ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ.

 

Συνήθως οταν περιμένεις στις ¨ουρές¨, ακούς τα πλέον ενδιαφέροντα πράγματα.Ετσι πάντα προσέχω γύρω μου, κι εστιάζω εκεί που παρατηρώ ήρεμα πρόσωπα, και γαλήνιες εκφράσεις.Σήμερα λίγο πριν το μεσημέρι βρέθηκα να περιμένω τη σειρά μου σε μια Τράπεζα, και δίπλα μου κάθονταν δύο περιποιημένοι μεσήλικες ( σαν κι μένα), και μιλούσαν χαμηλόφωνα μεν, αλλά αρκετά δυνατά για ν ακούω τί έλεγαν.Η κουβέντα για την σημερινή κρίση.Καποια στιγμή, γυρίζει ο ένας κι απευθυνόμενος στον συνομιλητή του του λέει: Εσύ Αλέξανδρε φρόντισες και τακτοποίησες τα παιδιά σου.Υπομειδίαμα απ τη μεριά του Αλέξανδρου.Η κόρη σου  στο Χάρβαρντ, κι ο γυιός σου ερευνητής στο ΜΙΤ.

Πώς σου φαίνεται, που και τα δύο σου παιδιά βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου.Οχι πως το επεδίωξα , αλλά διέκρινα ένα ίχνος χαιρεκακίας στη φωνή του συνομιλητή του Αλέξανδρου. Εκείνος, με το υπομειδίαμα παγωμένο στα μάτια του,οταν χαμογελάνε ή αντίστοιχα γελάνε τα μάτια, να ξέρετε πως το χαμόγελο και το γέλιο είναι απ την καρδιά, κι όχι ψεύτικο Να σου πώ φίλε μου Νάσο, όντως τα παιδιά μου είναι στην άλλη άκρη του κόσμου.Τα βλέπω μόνο με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Ομως κάθε φορά που τα θυμάμαι ευγνωμονώ το Θεό που μου τάδωσε  όπως μου τάδωσε εσύ ξέρεις πως οι νεανικές μας τρέλες μου είχαν στερήσει την ικανότητα της τεκνοποίησης κι όμως γέννησα δυό παιδιά απο νεκρά όργανα.

Αλλά αυτά τάχουμε πεί χιλιάδες φορές

Κατάλαβα πως το θέμα αποκτούσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κι ευχόμουν να καθυστερήσω όσογίνεται περισσότερο, ώστε να μην χάσω τηνσυνέχεια¨Μεγαλώσαμε¨, εγώ κι η γυναίκα μου δυό αγγέλους, μ όλα τα καλά και κακά τους.Μάθαμε να αγαπούμε ανιδιοτελώς, εξ αιτίας αυτών των παιδιων.¨ Παίξαμε το παιχνίδι της ζωής¨, χωρίς να στενοχωρηθούμε καθόλου.Τούς δώσαμε αυτό που είμασταν, χωρίς γκρίνιες και φωνές. Δική τους επιλογή να κάνουν αυτό που ήθελαν  ή τους φώτισε ο Χριστός, μια και κάθε άνθρωπος πιστεύω οτι δέχεται μία ή πολλές κλήσεις απ Εκείνον.Ποτέ δεν τους είπαμε τί να κάνουν, ή τί θα θέλαμε εμείς να κάνουν.Οχι πως δεν φωνάξαμε, δεν μαλώσαμε, δεν χαλάσαμε τις καρδιές μας, αλλά να πάντα όλα κατέληγαν κατ ευχήν.Κι όταν η Μαρία-Θηρεσία, απεφάσισε να σπουδάσει μοριακή βιολογία,όχι που είχα αντίρρηση, αλλά κατι μέσα μου μου έλεγε οτι η χώρα μας ήταν μικρή για κάτι τέτοιο Κι Όταν Τέλειωσε ,και μου μίλησε για την υποτροφία που κέρδισε για το σπουδαιότερο πανεπιστημίο στον κόσμο, ένοιωσα το μαχαίρι να βυθίζεται βαθειά στην καρδιά μου.

Ομως σκέφθηκα πως γίνεται ακριβώς όπως με τον μεταξοσκώληκα..Σαν νύμφη υφαίνει προσεκτικά το ¨κουκούλι¨του και ξαφνικά κάποια  μέρα το τρυπάει, τα τινάζει όλα στον αέρα και σαν πεταλούδα ( ψυχή τη λένε ξέρεις ) πετά και φεύγει μακρυά καταστρέφοντας το πολύτιμο μετάξι που για να εκτιμηθεί θα έπρεπε να θυσιασθεί η ίδια.Αυτό ακριβώς έκανε η Μαρία μου Νάσο.Τα πέταξε όλα τα θυσιασε, τα περιφρόνησε, και πεταξε μακρυά, εκεί που την καλούσε η καρδιά της.Ξέρεις δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη φοβερή λάμψη που έβγαινε μέσα απ τα μάτια της, όταν μούλεγε..γλυκέ μου πατερούλη, σ αγαπώ, αλλά αγαπώ πιό πολύ αυτό που θα ¨γεμίσει¨ όλη μου την ύπαρξη..Θελω να ψάξω να βρώ όλες τις παραμέτρους που κρύβονται πίσωαπ τα ανύπαρκτα για τους πολλούς εμβρυϊκα κύτταρα.Το αστείο ήταν οτι δεν σήκωνε την παραμικρή αντίρρηση.Ετσι μια μέρα έφυγε απο κοντά μας κάπως όπως έγινε κι όταν μια ευλογημένη μέρα ήρθε κοντά μας,κατ ευθείαν μέσα απ τη σκέψη και την Πνοή Εκείνου ,Αλλά τώρα τί κάθομαι και σου λέω.Αλήθεια ο γυιός σου τέλειωσε το μεταπτυχιακό του;Ναι το τέλειωσε και τώρα δουλεύει στον αδελφό του που έχει εστιατόριο,ξερεις απ αυτά τα μοντέρνα με τα περίεργα γκουρμέ φαγητά.Καλά δεν σπούδασε μηχανικός υπολογιστών; Ναι αλλά δεν εύρισκε απασχόληση. Τώρα με τον αδελφό του οργάνωσε ένα ηλεκρονικό κατάστημα τροφοδοσίας, κι είναι πανευτυχεις κι οι δύο. Να πάμε κάποια στιγμή στο μαγαζί τους. Θ σ αρέσει Είχα μείνει σαν υπνωτισμένος κοιτάζοντας το τασάκι μπροστά μου,που κάποτε δέχονταν τα αποτσίγαρα των συνωθουμένων πελατών της τράπεζας. Δυο ανθρωποι, δυο κοσμοι, δυο κατευθυνσεις, κι οι δυο μεσα στην Ζωη, κι οι δυο απ τη  Ζωή..Ποια η καλυτερη.Κανεις δεν μπορει να πει.

Λες κατι ναξερε ο Λευτερης Παπαδοπουλος, που εγραψε τους στιχους τους απιστευτου τραγουδιου, που συνοδευει το κειμενο και που εντυσε μουσικα ο Χρηστος Νικολοπουλος..Οσο για την ερμηνεια της γλυκειας Ναντιας καθε φορα που το ακουω σκεπτομαι τον συμπαθητικο κυριο.Καπως ετσι θα νοιωθει οταν σκεπτεται τη κορη του ( πρεσβειρα της Πατριδας στον Νεο Κοσμο ) 

Χαιρετε.