Σημερα Κυριακή της Ορθοδοξιας,
δεν πρέπει να επαναλαβουμε
Το Λάθος Του Πιλάτου, όταν ρώτησε τον Χριστό:
¨Τί έστιν αλήθεια;¨ (Ίωάνν. 18, 38).
Το ορθό είναι:
¨Τίς έστιν αλήθεια¨.
Διότι η αλήθεια δεν είναι μία ιδέα,
μία θεωρία, ένα σύστημα,αλλά
πρόσωπο εκείνο του Ιησού
Χριστού Αν θέλαμε να ορίσουμε,
συμβατικά,τον Χρι
στιανισμό, ως Ορθοδοξία,θα λέγαμε
ότι είναι, δυό πράγματα Η Εμπειρία
Της ΠαρουσίαςΤου Ακτίστου Θεού
Μέσα Στην Ιστορία Και
Η Δυνατότητα Του Κτιστού
-Ανθρώπου Να Γίνει Θεός
¨Κατά Χάριν¨
Η καρδιά, στην ορθόδοξη
παράδοση, δεν λειτουργεί μόνο ως
αντλία διακίνησης του αίματος.
Διότι πέρα από τη φυσική έχει και
μία διαφορετικη λειτουργία.
Υπό ορισμένες προϋποθέσεις γίνεται
ο χώρος κοινωνίας με τον Θεό, με
την άκτιστη δηλαδή ενέργεια Του.
Βέβαια, αυτό γίνεται αντιληπτό μέσα
από την εμπειρία των Αγίων, των
αληθινών Χριστιανών,και όχι με τη
λογική λειτουργία η τη..διανοητική
θεολόγηση.
Η υπερφυσική λειτουργία της
καρδιάς είναι η απόλυτη
προϋπόθεση για την τελείωση, την
ολοκλήρωση του ανθρώπου, δηλαδή
τη θέωση του, ως πλήρη ένταξη
του στήν εν Χριστώ κοινωνία.
Βέβαια, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι
γνώση του Θεού δεν σημαίνει γνώση
της αμέθεκτης καί απρόσιτης θείας
ουσίας, αλλά της θείας ενέργειας.
Η διάκριση ουσίας και ενέργειας στον
Θεό είναι η ουσιαστική διαφορά της
Ορθοδοξίας από κάθε άλλη εκδοχή
του Χριστιανισμού Η ενέργεια του
νού μέσα στην καρδιά ονομάζεται
¨νοερά λειτουργία¨ της καρδιάς.
Το Περιβόητο
«Προπατορικό Αμάρτημα»
Είναι Ακριβώς Η Αστοχία Του
Άνθρωπου, στην αρχή ακόμη της
ιστορικής του παρουσίας, να
διασώσει την μνήμη του Θεού, την
κοινωνία δηλαδή με τον Θεό, στην
καρδιά του Στην κατάσταση της
νόσου της πτώσεως ο
άνθρωπος χρησιμοποιεί τον Θεό
και τον συνάνθρωπο για την
κατοχύρωση της ατομικής του
ασφάλειας και ευτυχίας.
¨Χρήση¨ του Θεού γίνεται με τη
«θρησκεία»προσπάθεια απόσπασης
της δύναμης του Θείου, που μπορεί
να εκφυλισθεί σε αυτοθεοποίηση του
άνθρωπου αυτείδωλον εγενόμην
λέγει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης στον
Μέγα Κανόνα του.
Χρήση του συνανθρώπου και κατ'
επέκταση της κτίσης γίνεται με
την εκμετάλλευση τουςμε κάθε
δυνατό τρόπο.
Αυτή είναι λοιπόν, η νόσος,
την οποία ζητεί να θεραπεύσει ο
άνθρωπος,εντασσόμενος
ολόκληρος στο πνευματικό
θεραπευτήριο της Εκκλησίας.
Σκοπός της παρουσίας της
Εκκλησίας , ως εν Χριστώ κοινωνίας,
στον κόσμο είναι η θεραπεία του
ανθρώπου με την αποκατάσταση της
καρδιακής κοινωνίας του με το Θεό,
της νοεράς δηλαδή λειτουργίας.
Κατά τον μακαριστό καθηγητή π.Ι.
Ρωμανίδη,¨Η Πατερική Παράδοσις
Δεν Είναι Ουτε Κοινωνική
Φιλοσοφία, Ούτε Ηθικό Σύστημα
Ούτε Θρησκευτικός Δογματισμός
Αλλ' Είναι.. Θεραπευτική Αγωγή.
Εις Το Σημείο Αυτό Ομοιάζει Πολύ
Με Την Ιατρική Και Κυρίως Την
Ψυχιατρικήν .
Η νοερά ενέργεια της ψυχής, που
προσεύχεται νοερώς και
αδιαλείπτως Εις Την Καρδίαν, ένα
φυσιολογικόν όργανον, που όλοι
έχουν και το όποιον.. χρειάζεται
θεραπείαν.
Ούτε η φιλοσοφία, ούτε καμμία των
γνωστών θετικών η κοινωνικών
επιστημών δύναται να θεραπεύση το
όργανον αυτο ( ...)
Διά τούτο ο αθεράπευτος συνήθως
δεν γνωρίζει καν την υπαρξιν αύτου
του ¨οργάνου¨.
Τα παραπάνω οδηγούν σε κάποιες
σταθερές, που τεκμηριώνουν την
ταυτότητα της χριστιανικής
Ορθοδοξίας:
α) Η Εκκλησία ως σώμα Χριστου,
λειτουργεί ως θεραπευτήριο-
Νοσοκομείο.
Διαφορετικά δεν είναι Εκκλησία,
αλλά.. Θρησκεία.
Οι Κληρικοί, εκλέγονταν αρχικά από
τους θεραπευμένους, γιά νά
λειτουργουν ώς θεραπευτές τών
άλλων.
Η θεραπευτική λειτουργία της
Εκκλησίας σώζεται σήμερα κυρίως
σε ωρισμένες Μονές,
που αντέχοντας ακόμη στην
εκκοσμίκευση, συνεχίζουν την
Εκκλησία των αποστολικών χρόνων
¨επιστήμονες¨της εκκλησιαστικής
θεραπείας είναι οι ήδη
θεραπευμένοι.
Όποιος δεν έχει εμπειρία της
θεραπείας δεν μπορεί να είναι
θεραπευτής.
Αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά
μεταξύ ποιμαντικής επιστήμης
και ιατρικής επιστήμης.
Οι ¨επιστήμονες¨της εκκλησιαστικής
θεραπευτικής Πατέρες και
Μητέρες αναδεικνύουν άλλους
θεραπευτές, όπως οι Καθηγητές της
Ιατρικής αναδεικνύουν τους
διαδόχους τους
γ) Ο περιορισμός της Εκκλησίας
στην απλή συγχώρηση των αμαρτιών
για την είσοδο μετά θάνατον στον
παράδεισο, συνιστά αλλοτρίωση και
ισοδυναμεί με το να συγχωρεί ο
γιατρός τον ασθενή, για να
θεραπευθεί μετά θάνατον
Η Εκκλησία δεν αποβλέπει στο να
στείλει κάποιον στον παράδεισο η
στην κόλαση.Παράδεισος και κόλαση,
άλλωστε,δέν είναι ¨τόποι¨,αλλά
¨τρόποι¨ υπάρξεως.
Η Εκκλησία, θεραπεύοντας τον
άνθρωπο,τον προετοιμάζει να
¨βλέπει τον Χριστό¨ αιώνια μέσα στο
άκτιστο φώς Του ως παράδεισο και
όχι ως κόλαση, δηλαδή πύρ
καταναλίσκον .
Και αυτό,φυσικά, άφορα σε κάθε
άνθρωπο, διότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι
θα βλέπουν αιώνια τον Χριστό, ως
Κριτή του κόσμου.
Η εγκυρότητα της επιστήμης
τεκμηριώνεται από την επίτευξη των
στόχων της π.χ. στην ιατρική, από τη
θεραπεία του ασθενούς.
Έτσι, διαφοροποιείται η αυθεντική
επιστημονική ιατρική από
τον κομπογιαννιτισμό. Κριτήριο και
της ποιμαντικής θεραπευτικής της
Εκκλησίας είναι η επίτευξη της
πνευματικής θεραπείας, με το
άνοιγμα της πορείας προς τη θέωση.
Η ¨θεραπεία¨ δεν μετατίθεται στη
μεταθανάτια ζωή, αλλά συντελείται
στη ζωή του άνθρωπου σ' αυτόν
εδώ τον κόσμο εδώ και τώρα.Αυτό
διαπιστώνεται από τα άφθαρτα
λείψανα των Αγίων που νικούν τη
βιολογική φθορά Τέλος, τα ιερά
κείμενα της Εκκλησίας Γραφή,
συνοδικά και πατερικά κείμενα δεν
κωδικοποιούν κάποια χριστιανική
ιδεολογία, άλλά έχουν θεραπευτικό
χαρακτήρα, λειτουργώντας όπως τα
πανεπιστημιακά συγγράμματα στην
ιατρική επιστήμη.
Αυτό ισχύει και για τα λειτουργικά
κείμενα, λ.χ. τις Ευχές.
Η άπλή ανάγνωση μιας Ευχής
(προσευχής), χωρίς παράλληλη
ένταξη του πιστού στη θεραπευτική
διαδικασία της Εκκλησίας, δεν θα
διέφερε από την περίπτωση, που ο
ασθενής καταφεύγει στο γιατρό με
ισχυρούς πόνους, και εκείνος αντί να
επέμβει δραστικά περιορίζεται στο
να τον ξαπλώσει στο χειρουργικό
κρεβάτι και να του διαβάσει το
σχετικό με τη νόσο του κεφάλαιο
Αυτή με λίγα λόγια είναι η
Ορθοδοξία.
Δεν έχει σημασία, αν την αποδέχεται
κανείς η όχι.
Κάθε άλλη εκδοχή γιατον
Χριστιανισμό συνιστά παραποίηση
και διαστροφή του, έστω καί αν θέλει
να προβάλλεται ως Ορθοδοξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου