύριες ομάδες ενδογενών οπιοειδών που παράγονται στον εγκέφαλο μας, με αντιπροσωπευτικότερη την   β-ενδορφίνη,  που έχει την ισχυρότερη αναλγητική δράση.Χαρακτηρίζονται σαν  ορμόνες anti-stress και φυσικής αναλγησίας. Συνδεόμενες με ειδικούς νευροϋποδοχείς μπλοκάρουν το μήνυμα του πόνου στο νευρικό σύστημα χωρίς όμως να μπορούν να δράσουν απεριόριστα αφού ο οργανισμός παράγει και ένζυμα τις ενδορφινάσες,που μπλοκάρουν τη δράση των ενδορφινών, λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι υποφέρουν όλο και περισσότερο από πόνους καθώς γερνάνε, και παράγουν όλο και περισσότερες ενδορφινάσες, λόγω της έλειψης αυτοεκτίμησης που αυξάνεται με τα χρόνια.Οι ενδορφίνες όταν παράγονται σε μεγάλες ποσότητες και διαρκώς, καθιστούν πολλά όργανα του ανθρώπου υγιέστερα και γι' αυτό χαρακτηρίζονται ως το Πολυτιμότερο Δώρο Του Θεού Στον Άνθρωπο. Οι ενδορφίνες ενισχύουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα σε καταστάσεις stress, και βοηθούν στην καλύτερη κυκλοφορία του αίματος, έχουν αντιγηραντική δράση και βελτιώνουν την μνήμη, διατηρώντας τα εγκεφαλικά κύτταρα νέα και υγιή . Οι κύριες δράσεις των ενδορφινών είναι η μείωση του stress και η αναλγησία.Αρκεί ν' αναφερθεί ότι οι ενδορφίνες έχουν 20-50 φορές ισχυρότερη αναλγητική δράση από τη μορφίνη,κι ως 200 φορές απο την κάνναβι.Συνοπτικά, μπορούμε να πούμε ότι οι ενδορφίνες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι για την ομαλή λειτουργία του οργανισμού μας και τη ψυχολογική μας κατάσταση,σίγουρα υπάρχουν ακόμα άγνωστες πλευρές γι' αυτές. Μειώνοντας, τον πόνο και το stress συνεισφέρουν άμεσα στην ευφορία του οργανισμού, κάνοντας μας ευτυχισμένους. Η ευτυχία, λοιπόν, είναι τόσο κοντά μας;Μεταδίδεται με κάποιον μηχανισμό πιθανόν;Είναι κληρονομική; Είναι στο DNA;Είναι μόνο θέμα περιβάλλοντος;Είναι όλα αυτά, και πολλά ακόμα που θα γνωρίσουμε στο μέλλον.Οι ενδορφίνες σίγουρα, συντελούν άμεσα στην ευτυχία μας, αρκεί να καταλαβαίνουμε έγκαιρα πότε είμαστε ευτυχισμένοι και όχι να ψάχνουμε συνέχεια αν είμαστε πιο ευτυχισμένοι από τον διπλανό μας.Κανείς δεν μιλούσε. Δεν ακούγονταν τίποτα.Τα γιασεμιά σκόρπιζαν το άρωμα τους.Φοβάμαι οτι λίγα πράγματα μας ¨πέρασε¨ η Αλεξάνδρα Περισσότερο βιώναμε τον κατακλυσμό των ενδορφινών που μας ενέπνεε το γλυκύτατο περιβάλον.Πρώτος έσπασε τη σιωπή ο Γιάννης Αλεξάνδρα, εξακολουθείς να μένεις μόνη σου σ αυτό το όνειρο;Δεν ξέρω γιατί έκανε αυτή την περιτή ερώτηση ,αφού όλοι γνωρίζαμε τον άτυχο έρωτα της Αλεξάνδρας,και την απόφασή της να μείνη για πάντα με την ανάμνησή του.Μάλλον του ξέφυγε.Ο Ζάχος πρόλαβε και σηκώθηκε για να μας απαγγείλη στίχους του Καβάφη Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις,τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς.Μην την εξευτελίζεις μες τες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.Μην την εξευτελίζεις, γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ώσπου να γίνη σαν μια ξένη φορτική.

χειροκροτήματα αμήχανα όλων μας.Η ισορροπία επανήλθε μετα τους υπέροχους αυτούς στίχους, που αντανακλούν την πραγματικότητα των μεσημεριανών life-style εκπομπών θιασώτης των οποίων ήταν ο Ζάχος, εξ αιτίας του κολλητού του οικονόμου ( ο δίμετρος κρητίκαρος που του χρώσταγε τη ζωή ) που τις παρακολουθούσε ανελλιπώς.Σε λίγα λεπτά η συζήτηση επανήλθε στα φυσιολογικά της επίπεδα.Το φαγητό ήταν έξοχο. Το κρασί ασύρτικο απο πελάτη της σαντορινιό.Το επιδόρπιο, γιαουρτι με ανανά, δαμάσκηνα και φρέσκα καρύδια.Μείναμε μέχρι τα μεσάνυχτα, με τις ενδορφίνες να κατακλύζουν τους σχετικούς υποδοχείς στα κεφάλια μας , και το βαρος των αιώνων της Ακρόπολης να περιφρουρεί την ψυχική μας ηρεμία.