ΓΝΩΘΙ ΩΣ ΘΑΝΕΕΙΝ ΠΕΠΡΩΤΑΙ ΑΠΑΣΙΝ.

Άντιγράφω τα λόγια ένός απ τους πιό ¨χαριτωμένους¨ νευρολόγους της προηγούμενης γενιάς:

Συχνά με κατηγορούν πως μιλάω για τον Θεό, ενώ για τους περισσότερους ανθρώπους ο Θεός είναι κάτι το άπιαστο το αόρατο, το αδιανόητο.Και όμως πώς να μη μιλήσω για το Θεό, όταν κάθε μέρα, κάθε ώρα,σε κάθε μου προσπάθεια,   

 ¨σκουντουφλώ¨ στον Θείο θρόνο.

Κι έχω μάθει να ξεχωρίζω την παρουσία του, πίσω και μέσα σε χίλια πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις.Και τον διακρίνω, τον νοιώθω, τον αντιλαμβάνομαι. Και ο θάνατος είναι ένα απο τα κεφάλαια της ζωής που σε φέρνει αντίκρυ στον θείο θρόνο.

 

Λέει ακόμα : 

¨Οποια καλλιέργεια κι αν πάρει ο άνθρωπος, αν αυτή δεν έχει αναφορά στον Θεό, τον¨Παλαιο των ημερών ¨είναι φρούριο χτισμένο στην άμμο.Κι εδώ χρειάζεσαι τον κατάλληλο  γκουρού, που σημαίνει δάσκαλος κι έχει την ελληνικότατη  ρίζα: Γέροντας.Αν τον βρείς τότε η ζωή σου στην αναζήτηση και καλλιέργεια της ελεύθερης βούλησης σου, γίνεται όνειρο.

Αυτά λέει ο καλός γιατρός και με βάζουν σε σκέψεις για το κατά πόσον έχουμε σκεφθεί με ψυχραιμία αν οι δυσκολίες που παρουσιάζονται στη ζωή του καθ ενός απ εμάς είναι βοηθήματα για να μπορέσουμε να καταλάβουμε με τον πιό πρόσφορο τρόπο το φοβερό γνωμικό του μεγάλου Πυθαγόρα:

¨Γνώθι ως θανέειν πέπρωται άπασι..¨

Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.Ολα τα άλλα είναι απλά προσπάθεια διατήρησης ενός status, για να οικοδομήσουμε την μετάνοια, δηλαδή την αλλαγή του νού, της νοοτροπίας μας και να μάθουμε να αγαπούμε τον συνάνθρωπό μας, κι όλους τους ζωντανούς οργανισμούς που μας περιβάλουν, παραμερίζοντας το μέγιστο κακό της φιλαυτίας.

Δύσκολο, όμως όχι ακατόρθωτο.Εκείνο που είναι σχεδόν ακατόρθωτο, είναι να μάθουμε να λέμε.Εγω φταιω κι ας μην φταίμε.Να μη μας πνίγει το δικηο, όταν ειμαστε αθώοι.Να μην εξαντλούμε το εύρος της φωνής μας για να το φωνάξουμε.

Να μην ζητάμε τον πιό ικανό δικηγόρο για να μας υποστηρίξει.

Το βλέμμα μας σ Εκείνον τον Ξένο, που πήρε όλα τα αμαρτήματά μας πάνω Του, και μας δίδαξε με το παράδειγμά Του.Να μην ξεφωνίζουμε , πνιγμένοι απ τη δίκαιη αγανάκτηση έξω απ τα πολυτελή και εξωφρενικά πανάκριβα σπίτια επίορκων, πλήν ανόητων πολιτικών με διάτρητη ζωη και υπόληψη, ζητώντας, άραγε απο ποιούς, να τους σταυρώσουν και να τους πάρουν πίσω τα αργύρια της προδοσίας του ελληνικού λαού.

 

Αν ήταν να επιστραφούν τα αργύρια της προδοσίας του λαού,απο τους μεταπολιτικούς πολιτικούς μας πόσους άραγε αγρούς κεραμέως θα έπρεπε να αγοράσουμε προς ταφήν των ξένων;