Είναι γεγονός οτι γύρω μας υπάρχει πολύς πόνος, αλλά μια μια ειδική κατηγορία πόνου,ο περιφερικός, νευροπαθητικός πόνος,που μέχρι τώρα αντιμετωπίζονταν παρηγορητικά ,με φάρμακα που δρουν κεντρικά και περιφερικά , ειναι αυτος που δεν υποφερεται. Εννοειται οτι φαρμακα υπαρχουν και ειναι:Τα Τρικυκλικά Αντικαταθλιπτικά (Saroten),SNRIS (Duloxetine-Cymbalta), Αντιεπιληπτικά (Pregabalin, Lyrica), Οπιοειδή (Τραμαδόλη).Αυτα, Στις Περισσότερες Των Περιπτώσεων Μειώνουν Κατά 50% Τον Πόνο Στους Μισούς Ασθενείς,Ακόμη Και Σε Συνδυασμούς.Εχουν Σημαντικές Ανεπιθύμητες Ενέργειες-Παρενεργειες Και Αργούν Να Δράσουν.
Επόμενο λοιπόν είναι να αναζητείται πάντα και κάποια άλλη συμπληρωματική λύση που θα καλύψει τις παραπάνω ανάγκεςΤέτοια λύση είναι ο συνδυασμός τους με τα φάρμακα που δρούν μόνο περιφερικά όπως:Ενα ειδικό μονοκλωνικό αντίσωμα για την αναστολή της δράσης του νευροτροφικού παράγοντα,
το Tane-zumab.
Η ενδοφλεβια χορήγησή του ανά 8 εβδομάδες προκαλούσε τόσο μεγάλη
καταστολή του πόνου Σε Οστεοαρθρίτιδα Των Ισχίων Και Των Γονάτων,
ώστε ένα μεγάλο ποσοστό των ασθενών κατέληγαν στο χειρουργείο λόγω υπέρ-χρησης της άρθρωσης,όπως υπέθεσαν οι ερευνητές.Αυτό ήταν και ο λόγος που η FDA αναγκάστηκε να διακόψει την συγκεκριμένη μελέτη. Το τοπικό επίθεμα Λιντοκαϊνης (Versatis). δρά αποκλείοντας τους διαύλους Να+.Ανανεώνεται κάθε 12 ώρες,δεν προκαλεί ανεπιθύμητες ενέργειες ούτε ανιχνεύεται στο αίμα. Μπορεί να συνδυασθεί με τα κεντρικά αναλγητικά,
όπως τα αντιεπιληπτικά και να αυξήσει την απόδοσή τους. Το μόνο πρόβλημά του είναι ότι χρειάζεται 2 εβδομάδες περίπου για να έχει σταθερό αποτέλεσμα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα επίθεμα (patch Qutenza) το οποίο περιέχει καψαϊκίνη 8%,
Μια Γνωστή Και Ατοξική Ουσία Από Χιλιετίες, το οποίο επικολλάται στην περιοχή του άλγους για μία μόνο ώρα Και Επιτυγχάνει Αναλγησία Της Περιοχής Για 3 Τουλάχιστον Μήνες. Η καψαϊκίνη είναι μια ουσία που περιέχεται στις πιπεριές. Ηταν γνωστή στους Μάγιας πριν από 2 χιλιάδες χρόνια με το όνομα chilli.
Ηρθε στην Ευρώπη το 1400 μΧ περίπου από τον γιατρό της αποστολής του Κολόμβου.Από το 1800 και έπειτα σύμφωνα με την φαρμακολογία Αναγνωρίστηκε Σαν Ουσία Που Μπορεί Να Χρησιμοποιηθεί Σαν Αναλγητικό Φάρμακο.Εχουν γραφτεί χιλιάδες εργασίες για τις αναλγητικές ιδιότητές της, μόνο στο PUB MED από το 1948 μέχρι σήμερα αναφέρονται 10159 άρθρα Η καψαϊκίνη ως αλοιφή είχε χρησιμοποιηθεί παλαιότερα για την θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας και για τη θεραπεία του νευροπαθητικού πόνου.Η δόση που περιέχεταιστο patch καψαϊκίνης είναι 8% και αυτός είναι ο λογος που προκαλεί την απευαισθητοποίηση του νευρικού κυττάρου για 3 τουλάχιστον μήνες.Η τελευταία δράση έχει απόδειχθεί μετά από ανοσo-ϊστο-χημικές μελέτες, όπου 7 ημέρες μετά την εφαρμογή του Qutenza, οι περιφερικές επιδερμικές ίνες των νεύρων εξαλείφονται τελείως.Βέβαια προκύπτουν δύο ερωτήματα: Γιατί ο πόνος επανέρχεται μετά 3 μήνες; Διότι μελέτες έδειξαν ότι για να μπορέσει το νευρικό κύτταρο.Να Αποβάλλει Το Υπερβολικό Ασβέστιο Και Να Επανεργοποιηθεί Χρειάζεται Περίπου 3 Μήνες.΄Η έναρξη της αναλγητικής δράσης εμφανίζεται 2 ημέρες μετά την αποκόλληση του επιθέματος. Από πλευράς ανεπιθυμήτων αντιδράσεων όλες είναι τοπικές και περιορισμένης διάρκειας.Η καψαϊκίνη δεν απορροφάται και η δόση της στον οργανισμό,μετά την χρησιμοποίηση του Patch είναι.Όση Θα Έπαιρνε Ένα Άτομο Εάν Έτρωγε Ένα Πιάτο Μακαρόνια Με Πεπερόνι. Οι τοπικές ανεπιθύμητες ενέργειες εμφανίζονται στο 50% των ασθενών και αφορούν έντονη ερυθρότητα και κάψιμο στην περιοχή επικόλλησης όσο διαρκεί η διαδικασία. Τα αποτελέσματα αυτά έδειξαν ότι Έχουμε Πλέον Ενα Καινούργιο Και Ατοξικό Φάρμακο για την αντιμετώπιση του νευροπαθητικού πόνου το οποίο έχει το πλεονέκτημα ότι επικολλάται για μία μόνο ώρα και μπορεί να χορηγηθεί είτε μόνο του, είτε σε συνδυασμό με τα άλλα που υπάρχουν, βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής του ασθενούς που πάσχει από χρόνιο περιφερικό νευροπαθητικό πονο.
Βιβλιογραφία
1. European Medicines Agency. Qutenza (capsaicin) 179 mg cutaneous patch; summary of product characteristics (online).
Available fromURL:http://www.ema.europa.eu/humandocs/PDFs(EPAR/Qutenza/emea-combined-h909en.pdf(Accessed 2010 jun 21)
2. Paul L. McCormack, Drugs 2010;70 (14):1831-1842.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου