Μιλωντας με την¨ανησυχη¨ Ινα,οψιμη ιντερνετικη φιλη μου, φτασαμε σ ένα σημειο οπου με ρωτησε τι γινεται με το παρελθον μας ο,τι ζησαμε καλως ή κακως,μ οσους τα ζησαμε, τα χαλασαμε, τα μουσκεψαμε, και καταντησαμε ερειπια, γεματα αναμνησεις πικρες, κι επιθυμιες απολυτρωσης.
Τι θα συνέβαινε αν κάποιος,ας πουμε δαίμονας, αγγελος αποκλειεται, σου έλεγε ότι αυτή τη ζωή ,όπως τη ζεις τώρα και όπως την έχεις ζήσει στο παρελθόν Πρέπει Να Τη Ζήσεις Ξανά, Αμέτρητες Φορές.¨καρμπον.¨ χωρίς να συμβαίνει τίποτα καινούργιο.
Όπου κάθε πόνος και κάθε χαρά, κι ό,τι ήταν άφατα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου ,θα επιστρέφει σε σένα, όλα στην ίδια διαδοχή κι ακολουθία ,ακόμα κι αυτός ο άνεμος και τα δέντρα κι αυτά τα γλιστερά βράχια,ακόμα και το νεκροταφείο κι ο τρόμος,ακόμα κι αυτή η γλυκιά στιγμή κι εσύ κι εγώ, πιασμένοι απ' το μπράτσο, μουρμουρίζοντας αυτά τα λόγια .
Κι η αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης ν'αναποδογυρίζει ξανά και ξανά και ξανά. Και κάθε φορά, αναποδογυρίζουμε κι εσύ κι εγώ,απλοί κόκκοι στη διαδικασία χωρις τελειωμο,χωρις συγγνωμην.
Για την Ινα , η παλιοτερη αναρτηση, που ακολουθει.Δεν είναι καθολου περιεργη η σχεση μεταξυ του Ιρβινγκ Γιαλομ και του Αγιου Ανδρεα Κρητης.
Αλήθεια τι μπορεί να σε κάνει πιο χαρούμενο;
Τι μπορεί να κάνει την ζωή μας πληρέστερη;
Η ορθολογική θεωρία του απίστευτα εύστροφου καλλιτέχνη της ψυχής ,ο οποίος επιμένει στην αφυπνιστική δράση που μπορεί να έχει η συνειδητοποίηση του αναπόφευκτου τέλους
ή ο γεμάτος δάκρυα συντριβής Θεολογικός λόγος του Αγ.Ανδρέα Κρήτης που αν και κατά πολύ προγενέστερος είναι πάντα επίκαιρος ικανοποιώντας την πείνα και την δίψα του ανθρώπου για ζωή όχι σαν βιολογικής ύπαρξης, γιατί η ζωή, δεν ξέρω αν συμφωνείτε, αλλά είναι κάτι πολύ ανώτερο.
Είναι Η υπαρξιακή κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό
Είναι Η κοινωνία αληθινής αγάπης, και Η συνεχής πορεία προς την ατελεύτητη τελειότητα.
Ο άγιος Ανδρέας αρχίζει με την αυτομεμψία και με την προτροπή για μετάνοια και εξομολόγηση.
"Πόθεν άρξομαι θρηνείν τας του αθλίου μου βίου πράξεις ""δεύρο τάλαινα ψυχή, σύν τη σαρκί σου τω πάντων Κτίστη, εξομολογού και απόσχου λοιπόν, της πριν αλογίας και προσάγαγε Θεώ εν μετανοία δάκρυα".
Αφού θέτει ως θεμέλιο την μετάνοια και την εξομολόγηση, προχωρεί σταδιακά προς τα υψηλότερα σκαλοπάτια της πνευματικής ζωής. Από την πράξη, ήτοι την βίωση των Θείων εντολών και την προσπάθεια για " κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη και τον " φωτισμό του νού, προχωρεί στην θεωρία, ήτοι την θέα του Θεού, τονίζοντας ότι και η πρακτική ζωή και η θεωρία του Θεού κατορθώνονται με πόνο και κόπο.
Λαμβάνει μία εικόνα από τον βίο του Πατριάρχου Ιακώβ και συγκεκριμένα αναφέρεται στις δύο συζύγους του,την Λεία και την Ραχήλ.
Η πρώτη ήταν πολύτεκνη, με δέκα παιδιά, αλλά η δεύτερη, ενώ μπόρεσε να γεννήση μόνον δύο παιδιά, ήταν καλλίτεκνη και άνθρωπος υπομονής και προσευχής.
Ο άγιος Ανδρέας δίνει στην εικόνα αυτή θεολογικό και πνευματικό περιεχόμενο.
Παρομοιάζει την Λεία με την πράξη και την Ραχήλ με την θεωρία.
"Γυναίκάς μοι δύο νόει, την πράξίν τε και την γνώσιν εν θεωρία "την μέ, Λείαν πράξιν ως πολύτεκνον, την Ραχήλ δε γνώσιν ως πολύπονον"",
για να τονίση στο τέλος ότι " άνευ πόνων, ου πράξις, ου θεωρία, ψυχή, κατορθωθήσεται".
Η ανάγνωση του Μεγάλου Κανόνος προξενεί μεγάλη ωφέλεια. Δίνει την δυνατότητα στον άνθρωπο να προσεύχεται και παράλληλα να εντρυφά στην Ορθόδοξη Θεολογία, η οποία δίνει απαντήσεις στα υπαρξιακά του προβλήματα και νόημα στην ζωή του.
Η Ορθόδοξη θεολογία έχει την ικανότητα να συντρίβει τα αδιέξοδα της σύγχυσης και της μοναξιάς και να ανοίγει λεωφόρους στην έμπνευση και την δημιουργία.
Οδηγεί τον άνθρωπο στα υψηλότερα επίπεδα της πνευματικής ζωής,ήτοι στην αγιότητα, που είναι η αληθινή ζωή.Θα μου πείτε τώρα :
τί σχέση μπορούν να έχουν τα δύο αυτά κείμενα.
Απ τη μια ένας προβληματισμός δύο ¨ιερών¨ κατ ευφημισμόν, τεράτων της διανόησης.
Των Νίτσε και Γιάλομ.
Κι απ την άλλη ενος Αγιου της εκκλησίας μας, κατα πολύ προγενέστερου. Φρίκη στη σκέψη των στοχαστών, που ζητούν να βρούν διέξοδο στην αδιέξοδη αναζήτηση.
Απλή η λύση που προτείνει ο Αγιος, ομως τόσο δύσκολη στη σύλληψη,κατ αρχάς, και στην εφαρμογή της στην συνέχεια.
Κι όμως δεν ειναι τελικά ακατόρθωτο αυτο που προτείνει ο Αγιος:
Αποδοχή και.. Εξομολόγηση των αμαρτιών .
Αραγε το ζητούμενο και στις δύο περιπτώσεις δεν είναι η ευτυχία;
Ο καθένας μας δεν ζητά αναζητά απεγνωσμένα την ευτυχία;
Πως ομως μπορεί να τη βιώσει οταν τα ερωτηματικά τον καίνε βαθειά, μέχρι την ουσία της ύπαρξης του, και οι βεβαιότητες για τον μηδενισμό της συνειδητότητας, τον οδηγούν στον φόβο και την τρέλλα;
Αραγε και σείς δεν αναρωτιέσθε για τον μεγάλο Νίτσε..
Να έμεινε μετέωρος ανάμεσα στη φρίκη των αναπάντητων ερωτηματικών του, ή μήπως μετενόησε και ζήτησε βοήθεια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου