ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΦΙΛΟΣ ΕΦΥΓΕ ΑΠ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ..
Σημερα θα μιλήσουμε για το προσχεδιασμένο έγκλημα,της εξαφάνισης μας,απο τον χάρτη της Ευρώπης, απ το ανοητο εως βλακωδες καπνισμα και την πρωτη ξαδελφη του την Χρονια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια.
Στην Ευρώπη, η αύξηση των θανάτων από καρκίνο των πνευμόνων και χρόνια αποφρακτική πνευμονοποάθεια,αναμένεται να εξισορροπηθεί από τη μείωση των θανάτων από λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος και τη φυματίωση.
Η ΧΑΠ είναι μία χρόνια πνευμονική νόσος που προσβάλλει καπνιστές, άντρες και γυναίκες θεωρείται επιδημία-μάστιγα του σύγχρονου ανθρώπου και ο βασικός παράγοντας που την προκαλεί είναι το κάπνισμα.Το 90% περίπου των πασχόντων από ΧΑΠ είναι ή ήσαν καπνιστές.Για το υπόλοιπο 10% ευθύνεται το παθητικό κάπνισμα, η ενδο-οικιακή ρύπανση κυρίως από καύση ξύλων,σε τζάκια ανοιχτά και η ατμοσφαιρική ρύπανση Ηδη με πολλές πολυκατοικίες να έχουν κλείσει το καλοριφέρ και να κάινε ολημερίς το ανοιχτό τζάκι, έχουν αρχίσει τα αναπνευστικά προβλήματα, ιδίως στα παιδιά των οικογενειών. Μια και ξαναγυρνάμε στα πατροπαράδοτα,καλό θα ήταν να αποκτήσουμε ένα ( ακριβό) ενεργειακό τζάκι.Θα έχουμε ζέστη και προστασία.
Στην Ελλάδα, προσβάλλει το 8,4% των ενηλίκων καπνιστών άνω των 35 ετών δηλαδή πάσχουν περίπου 500.000-650.000 έλληνες. Παρ όλη την απαγόρευση του καπνίσματος.Σε μια δημοφιλή ταβέρνα της γειτονιάς μου, έκπληκτος είδα τους θεριακλήδες να καμουφλάρονται με σταχτοδοχεία καρτούτσα κρασιου.Αυτά τα παλια τα εγχρωμα μεταλλικά.Η απόλαυση της εισπνοής του καπνού, και ένα κοροϊδευτικό, γεμάτο υποτίμηση βλέμμα για τον διπλανό που,χωρίς να ερωτηθεί, δέχεται την απόπνοια του βρωμερού καπνού στο κεφάλι του.
Είναι γνωστό παγκοσμίως ότι ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που πάσχουν από ΧΑΠ δεν το γνωρίζουν και αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος γιατί δεν αναζητούν ιατρική βοήθεια, δεν γίνεται έγκαιρη διάγνωση και έτσι χάνεται κρίσιμος χρόνος από τη θεραπεία τους.Θα έλεγε κανείς ότι και κοινωνικάείναι αποδεκτή και πιθανότατα όχι ανησυχητική για πολλούς η κατά τα άλλα απαράδεκτη εικόνα ενός ανθρώπου μέσης ηλικίας ο οποίος, Ενώ Καπνίζει Το Τσιγάρο Του, Βήχει, Το Πρόσωπό Του Γίνεται Κατακόκκινο Και φτύνει όπου μπορεί, ενώ φαίνεται να λαχανιάζει εύκολα και να σφυρίζει η αναπνοή του όταν ανεβαίνει μια μικρή ανηφόρα ή μερικά σκαλοπάτια.
Οι δύο λοιπόν παράγοντες που ευθύνονται για την μεγάλη εξάπλωση της ΧΑΠ είναι.Το ασίγαστο καταστροφικό πάθος του καπνού και η καθυστερημένη διάγνωση όταν πλέον η ασθένεια είναι σε προχωρημένο στάδιο.
Τα πρώτα συμπτώματα ξεκινούν συνήθως στην ηλικία των 35-40 ετών με τον ύπουλο "τσιγαρόβηχα" με τον οποίο μπορεί να υπάρχουν και φλέματα. Κάποιες φορές ο καπνιστής μπορεί να αισθάνεται την αναπνοή του να σφυρίζει,
ενώ Τα Κρυολογήματα Γίνονται Πιο Συχνά Και Καθυστερούν Να Περάσουν.
Η συντριπτική πλειοψηφία των καπνιστών ,κακώς δεν δίνει σημασία στα συμπτώματα αυτά θεωρώντας τα σαν αθώες συνέπειες του τσιγάρου.
Ο τσιγαρόβηχας σε καμία περίπτωση δεν είναι μια αθώα συνέπεια του καπνίσματος και πρέπει να μας χτυπήσουν καμπάνες κι όχι κουδούνια Εάν δεν διαγνωσθη η ΧΑΠ ,και ο αφελής συνεχίζει να καπνίζει.Αν δεν αντιμετωπιστεί θεραπευτικά, μετά από λίγα χρόνια, στα συμπτώματα προστίθεται η δύσπνοια, αρχικά στο γρήγορο βάδισμα, στην ανηφόρα ή σε μια σκάλα. Από εκεί και μετά η κατάσταση χειροτερεύει γρήγορα.
Γύρω στην ηλικία των 55-60 η δύσπνοια θα έχει εγκατασταθεί ,τόσο που ο ασθενής θα δυσκολεύεται να κάνει δουλειές ακόμα και μέσα στο σπίτι ενώ αργότερα δεν θα βγαίνει και έξω από αυτό, ώστε να αποφεύγει οποιαδήποτε δραστηριότητα του προκαλεί δύσπνοια. Με αυτόν τον τρόπο,Ο Ψυχικά εξαρτημένος Καπνιστής.καθηλώνεται στο σπίτι του λόγω της πολύ έντονης δύσπνοιας και της αναπνευστικής ανεπάρκειας, με ανάγκη για παροχή οξυγόνου, τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Η δύσπνοια θα τον εμποδίζει ακόμα και να πλυθεί ή να ντυθεί, ενώ πολύ συχνά θα χρειασθεί να καταφεύγει στα εφημερεύοντα νοσοκομεία, ακόμα και για μια απλή γρίπη ή άλλη ίωση η οποία όμως θα τον επιβαρύνει δυσανάλογα.Σ αυτό το στάδιο εμφανίζονται πλέον έντονα Ο Φόβος Της Δύσπνοιας, Η Κοινωνική Απομόνωση Η Κακή Εν Γένει Κατάσταση Της Υγείας ,που όλα μαζί επηρεάζουν και την ψυχική υγεία με πολύ συχνή την εμφάνιση Αγχωδών Αντιδράσεων Και Κατάθλιψης.
Ακολουθεί ο γολγοθάς, των διαφόρων λοιμώξεων, συνήθως του ουροποιο-γεννητικού, με συνεχείς μικροβιολογικές εξετάσεις,καλλιέργειες, φάρμακα κάθε είδους και άγχος,αγχος γι αυτά που χάνονται. Για τις χαρές που σβήνονται. Για το πάθος που δεν δαμάζεται. Για τη ζωή που κρύβεται πίσω απ τους βρωμερούς καπνούς.Συχνές ιατρικές επισκέψεις, ανάγκη για πολλά φάρμακα, υψηλό κόστος διαβίωσης και η γραφειοκρατία των ασφαλιστικών ταμείων για εγκρίσεις συνταγών και συσκευών.Η οξυγονοθεραπεία και ο απαραίτητος νεφελοποιητής, συμπληρώνουν το πρόγραμμα.Η ζωή των καπνιστών αλλά και των οικογενειών τους , γίνεται μέρα τη μέρα και πιό βασανιστική και χειροτερεύει , χωρίς ορίζοντα.Υπολογίζεται ότι στον πλανήτη κάθε χρόνο πεθαίνουν πρόωρα 3 εκατομμύρια άνθρωποι από τη ΧΑΠ,
περισσότεροι από όσους έχασαν τη ζωή τους στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο Σήμερα, στο μεγαλύτερο πνευμονολογικό νοσοκομείο της χώρας, το 60-70% τουλάχιστον των κρεβατιών είναι κατειλημμένα από ανθρώπους που έπαιξαν και έχασαν την μάχη με το τσιγάρο. Δηλαδή ανθρώπους που πάσχουν είτε από καρκίνο των πνευμόνων είτε από ΧΑΠ.Κι όμως υπάρχει και η αστεία πλευρά της ΧΑΠ είναι γεγονός οτι παρ όλα τα όσα αναφέρθηκαν, η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) παραμένει άγνωστη στο ευρύ κοινό Ελάχιστοι ξέρουν την ύπαρξη της,ενώ μπορεί να πάσχουν από αυτή, είτε οι ίδιοι είτε κάποιο κοντινό τους πρόσωπο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να καθυστερεί η διάγνωση και έτσι να χάνονται αρκετά πολύτιμα χρόνια που θα μπορούσε να είχε αρχίσει η θεραπεία με ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Θα μου πείτε, πώς θυμήθηκα αυτή τη στιγμή τη ΧΑΠ. Ενας πολύ αγαπητός φίλος, λαμπρό μυαλό, καλός άνθρωπος, τρυφερός οικογενειάρχης, πολυτιμο μέλος της κοινωνίας μας, απ το τσιγάρο, πέρασε ¨απέναντι¨, μετά απο δύσκολο, οδυνηρό, αδικο αγώνα με τον καρκίνο του πνεύμονα, του οισοφάγου ( δεν έμαθα ποιό προηγήθηκε).Πάντα έλεγε Κόβω το φαγητό, τα ταξίδια, το ποτό δεν μπορώ να κόψω το τσιγάρο,με συνδέουν πολλά μ αυτόν το τύραννο.
Το να πούμε οτι υπάρχει ελπίδα αν κόψουμε το κάπνισμα, είναι λόγια χωρίς νόημα. Ο καπνιστής δεν « λαμβάνει» τη συγκεκριμμένη συχνότητα.
Ο δέκτης του την έχει διαγράψει.
Και να Φαντασθεί κανείς ότι αν χανόταν ο καπνός απ τη ζωή των δυστυχών υποζυγίων του πάθους αυτού, σε 20-30 χρόνια, αυτή η παγκόσμια επιδημία θα ήταν μια ξεχασμένη ιστορία.
Καλή-νύχτα σας
πηγή: Δρ. Επαμεινώνδας Κοσμάς, Πνευμονολόγος Διευθυντής 3ης Πνευμονολογικής Κλινικής & Επιστημονικός Υπεύθυνος Κέντρου Πνευμονικής Αποκατάστασης, ΠΓ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου