Η ΥΒΡΙΣ..ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ....

 

Ο αγιος Γέροντας Παϊσιος ,  σε ερώτηση που του έγινε για τον περήφανο ανθρωπο απάντησε:

Πόσο συμπαθής είναι ο ταπεινός άνθρωπος και πόσο αποκρουστικός ο υπερήφανος.

Τον υπερήφανο κανείς δεν τον αγαπάει, ακόμη και ο Θεός τον αποστρέφεται. Βλέπεις, και τα μικρά παιδιά, αν δουν κανένα παιδί λίγο υπερήφανο, το κοροϊδεύουν, ενώ ένα παιδί σιωπηλό , συνετό, πόσο το εκτιμούν ή, αν δουν κανέναν να περπατάει καμαρωτός-καμαρωτός τον παίρνουν μυρωδιά και τον κοροϊδεύουν  Θυμάμαι κάποιον στην Κόνιτσα που, ενώ πέθαινε από την πείνα,φορούσε κάθε μέρα κοστούμι, γραβάτα και ρεπούμπλικο και έβγαινε στην πλατεία καμαρωτός. 

Τα παιδάκια, μόλις τον έβλεπαν, πήγαιναν από πίσω του και παρίσταναν πώς περπατούσε.  

Μικρούτσικα παιδάκια τώρα Πόσο μάλλον οι μεγάλοι καταλαβαίνουν τον υπερήφανο άνθρωπο Μη βλέπης που δεν μιλούν, για να μην τον εκθέσουν από μέσα τους όμως αηδιάζουν. 

Όποιος θέλει να προβάλλει τον εαυτό του, τελικά γελοιοποιείται. Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Σινά, είχε έρθει ένας παπάς που τον έλεγαν Σάββα. Ήταν λίγο κενόδοξος, είχε και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Μια μέρα οι Βεδουίνοι ανέβαζαν στο μοναστήρι ένα βαρύ πράγμα με το βίντσι και,καθώς το σήκωναν, φώναζαν, για να συγχρονισθούν, «σάουα-σάουα»,δηλαδή «όλοι μαζί». Τους άκουσε ο παπα-Σάββας κι έτρεξε αμέσως έξω. 

«Βρε, ακόμη δεν ήρθα, λέει, και "Σάββα" φωνάζουν Και εδώ όλοι με έμαθαν. 

Νόμιζε ότι οι Βεδουίνοι φώναζαν «Σάββα, Σάββα» Μόλις το άκουσα ,με έπιασαν τα γέλια Είναι να μη γελάσης; 

Όπως δουλεύει το μυαλό του ανθρώπου, έτσι τα ερμηνεύει όλα Άμα ο άνθρωπος είναι λίγο φαντασμένος, όλα φαντασμένα τα ερμηνεύει. 

Γέροντα, από υπερηφάνεια το κάνει;

Είναι αιχμάλωτος στην κενοδοξία ,τον κλέβει και η φαντασία και φθάνει μετά  Μου έλεγε ένας μοναχός πως, όταν ήταν λαϊκός, είχε δώσει σε κάποιον ένα επίσημο επανωφόρι. 

Μια μέρα που βρέθηκαν μαζί σε μια συντροφιά, εκείνος το φορούσε, οπότε κάποια στιγμή λέει:

 «Αυτό το παλτό ξέρετε από πού το έχω; Από το Παρίσι Αν ξέρατε και πόσο το αγόρασα». 

Και να είναι εκεί μπροστά και ο άλλος που του έδωσε το επανωφόρι ευλογία.

Καλά, Γέροντα, ανόητος ήταν; 

Μα πιο ανόητος από τον υπερήφανο υπάρχει; Τελικά η υπερηφάνεια γελοιοποιεί τον άνθρωπο.

Ο Αγιος Ιωάννης της Κλίμακος, για την υπερηφάνεια ειναι Άρνησις Του Θεού,  Εφεύρεσις Των Δαιμόνων,Εξουδένωσις Των Ανθρώπων,Μητέρα Της Κατακρίσεως, 

Απόγονος Των Επαίνων,   ΑπόδειξιςΑκαρπίας.

Φυγαδευτήριο Της Βοηθείας Του Θεού,

Πρόδρομος Της Παραφροσύνης,

Πρόξενος Πτώσεων,Αιτία Της Επιληψίας  Πηγή Του Θυμού,  Θύρα Της Υποκρίσεως,  Στήριγμα Των Δαιμόνων, 

Φύλαξ Των Αμαρτημάτων, 

Δημιουργός Της Ασπλαχνίας,  

Άγνοια Της Συμπαθείας,   Πικρός Κριτής,  Απάνθρωπος Δικαστής,  

Αντίπαλος Του Θεού,  

Ρίζα Της Βλασφημίας.

Η Αρχή Της Υπερηφανείας  

Είναι Το Τέλος Της Κενοδοξίας.

Μέσον, Η Εξουδένωσις Του Πλησίον, 

Η Αναιδής Φανέρωσις Των Κόπων Μας,

Ο Εσωτερικός Αυτοέπαινος,

Το Μίσος Των Ελέγχων. Και Τέλος,

Η Άρνησις Της Βοηθείας Του Θεού,

Η Εξύψωσις Της Ιδικής Μας Ικανότητος, 

Η Δαιμονική Συμπεριφορά.

Ας το ακούσωμε όλοι όσοι θέλομε να διαφύγωμε αυτόν τον βαθύ λάκκο. 

Πολλές φορές το πάθος αυτό αγαπά να τρέφεταιαπό τις ευχαριστίες πού εκφράζομε στον Θεόν. 

Διότι δεν παρουσιάζεται τόσο αναιδής, ώστε από την αρχή να μας προτρέπη να αρνηθούμε τον Θεόν.

Είδα άνθρωπο να ευχαριστή τον Θεόν με το στόμα και να κομπάζη με το εσωτερικό φρόνημα.

Περί αυτού είναι αψευδής μάρτυς εκείνος ο Φαρισαίος πού έλεγε στον Θεόν με απρεπή καύχηση: 

«Ο Θεός, ευχαριστώ σοι» 

Όπου συνέβη πτώσις, εκεί κατασκήνωσε προηγουμένως ηυπερηφάνεια. 

Διότι το δεύτερο είναι το προμήνυμα του πρώτου.

Άκουσα κάποιον αξιοσέβαστο άνδρα να λέγη: 

«Υπόθεσε ότι είναι δώδεκα τα πάθη της ατιμίας.

Εάν ένα από αυτά, την οίησι, την αγαπήσης ολόψυχα, αυτή θα αναπληρώση τον τόπο και των υπολοίπων ένδεκα».

Ο υψηλόφρων μοναχός αντιλέγει με σφοδρότητα , ενώ ο ταπεινόφρων δεν γνωρίζει ούτε να βλέπη τον άλλον αντιπρόσωπα. 

Δεν σκύβει το κυπαρίσσι να βαδίση στην γη,ούτε ο υψηλοκάριος μοναχός να αποκτήση υπακοή. 

Ο υψηλοκάρδιος άνθρωπος επιθυμεί να άρχη Και δεν μπορεί ή μάλλον δεν θέλει να οδηγηθή στην τελική απώλεια με κάποιον άλλον τυχόντα τρόπο.

«Υπερηφάνοις Κύριος αντιτάσσεται» 

και ποιος μπορεί έπειτα να τους ελεήση;

«Ακάθαρτος παρά Κυρίω πάς υψηλοκάρδιος»

και ποιος θα κατορθώση έπειτα να καθαρίση έναν τέτοιο άνθρωπο;

Παίδευσις των υπερηφάνων είναι η πτώσις. 

Σκόλοψ αυτών είναι ο δαίμων.

Εγκατάλειψίς τους εκ μέρους του Θεού είναι η απώλεια των φρενών.

Και τα δύο πρώτα πολλές φορές εθεραπεύθηκαν από 

ανθρώπους, αλλά το τελευταίο ανθρωπίνως είναι ανίατο.

Όποιος αποκρούει τους ελέγχους, εφανέρωσε ότι το έχει τούτο το πάθος, ενώ όποιος τους δέχεται, έχει ελευθερωθή από τα δεσμά του.

Αν όχι εξ αιτίας άλλου πάθους, αλλά απ΄ αυτό και μόνο έπεσε κάποιος από τους ουρανούς,πρέπει να εξετάσωμε μήπως και χωρίς καμμία άλλη αρετή, Αλλά Με Την Ταπείνωσι Μόνο Μπορούμε Να Ανεβούμε Στους Ουρανούς.

Η υπερηφάνεια είναι απώλεια του πλούτου και των ιδρώτων των πνευματικών.

«Εκέκραξαν, και ούκ ήν ο σώζων»,

επειδή ασφαλώς θα έκραξαν με υπερηφάνεια 

«Προς Κύριον,και ούκ εισήκουσεν αυτών»  

επειδή ασφαλώς δεν απέκοπταν τις αιτίες των αμαρτιών κατά των οποίων προσεύχονταν.

Ένας πολύ γνωστικός γέρων εσυμβούλευσε πνευματικά κάποιον υπερήφανο αδελφό. Και αυτός τυφλωμένος του λέγει: 

«Συγχώρησέ με,πάτερ.Δεν είμαι υπερήφανος». 

Και ο πάνσοφος γέρων του αποκρίνεται: 

«Και ποια καλύτερη απόδειξι θα μας έδινες του πάθους σου,από αυτό που είπες, το 

«δεν είμαι υπερήφανος»;

  

 

Σε τέτοιους υπερηφάνους ανθρώπους προξενεί μεγάλη ωφέλεια η υποταγή, η σκληρότερη και ατιμωτικότερη διαγωγή,καθώς και η ανάγνωσις των υπερφυσικών κατορθωμάτων των Πατέρων. 

Ίσως έτσι να υπάρξη σ΄ αυτούς τους ασθενείς κάποια μικρή ελπίδα σωτηρίας.

Είναι εντροπή να καμαρώνη κάποιος για τον ξένο στολισμό.Ομοίως είναι εσχάτη ανοησία να υπερηφανεύεται κανείς για τα χαρίσματα του Θεού.Όσα κατορθώματα επέτυχες πρίν γεννηθής, γι΄αυτά μόνο να υπερηφανεύεσαι,  διότι τα μετά την γέννησί σου τα εχάρισε ο Θεός, καθώς επίσης και αυτή την γέννηση.

Όσες αρετές κατώρθωσες χωρίς τον νου και την λογική,αυτές και μόνο είναι ιδικές σου, εφ΄ όσον τον νου και την λογική σου τα εδώρησε ο Θεός.

Όσες νίκες επέτυχες χωρίς το σώμα σου, αυτές και μόνο οφείλονται στην ιδική σου 

προσπάθεια, εφ΄ όσον το σώμα δεν είναι ιδικό σου δημιούργημα, αλλά του Θεού.

Μη ξεθαρρεύσης, παρά μόνον όταν δεχθής την τελική απόφασι του Κριτού. Και να παρατηρής εκείνο της ευαγγελικής παραβολής, ο οποίος μετά την ανάκλισί του στο τραπέζι  του γάμου εδέθηκε χειροπόδαρα και ωδηγήθηκε στο σκότος το εξώτερον.

Μη ανυψώνης τον αυχένα σου, ενώ είσαι πλασμένος από γη. 

Διότι πολλοί ερρίφθηκαν από τους ουρανούς, αν και ήσαν άγιοι και άϋλοι.

Όταν ο δαίμων καταλάβη έδαφος στην ψυχή των οπαδών του,τότε τους   παρουσιάζεται  όταν κοιμώνται ή όταν είναι ξύπνιοι,υπό την μορφήν αγίου Αγγέλου ή Μάρτυρος Και  Τους Δίδει Πνευματικά Χαρίσματα ή Τους Αποκαλύπτει Διάφορα Μυστήρια με τον σκοπό να εξαπατηθούν οι ταλαίπωροι και να χάσουν τελείως τα λογικά τους.

Και αν ακόμη είχαμε υποστή μυρίους θανάτους για την αγάπη του Χριστού,ούτε έτσι θα εξεπληρώναμε το χρέος μας. 

Διότι άλλο είναι το αίμα του Θεού και άλλο το αίμα των δούλων, όχι βέβαια ως προς την ουσία, αλλά ως προς την αξία.

Ας μη παύσωμε ποτέ να συζητούμε για τους πρό ημών Πατέρας και φωστήρας,  συγκρίνοντας τους εαυτούς μας μαζί τους.

Τότε θα διαπιστώσωμε ότι δεν επατήσαμε κάν το πόδι μας στον δρόμο της πραγματικής  μοναχικής ζωής, και ότι δεν εφυλάξαμε οσίως τις υποσχέσεις μας, αλλ΄ ότι ευρισκόμαστε ακόμη στην κατάστασι των κοσμικών.

Μοναχός κατ΄ εξοχήν σημαίνει οφθαλμός της ψυχής αμετεώριστος και σωματικές αισθήσεις ακινητοποιημένες. 

Μοναχός είναι εκείνος πού προκαλεί εναντίον του τους δαίμονας σαν άγρια θηρία, και πού αναγκάζοντάς τους να απομακρύνωνται από κοντά του, τους παροξύνει.

Μοναχός σημαίνει αδιάκοπη έκστασις του νου και ακατάπαυστη λύπη για την παρούσα ζωή.

Μοναχός σημαίνει άνθρωπος πού έγινε ένα με τις αρετές, όπως ένας άλλος έγινε ένα με τις ηδονές.

Μοναχός σημαίνει άσβεστο φως στον οφθαλμό της καρδίας. 

Μοναχός σημαίνει άβυσσος ταπεινώσεως πού εγκρέμισε και έπνιξε μέσα της κάθε πονηρό πνεύμα.

Την λήθη των αμαρτημάτων την προκαλεί η υπερηφάνεια,διότι η ενθύμησίς των προξενεί ταπεινοφροσύνη.

Υπερηφάνεια Σημαίνει, Εσχάτη Πτωχεία Μιας Ψυχής Πού Παρουσιάζεται Κατά Φαντασίαν Ως Πλουσία, Και Πού Νομίζει Ότι Ζή Στο Φως, Ενώ Ευρίσκεται Μέσα Στο Σκοτάδι.

Όχι μόνο δεν αφίνει τούτη η μιαρά να προοδεύη κάποιος, αλλά και από υψηλά τον ρίχνει κάτω.

Υπερήφανος σημαίνει ρόδι σαπισμένο εσωτερικώς, πού εξωτερικώς γυαλίζει το χρώμα του.

Ο Υπερήφανος Μοναχός Δεν Χρειάζεται Δαίμονα, Διότι Γίνεται Πλέον Ο Ίδιος Δαίμων Και Εχθρός Του Εαυτού Του.

Ξένο είναι το σκοτάδι από το φως. 

Ομοίως ξένος είναι ο υπερήφανος από κάθε αρετή Στις καρδιές των υπερηφάνων θα γεννηθούν λογισμοί βλασφημίας, ενώ στις ψυχές των ταπεινών ουράνιες θεωρίες. 

Ο κλέπτης απεχθάνεται το φως του ηλίου και ο υπερήφανος εξουδενώνει τους πράους ανθρώπους.

Πολλοί υπερήφανοι, δεν γνωρίζω πώς, αυταπατήθηκαν κι ενόμισαν ότι έφθασαν στο ύψος της απαθείας.

Αλλά την ώρα του θανάτου είδαν την πτωχεία τους.Όποιος συνελήφθη από αυτήν, δηλαδή την υπερηφάνεια,μόνο στην βοήθεια του Κυρίου μπορεί να ελπίζη,διότι γι΄αυτόν είναι μάταιο να περιμένη σωτηρία από ανθρώπους.

 

 

Συνέλαβα κάποτε τούτη την ακέφαλο πλάνη 

να πλησιάζη προς την καρδιά μου, ανεβασμένη επάνω στους ώμους της μητέρας της.

Τις Έδεσα Και Τις Δύο Με Τα Δεσμά Της Υπακοής, Τις Εμαστίγωσα Με Το Μαστίγιο Της Ευτελείας Και Έτσι Τις Ανέκρινα Με Ποιόν Τρόπο Εισέρχονται Μέσα Μου. Και Αυτές, Καθώς Εμαστιγώνονταν, Μου Έλεγαν: 

Εμείς Δεν Έχομε Ούτε Αρχή Ούτε Γέννηση,  Διότι Είμαστε Αρχηγοί Και Γεννήτορες ΌλωνΤων Παθών. Εμάς Μας Πολεμεί Υπερβολικά Η Συντριβή Της Καρδίας Πού Γεννάται Από Την Υποταγή. 

Εμείς Δεν Ανεχόμεθα Κανένα Να Μας Εξουσιάζη. Αυτό Και   Όταν Ελάβαμε Εξουσία τους Ουρανούς,Απεστατήσαμε Από Εκεί. Εμείς με ένα λόγο γεννούμε όλα τα πάθη πού αντιστρατεύονται στην ταπεινοφροσύνη,διότι όλα όσα την ευνοούν είναι αντιμέτωπά μας. 

Αλλά αφού και στον ουρανό εσημειώσαμε νίκη, πώς μπορείς εσύ να μας ξεφύγης; 

Εμείς συνηθίζουμε πολλές φορές να εμφανιζώμεθα μετά από ατιμίες,από την υπακοή, από την αοργησία, από την αμνησικακία, από την πρόθυμη διακονία.

Τέκνα ιδικά μας είναι οι πτώσεις των πνευματικών ανθρώπων,  

η οργή η καταλαλιά, η πικρία, ο θυμός, η κραυγή, η βλασφημία η υποκρισία, το μίσος, ο φθόνος,η αντιλογία ,η ιδιορρυθμία ,η απείθεια.

Ένα Μόνο Υπάρχει Πού Δεν Μπορούμε Να Το Νικήσωμε, Και Σου Το Φανερώνουμε, Επειδή Μας Μαστιγώνεις

Εάν κατηγορής διαρκώς τον εαυτόν σου  ενώπιον του Κυρίου με ειλικρίνεια,θα μας θεωρής ωσάν αράχνη.

Ίππος επάνω στον οποίο είμαι ανεβασμένη,  Εγώ Η Υπερηφάνεια, Είναι, Όπως Βλέπεις, 

Η Κενοδοξία.

Η οσία όμως ταπείνωσις και η αυτομεμψία

θα περιπαίξουν τον ίππο και τον αναβάτη του, ψάλλοντας μελωδικά την ωδή της νίκης:Άσωμεν Τω Κυρίω Ενδόξως Γάρ Δεδόξασται Ίππον Και Αναβάτην Έρριψεν Είς Θάλασσαν  Και Είς Άβυσσον Ταπεινώσεως.