ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΣΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

 

Γεννήθηκα σ ένα αιγιοπελαγίτικο νησί .Έμαθα ν αναπνέω τον αέρα της θάλασσας, τον φορτωμένο αρμύρα και φωνές απ τα θαλασσοπούλια.

Εβλεπα τους γλάρους να ψαρεύουν  κι αναρωτιόμουν τι βρίσκουν στα ψάρια, που κείνη την εποχή μισούσα θανάσιμα,βλέπεις η μάνα μου μας τάϊζε ολους ψάρια και θαλασσινά, για να κάνουμε καλά μάτια και μυαλό  καθώς έλεγε,πόσο δίκιο είχε. 

Πέρασαν χρόνια, κι απ το νησί βρέθηκα στη μεγάλη πόλη. Στο χωνευτήρι των ψυχών. 

Την πρωτεύουσα. Όμως οι μνήμες, οι υγρές των παιδικών μου χρόνων,μ ακολουθούσαν, σαν ερρυνίες,καλές.

Αν είναι δυνατόν να είναι καλές οι ερρυνίες. Και τότε κατέβαινα στη θάλασσα, άλλωστε μια ζωή έμενα στα νότια προάστια,και πάλι ατένιζα τους αφρούς και τα θαλασσοπούλια. 

Όμως τά νοιωθα άχρωμα και ξέπνοα.Και ο καιρός περνούσε.

Κι ο δρόμος μ οδήγησε στη νομική.  

Όμως η καρδία μ΄ έσπρωχνε αλλού.

Με μαγνήτιζε το μυστήριο της ζωής του ανθρώπου. Αναρωτιόμουν για το φοβερό αυτό θαύμα που λέγεται  κύτταρο

Αλλωστε ο άνθρωπος αποτελείται ούτε λίγο ούτε πολύ από 60 τρισ κύτταρα,που καθημερινά δίνουν αναφορά στον ¨προσωπάρχη¨ τους τον υποθάλαμο ζητώντας να τους εγκρίνει τον άρτον-γλυκόζη-τον επιούσιον .

Εμπέδωσα την αντίληψή μου αυτή όταν σε πολύ τρυφερή ηλικία,από υπερβολική ανάπτυξη,  κόντεψα να πεθάνω.

Άρχισα να μελετώ οτιδήποτε έβρισκα   κι είχε σαν θέμα την επιστήμη της ιατρικής. 

Σε μερικά χρόνια, μούγινε πάθος και συνήθεια.

Η δουλειά μου διαμετρικά αντίθετη. 

Η αγάπη μου για τον άνθρωπο, οργιαστική. 

Τα χρόνια περνούσαν κι όλο έψαχνα, οικοδομούσα παράλληλα μια γνωστική υποδομή που μούδινε απεριόριστη χαρα.

Έβλεπα τα λάθη, τα συνηθισμένα της καθημερινότητας, που οδηγούν στην αρρώστια, αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω.

Δεν είχα την αρμοδιότητα, την άδεια.

Το δικαίωμα.Έτσι έγραφα,έγραφα αυτά που πειραματικά εφάρμοζα κι είχαν αποτέλεσμα.

Πρώτα σε μένα, κι έπειτα σ αυτούς που ήταν κοντά μου,κι αγαπούσα.

Και να σκεφτεί κανείς ότι είναι τόσο απλό να γίνει κάποιος χαρούμενος 

κι ευτυχισμένος.

Έβλεπα ότι η ίδια η ζωή ,σου δείχνει το δρόμο και ταυτόχρονα σε κοροϊδεύει με τους πειρασμούς της.

Όταν κάποια χρονιά αντίκρυσα το σπιτι ένοιωσα  ότι τέλειωσαν οι περιπλανήσεις δίπλα στη θάλασσα.

Έτσι έγινε η φωλιά μου, στα 1200 μέτρα,με τα έλατα, την καστανιά ,την οξιά, και την περήφανη δρύ, να μου κρατούν συντροφιά, παρέα με τον Μέγα Νοτιά που φυσσά καθημερινά, και σου περιορίζει απελπιστικά τη σεροτονίνη. 

Εκεί στο βουνό, μπορεί να καταλάβει κανείς την δύναμη των παρακρινών ορμονών, σεροτονίνη, ντοπαμίνη,  ακετυλοχολίνη που αν έχει τη γνώση, την υπομονή και την αγάπη , να φροντίσει και να βοηθήσει με σωστή διατροφή, μπορεί ν αποκτήσει. 

Ευεξία, Χαρά Κι Αγάπη Για Τη Ζωή. 

Εκεί, για πρώτη φορά κατάλαβα τι απίστευτο δώρο είναι Το Ψάρι Στη Ζωή Μας. 

Εκεί θυμήθηκα τους γλάρους και το τέλειο αγγειακό τους σύστημα, σε σχέση με τα άλλα πετούμενα 

Εκεί άρχισα να μελετώ το δύσοσμο,  για πολλούς σιχαμερό ιχθυέλαιο, και το πόσο ευεργετικό, πολλαπλώς, είναι για τον ανθρώπινο οργανισμό. 

Χρειάστηκαν χρόνια, πολλά χρόνια για να αποφασίσω να κοινοποιήσω τις δικές μου απόψεις για το πόσο λίγα και απλά πράγματα χρειάζεται κάποιος για να είναι Γερός Κι Ευτυχισμένος.

Αν έχετε κουράγιο κι όρεξη , ψάξτε τα  Και μην ξεχνάτε: 

Αυτός που ζητά  λαμβάνει.Αυτός που ψαχνει βρίσκει και σ όποιον χτυπά, πάντα Κάποιος του ανοίγει .

Χαιρετε